سرمربیان تیم ملی ایران عزادار درگذشت کرانچار

به گزارش "ورزش سه"، روز گذشته زلاتکو کرانچار، سرمربی سابق تیم امید ایران، سپاهان، پرسپولیس و تیم ملی کرواسی پس از یک دوره کوتاه بیماری در بیمارستانی در زاگرب جان خود را از دست داد.

تومیسلاو ایوکوویچ، دوست صمیمی و یار دیرینه زلاتکو، از خاطراتش با او گفته است. این دو از همان ابتدا از یکدیگر جدانشدنی بودند؛ در دوران نوجوانی، در دوران بازی، در زمان مربیگری و از همه مهمتر در طول زندگی...

"ببینید چیکو، پوپوفسکی، ملینکا، استف و من. این از همان سال های اول گروه ما بود. ما جدایی ناپذیر بودیم.

حالا بعد از رفتن پوپ، نوبت به چیکو رسید. من ویران شده ام... چه می توانم بگویم؟

می دانستم که اوضاعش خوب نیست اما فکر می کردیم طاقت می آورد. اما متاسفانه در بیمارستان به باکتری بیمارستانی هم آلوده شد و این عفونت کشنده بود. چیکوی من..."

می شود ساعت ها با تومیچ ایوکوویچ راجع به کرانچار صحبت کرد. در حین صحبت گاهی اشک های او جای خود را به خنده می دهند چون به هر حال این چیکو است که راجع به او صحبت می کنیم.

"خنده مسری او، این واقعیت که هیچکس نمی توانست از دست او عصبانی شود. یک بازیکن، یک سرمربی اما بالاتر از همه یک جنتلمن. احتمالا او یکی از آخرین افراد اهل زاگرب بود که هرگز کسی را پس نزد، هر آهنگی را بلد بود و روابطی واقعی و پاک و اصیل با دیگران برقرار می کرد.

او تا آخرین لحظه عاشق دینامو بود. او عاشق مردم بود. در واقع با همه خیلی عالی رفتار می کرد، شاید فقط به جز من."

لازم نبود برای مرور افتخارات چیکو با ایوانوویچ تماس بگیریم. با آن آمار و افتخارات یا بدون آنها او تا آخرین لحظه اسطوره دینامو بود.

"به نظر من او یک سرمربی به شدت با استعداد بود اما او خودش دشمن خودش بود و به همین دلیل به سطحی که از نظر استعداد و شخصیت لایقش بود، نرسید.

خصوصیات شخصی او مختص به خودش بودند: هیچکس مثل او سخنرانی نمی کرد، هیچکس مثل او با بازیکنان صحبت نمی کرد و روابط نزدیک نداشت. او هیچوقت افکارش را از بازیکنان پنهان نمی کرد. او همیشه ایده های فوق العاده ای برای هدایت تیم داشت.

به همین دلیل بود که بازیکنان بدون هیچ تردید و سوالی او را دنبال می کردند.

یادم می آید که مثلا در بازی افتتاحیه جام جهانی برابر برزیل جو وحشتناکی بر ورزشگاه حاکم بود. استادیوم از صدای هواداران که سرود ملی را می خواندند می لرزید و او به من گفت: "گوش کن... تومو... صادقانه بگویم حالا می توانم بمیرم."

هر چند داستان مورد علاقه ما دوستان چیکو، داستان صوفیه و مسابقه با بلغارستان است، وقتی که میزبانان او را به خوردن الکل متهم کردند و او با خونسردی تمام با لبخند و با همان ژست مخصوص و لحن خاکی خودش پاسخ داد: "آنها چه می دانند؟ اینجور وقت ها از همیشه خطرناک ترم." و بعد هم آنطور آنها را در هم شکست...

او همیشه چنان قیافه ای به خود می گرفت و چنان لبخندی بر لب داشت که انگار مغرورترین و گستاخ ترین آدم روی زمین است.

او اینطوری بود و ما هم او را اینطور به یاد خواهیم آورد. همیشه همه چیز را برای دیگران می خواست و هیچ چیزی برای خودش نمی خواست. هر روز دلم برای تو تنگ می شود چیکو..."

