پایه‌های اولین قهرمانی برانکو؛از بوسان تا آزادی

به گزارش "ورزش سه"، هر چه قدر از شروع لیگ بیستم که می‌گذرد ابعاد تازه ای از شخصیت محرم نوید کیا کاپیتان سال‌های گذشته و سرمربی فعلی سپاهان اصفهان نمایان می‌شود. او در اولین حضورش در لیگ آن هم پس از مدت‌ها دوری از فوتبال مثل یک سرمربی پخته رفتار می‌کند و درواقع می‌تواند در عین جوانی در این عرصه، الگویی برای بسیاری از مربیان شاغل حال حاضر در فوتبال ایران به‌حساب بیاید.

روز گذشته محرم بازهم نشان داد نه در حرف و گفتار بلکه در عمل و کردار، اعتقادی به اعتراض و شلوغ‌کاری‌های لب خط ندارد. این در حالی است که این نوع از واکنش‌ها از سوی حاضران روی نیمکت، این روزها تبدیل به یک حربه جدید برای سرمربیان شده تا از این طریق غیبت هوادارانشان را تجربه کنند. اما محرمِ فوتبال ایران علی‌رغم اینکه در ابتدای لیگ هم نتایج خوبی را به دست نیاورده بود، هرگز از نیمکت خود چنین درخواست ناصوابی را مطرح نکرد و تمرکزش را معطوف عوامل فنی تیمش کرد. تیمی که شب گذشته بازی خوبی را از خود مقابل پرسپولیس به نمایش گذاشت.

از طرفی فراموش نکنیم که همتای دیگر او روی نیمکت پرسپولیس نیز یکی دیگر از آن دسته از مربیان آرامی است که در مقاطع زیادی این آرامش ذاتی را حتی به تیمش منتقل کرده و درعین‌حال بسیاری از کارشناسان فوتبال یکی از دلایل موفقیت‌های اخیر پرسپولیس را هم برگرفته از همین آرامش ذاتی یحیی گل محمدی می‌دانند که البته در مقطع کنونی فشار زیاد ناشی از مسابقات مکرر تا حدی او را عصبانی کرده است.

برای یافتن وجه مشخص و بارز دیگر این دو سرمربی باید اشاره‌ای داشت به مسابقات آسیایی بوسان و آن تیم بسیار دوست‌داشتنی برانکو ایوانکویچ سرمربی وقت تیم ملی، که همراه با جوانانی که سال‌های بعد استخوان‌بندی تیم ملی بزرگ‌سالان ایران را تشکیل دادند به‌عنوان قهرمانی المپیک آسیایی در رشته فوتبال دست یافتند. پر بیراه نیست که اگر بگوییم که این دو بازیکن از شاگردان خلف مکتب برانکو به شمارمی روند که زمانی در کنار هم موفق شدند ایران را پس از سال‌ها انتظار به یک عنوان قهرمانی در سطح آسیا برسانند. جواد نکونام، جواد کاظمیان، ایمان مبعلی، محسن بیاتی نیا، ابراهیم میرزاپور، محمد علوی،.. و سایر بازیکنانی که امروزه هرکدام به‌نوبه خودشان مشغول تربیت شاگردانی در نقاط مختلف کشور هستند.

شب گذشته تماشای محرم پس از سال‌ها در ورزشگاه آزادی شاید حتی در دقایقی جذاب تراز خود بازی بود. هیکل نحیف و لاغر او همراه با چهره تکدیده اش، علاقه‌مندان به فوتبال را به یاد روزهایی انداخت که با همین فرمت ظاهری و بستن بازوبندی که تا پیش‌ازاین متعلق به بازیکنان مسن‌تر تیم بود توانست همراه با باشگاه سپاهان فصل جدیدی از موفقیت یک تیم فوتبال باشگاهی را در ایران رقم بزند و بالاتر از آن قطب سومی را به فوتبال ایران اضافه کند. ماجراجویی‌ای که حتی تا فینال لیگ قهرمان آسیا و حضور در جام باشگاه‌های جهان نیز ادامه یافت، اما امان از مصدومیت‌های نابجا که هر بار فرصت لذت تماشای فوتبالش را از همه ما می‌گرفت درست مثل نمونه ایرانی‌اش یعنی مجتبی جباری، اما خوشبختانه در تجربه جدیدش کمتر خبری از مصدومیت وجود دارد.

با دیدن این دو مربی موفق در کنار هم در یک قاب، در میان سکوهای خالی، با خودمان می‌گوییم که اگر این بازی با تماشاگر برگزار می‌شد می‌توانستیم شاهد صحنه‌های جالبی پیش از برگزاری این دیدار باشیم که در جای خودش دیدنی بود. حسرتی که امیدواریم در دیدار برگشت این دو تیم لااقل تکرار نشود.