نوشته حمیدرضا صدر درباره همکاری با پژمان جمشیدی

به گزارش ورزش سه ، نوشته ستایش آمیز صدر درباره پژمان از همان‌جایی آغاز می‌شود که از این نویسنده چیره دست انتظار داریم.اینکه قبل‌تر به دیگرانی که قصد خونش کتاب او را داشتند اجازه این کار را نداده اما پژمان برایش آدم متفاوتی بوده است. 

این یادداشت را بخوانید: 
کتاب که چاپ شد از شر وسوسه آخرینم هم خلاص شده بودم. کتابی در باره بازیکنان فوتبال محبوبم و خاطره سازها.همه چیز تمام شده بود که چند ماه پیش صدای موبایل به صدا درآمد. پژمان بود. همان گرمی و همان طنز و همان خاطره بازی ها. همه اینها به علاوه علاقه اش برای خواندن کتاب. کمی پیش از ان یکی دو تن از دوستان هنرمند نازنینم همین پیشنهاد را کرده بودند ولی خب پژمان رفیق خانوادگی قدیمی بود. واقعا قدیمی با ده ها ده ها خاطره های شیرین. در عین حال طی آخرین پرواز ترک ایران رخداد نامتعارفی پیش آمد. با مهرزاد همسرم که وارد هواپیما شدیم او ان جا بود: پژمان. و سپس صندلی های مان کنار هم افتاد. در حقیقت اولین پست اینستاگرامی ام به او و عکسی با او تعلق دارد. خرافاتی نیستم ولی خب شاید همه اینها علایمی بوده اند.

در عین حال می دانستم پژمان بر صدایش اشراف دارد. شب هایی که همه را دور خود گرد می آورد از یاد هیچ کدام مان نرفته.حالا که طی دو سال اخیر در فیلم هایی کنار بازیکنان قدیمی پرمدعای به قول خودشان صاحب سبک قرار گرفته همه دریافته اند چقدر از همه شان جلوتر قرار دارد. می تواند با صدایش بازی کند. آن را بالا و پایین ببرد و لحنش را با توجه به ضمون و صحنه تغییر دهد. برابر همان هایی که بالا رفتن صدای شان ناله ای بیش نیست.(بنابراین)هر بخش کتاب هم متفاوت با دیگری نوشته شده و لحن و نثر بستگی به آن بازیکن و موضوع دارد که پژمان با شایستگی جلو رفته. حالا کتاب چاپ نشر چشمه برای خودم هم طعم دیگری یافته.

برای پژمان بهترین بهترین ها را آرزو می کنم.