آقای کی‌روش بس است؛ به اتاق اعتراف برو و اقرار کن

به گزارش "ورزش سه"، برای رسیدن به حقایق، برخی مواقع تنها گذشت زمان نیاز است؛ بله گذشت زمان.

16 نوامبر سال گذشته بود که تیم ملی کلمبیا با مربیگری کارلوس کی روش توانست با یک گل بر پرو در دیداری دوستانه پیروز شود. آخرین بازی دوستانه قبل از پاندمی کرونا. آن روز در همین ستون مطلبی نوشتم با تیتر "پسرفت کلمبیا".

تیم پیروز شده بود ولی جدای از کسب برد، ما شاهد رکورد تیم ملی بودیم. تیمی با فقر گل، با موقعیت سازی اندک و بدون نشانه های پیشرفت که پیروزی بر پرو را بیشتر مدیون درخشش اوسپینا درون دروازه بود. به نظر می رسید وعده های رساندن کلمبیا به سطح بالای فوتبال مدرن، در حال ذوب شدن است.

یک سال بعد اکوادور در کیتو غرور ملی ما را له کرد و این فرضیه که ما می توانیم بهترین تیم دنیا باشیم و هر حریفی را شکست دهیم نیز باطل شد. این ویرانی تاریخی 6-1 برابر اکوادور پس از شکست خانگی جمعه گذشته 0-3 از اروگوئه، یک تحقیر تمام عیار بود.

سه شنبه شب کارلوس کی روش مربی این کلمبیای پسرفت کرده، توانست از کنفرانس مطبوعاتی جان سالم به در ببرد اما دیگر بس است.

گل پس از گل، یکی پس از دیگری و از اولی تا ششمی. این بدترین نمایش رسمی کلمبیا در 43 سال اخیر بود. بله به جایی رسیده ایم که روز به روز ضعیف تر می شویم و به فاصله اندکی از شکست های 0-3 برابر الجزایر و اروگوئه، به باخت 6-1 برابر اکوادور می رسیم. برابر اکوادور آن هم 6-1! پسرفت، پسرفت و پسرفت.

با همین بازیکنان و پکرمن روی نیمکت،  همه چیز ساده تر بود. به دو جام جهانی متوالی صعود کردیم و بهترین نتایج تاریخ را در برزیل به ثبت رساندیم. خامس، کوادرادو، داوینسون سانچز، اوسپینا، وارگاس، مینا، موریل، باریوس، موخیکا، زاپاتا، دیاس، لرما، اوریبه و..... همه اینها دو بازی اسف بار را به نمایش گذاشتند و شرم آورترین نتیجه همه عمرشان را تجربه کردند. 

در تیم ملی سطح کیفی شان به شدت افت کرده اما همین ها در ایتالیا، انگلیس و پرتغال از بهترین های تیم های شان در سطح باشگاهی هستند. همین بازیکنان اما در تیم ملی کلمبیا از روزهای خوب شان فرسنگ ها به دورند.

اینها در یک طرح تاکتیکی دیگر و درکی متفاوت از فوتبال، با انگیزه ترند و فوتبالی دیگر را ارائه می دهند اما شور و شوق و کیفیت شان برابر اروگوئه و اکوادور به قدری نابخشودنی بود که کی روش می خواست تا دقیقه 30 تمام تیم را عوض کند و برابر اکوادو در بین دو نیمه محبور به تغییرات زیادی شد.

حالا تمام مدافعین کی روش و برنامه های تاکتیکی او رسوا شده اند. در فوتبال مهمتر از هر چیز، فوتبالیست ها هستند و نه مربیان. همانطور که سرخیو راموس کاپیتان رئال و تیم ملی اسپانیا گفته، مهم نیست یک مربی چقدر از لحاظ تاکتیکی در سطح بالایی است، مربی ای موفق می شود که بتواند رختکن را بهتر از دیگران مدیریت کند و راه درست رفتار با بازیکنان بزرگ را بلد باشد. اینطور می تواند بهترین بازی را از تیمش بگیرد.

در زمین، فوتبالیست ها هستند که بازی می کنند و نه مربیان. بازیکنان درک خود را از ایده های تاکتیکی مربی می گیرند و سپس  یک مربی خوب باید بداند که چگونه و کجا بازیکنان را به کار بگیرد که بتوانند بیشترین بازدهی ممکن را داشته باشند و همه استعداد خود را بروز دهند.

دانته پانزری فوتبال نویش معروف در کتاب خود در توصیف خود از مربی خوب نوشته است:« او اول باید بازیکنان خوب و درست را انتخاب کند. دوم باید از آنها در پست ایده آل استفاده کند. سوم باید به گونه ای هدایت شان کند که کاری را که نمی دانند انجام ندهند و چهارم اجازه دهد که این بازیکنان منتخب و خوب راهنمایی شده، کاری که به نظرشان بهترین است را در زمین انجام دهند. کی روش باید به اتاق اعتراف برود اما نه برای مقصر دانستن داوران، مطبوعات و رسانه ها. او باید اقرار کند که راه را اشتباه رفته است.

دور بعدی مقدماتی جام جهانی از ماه مارس پیگیری خواهد شد و باید به مصاف برزیل و پاراگوئه برویم. هنوز برای آن دو بازی زمان داریم تا این تیم درهم شکسته و شکست خورده را بازیابی کنیم.

فدراسیون با ریاست رامون خسورون در صورت اخراج کی روش باید به او غرامتی هنگفت بدهد و اگر چنین تصمیمی دارد، باید به دنبال راهکاری برای پرداخت این رقم باشد. او این کار را انجام خواهد داد؟

خسورن زمانی پکرمن را اخراج کرد چون این مربی را رئیس قبل تر از او انتخاب کرده بود. با پکرمن همه چیز خوب و راضی کننده سپری می شد و همه نیز این را می دانستیم. راستی اگر الان پکرمن مربی کلمبیا بود؛ زندگی کدام روی خودش را به ما نشان می داد؟

گابریل ملاک؛ سردبیر ورزشی روزنامه ایل تیمپو