به قاتل کنیایی امشب دستبند می‌زنند؟

به گزارش "ورزش سه"، گر چه آبی ها بازی زیبا، تهاجمی، شناور، تماشاگر پسند و با برنامه ای را مقابل الدحیل به نمایش گذاشتند اما مشکل اساسی یاران فرهاد مجیدی را می بایست در خط دفاعی جستجو کرد. بسیاری معتقدند که استقلال به اشتباهات فردی و البته ضعف خط دفاعی خود باخت. آیا انتخاب نوع استراتژی تهاجمی، بازیِ باز و دارای ریسک بالا باعث شد تا استقلال شکست بخورد؟ آیا بهتر نبود که از استراتژی بازی بسته و محتاطانه با هدف یک برد اقتصادی استفاده کرد؟ آیا بهتر نبود که استقلال پس از تساوی ۳-۳، تغییر رویکرد می داد و به سوی ارائه یک بازی بسته و کم ریسک می رفت؟ آیا استقلال در بازی برگشت مقابل الدحیل تغییر استراتژی می دهد؟ آیا بهتر نیست که استقلال به سراغ یک بازی بسته و بدون ریسک، پرسینگ شدید و البته کمی چاشنی خشونت برود؟

نگاهی خواهیم داشت به چالش های دفاعی استقلال که در بازی رفت باعث شکست آبی ها شد و اکنون باید با غلبه بر این مشکلات، الدحیل را در بازی برگشت مغلوب کرد.

*بازی با تک هافبک دفاعی
یکی از مشکلات اصلی استقلال طی چند فصل اخیر در بحث دفاع تیمی و همچنین فقدان یک هافبک دفاعی برجسته بوده که به ویژه پس از جدایی امید ابراهیمی به چشم می خورد. مقابل تیم هایی همچون الدحیل که پرس از جلو را اجرا کرده، قوای تهاجمی بالایی داشته و از کانال های میانی و کناری با تمام نیرو به سوی دروازه حریف یورش می برند، نقش هافبک دفاعی برای تشکیل یک سپر جلوی خط دفاعی استقلال بسیار مهم است. مسعود ریگی علاوه بر خستگی، تحت پرس شدید یاران الدحیل مرتکب اشتباه شد تا گل دوم حریف قطری به ثمر برسد. ریگی در این بازی تنها بود و عملا هیچ کمکی از سوی سایر هافبک های استقلال در کارهای دفاعی نداشت. از آرش رضاوند انتظار می رفت که در آن شرایط، مکمل خوبی را برای ریگی تشکیل داده و مشارکت بیشتری در کارهای دفاعی داشته باشد. در نیمه دوم، با تعویض ریگی و حضور مهدی مهدی پور، شاهد عملکرد متفاوتی بودیم. مهدی پور به رغم جوانی، توانست کار را جمع و جور کند طوری که فقط یک فرصت گل در این نیمه نصیب الدحیل شد که البته از بخت بد، همان توپ نیز به تور دروازه استقلال چسبید. حال که فرشید اسماعیلی آزادانه تر بازی کرده و فرصت ارائه نبوغ خویش را به دست آورده است، انتظار می رود که سایر هافبک های استقلال نیز در کارهای دفاعی و تخریبی، تعهد بیشتری را نشان دهند. آیا فرهاد مجیدی در بازی برگشت، از دو هافبک دفاعی استفاده خواهد کرد یا خیر؟

*دفاع تیمی، معضل ریشه ای آبی ها
بحث دفاع تیمی منحصر به خط دفاعی و یا هافبک های تدافعی نمی شود. در فوتبال مدرن، تک تک بازیکن های هر تیم می بایست از جلوی زمین و نوک خط حمله به وظایف دفاعی بپردازند. این امر مهم در تیم استقلال کمتر به چشم می خورد و اصطلاحا این تیم یک فوتبال فانتزی، لوکس و تماشاگر پسند را انجام می دهد. به عنوان مثال، در سنجش پارامترهایی مانند تکل زنی و دوئل های تن به تن در زمین و هوا، آمار فردی بازیکن های استقلال در سطح بالایی قرار ندارد. هر چه قدر که یاران مجیدی در پارامترهای هجومی، فوق العاده و کوبنده بوده و خط حمله مخوفی دارند اما در کارهای تدافعی، تخریبی و جنگندگی دچار کمبود می باشند. البته این مسایل ظرف یک مدت کوتاه حل نشده و نیاز به تمرینات مستمر و چند ماهه دارند. آبی پوش ها باید تمام قوای خود را برای بازی برگشت به کار بسته و یک جفت شُش اضافه داشته باشند تا کار دفاع تیمی را به نحو احسن پیاده کنند.