استفان دوریچ نیز که از دوستان قدیمی کرانچار بود درمورد او گفت: "ما از سال 1980 با هم بودیم و حالا حتی نمی توانم تصور کنم که او دیگر در کنار ما نیست.

می دانستم که مریض است و ماه گذشته از او بی خبر بودیم و نمی دانستیم که چه مشکلاتی دارد. اما اصلا فکرش را هم نمی کردم که همه چیز اینطوری تمام شود. جای او خالی خواهد ماند... دلمان خیلی برایش تنگ خواهد شد، هم به عنوان یک هم تیمی سابق و هم به عنوان یک دوست.

او یکی از معدود آدمهای دنیا بود که هیچ نکته منفی نداشت. آدم مثبتی بود که فقط انرژی مثبت پخش می کرد."

نیکو کوواچ، کاپیتان سابق تیم ملی کرواسی و سرمربی فعلی موناکو، نیز با صدایی پر از اندوه و غم گفت: "می گویند خدا بهترین ها را پیش خود می برد، حالا او چیکو را از ما گرفت و فکر می کنم درست می کویند که بهترین ها زودتر می روند...

او یک بزرگمرد بود... یک مرد واقعی، یک جنتلمن درجه یک و یک بازیکن و مربی محشر. او همیشه صمیمی و خندان بود و در اطرافش جوی مثبت و پرانرژی ایجاد می کرد."

میروسلاو بلاژویچ، سرمربی سابق تیم ملی ایران، نیز با ابراز تاسف از درگذشت کرانچار گفت: "من او را به عنوان استعداد تازه کشف شده و ستاره بزرگ دینامو در اوایل جوانی به خاطر می آورم. وقتی به دینامو آمدم او مجبور شد به سربازی برود و من بی صبرانه منتظر بازگشت او بودم چون می دانستم که بدون او تحقق هدفی که داشتم بسیار سخت و ناممکن خواهد بود. خوشبختانه او به موقع برگشت.

چیکو کلاس بازی خود را در اتریش به نمایش گذاشت و بعدها به یک مربی عالی تبدیل شد. ما در ایران رقیب هم بودیم. اما رابطه ما هرگز خدشه دار نشد. احساس می کنم پسرم را از دست داده ام..."

مارکو میلیناریچ، دوست صمیمی کرانچار نیز در حالی که گریه نمی گذاشت واضح صحبت کند، گفت که پسر چیکو به او زنگ زد و خبر درگذشت او را داد. میلیناریچ گفت: "خیلی سخت است که صحبت کنم. چیکو بعد از داسکو پوپوفسکی دومین دوست صمیمی من بود که طی چند روز گذشته از دست دادم. نیکو، پسر کرانچار، ساعت 9:45 دقیقه صبح به من زنگ زد و من هرگز کلماتی را که گفت از یاد نخواهم برد، او گفت "ملینکا پدرم مرد"

من در روزهای اخیر با او در تماس بودم و می دانستم که اوضاعش خوب نیست اما فکر می کردم که روحیه خوبی که دارد و لبخند همیشگی اش به او کمک خواهد کرد تا بهبود پیدا کند. از او به خاطر همه کارهایی که برای دیناموی ما، برای زاگربمان  و برای تیم ملی کرواسی کرد ممنونم."

اسلوان بیلیچ گفت: "من رابطه خیلی خوبی با چیکو داشتم. نمی توانم بگویم ما دوستان صمیمی بودیم. ما از دو نسل متفاوت بودیم اما با هم خوب بودیم. من به خانواده کرانچار وابسته هستم. نیکو پسر کرانچار برای ما بسیار مهم است. همچنین الویرا همسر کرانچار و مادر نیکو. چه می توانم بگویم جر اینکه با آنها همدرد هستم و در غمشان شریکم. امیدوارم این واقعیت که بسیاری از مردم از رفتن کرانچار اندوهگین هستند در تسکین این غم به آنها کمک کند. همه عاشق چیکو بودند و این نشان می دهد که او چطور آدمی بود..."

برانکو ایوانکوویچ نیز گفت:" دوست و همکار گرانقدرم از بین ما رفته است. این فقدان بزرگی برای جهان فوتبال است و صمیمانه به خانواده او تسلیت می گویم. بسیار متاسفم. ما واقعا رابطه بسیار خوبی با هم داشتیم."