*کناره های زمین، چشم اسفندیار؟
نقطه ضعف بزرگ استقلال در ۴۵ دقیقه نخست بازی رفت، در کانال های کناری زمین بود. اگر چه الدحیل نیز از همین نواحی دچار ضعف است اما استقلال ضرر بیشتری را متحمل شد. احمد موسوی و محمد نادری هنوز تجربیات کافی برای بازی در بالاترین سطوح ملی و یا بین المللی را ندارند. در چنین بازی های بزرگ و دشواری، این تفاوت ها بیشتر به چشم می آید. مجیدی با دو تعویض به موقع در ابتدای نیمه دوم، وریا غفوری و هروویه میلیچ را به زمین فرستاد و موفق به بستن کناره های زمین گردید. استقلال در بازی برگشت نیز باید جلوی حرکات لب خط بازیکنان الدحیل را بگیرد و اصطلاحا کانال های کناری زمین را ببندد. تدابیر مجیدی برای نیل به این مقصود چیست؟

*عمق دفاع، جایی که دل ها را می لرزاند!
مشکلات عمق دفاع استقلال مربوط به فصل جاری نیست و از دوره وینفرد شفر چنین ایراداتی در این ناحیه به وضوح مشاهده می شود. عجیب تر این که هیچ کدام از مربیان استقلال طی چند فصل اخیر نتوانستند این معضل بزرگ را حل کنند. روزگاری نه چندان دور، مدافعان با تجربه مانند پژمان منتظری، رابسون جانواریو، مجید حسینی و ... با تجارب بالا در عرصه ملی و بین المللی در خط دفاعی آبی ها بازی می کردند ولی امروز بازیکن های خط دفاعی استقلال فاقد چنین تجربه های ارزشمندی هستند. سیاوش یزدانی، عارف غلامی و محمد حسین مرادمند از جمله بهترین بازیکن های فوتبال ایران در پست های خود محسوب می شوند اما هنوز سوابق کافی در چنین سطحی از مسابقات قاره ای ندارند. فقدان یک رهبر مقتدر، کاریزماتیک و با تجربه را می توان در عقب زمین استقلال احساس کرد.

مهاجمی مانند مایکل اولونگا در بالاترین سطح بازی می کند و حتی آقای گل لیگ ژاپن شده است. مدافعان برای مهار او باید تمرکز و دقت بالایی داشته باشند و کوچک ترین اشتباهی را مرتکب نشوند. اغلب مدافعان در فوتبال ما هنوز در بحث های ابتدایی مانند یارگیری، جاگیری درست، تایمینگ در پرش، هوشمندی و انتخاب درست در تعقیب یا عدم تعقیب توپ، بازی خوانی حریف، بازیسازی از عقب و حتی جنگ های روحی و روانی با مهاجم حریف، فاقد مهارت لازم و کافی هستند. به جای این که مدافعان استقلال با اتکا به یارگیری سایه به سایه، جنگ های روانی و کمی چاشنی خشونت روی اعصاب اولونگا بروند، مهاجم الدحیل بود که روی اعصاب مرادمند و یزدانی رفت و آنها را وادار به اشتباه کرد. برخی نیز معتقدند حضور محمد دانشگر می توانست مشکلات خط دفاعی استقلال را کاهش دهد اما سرمربی تصمیم گرفت تا نظم و دیسیپلین را در اولویت قرار دهد.

البته نقصان هایی که مورد اشاره قرار گرفتند، بسیار ریشه ای بوده و به حضور یا عدم حضور یک بازیکن مربوط نمی شوند. دانش فوتبالی مدافعان در کشور ما باید در فوتبال پایه آموزش داده شود ولی متاسفانه با کم توجهی ها، این رسالت به دوش مربیان تیم های بزرگسال می افتد. مجیدی برای بهبود خط دفاعی تیمش، باید به تمام جزئیات توجه نماید.

محمدرضا شعاعی