طالقانی: سوریان باید با همه لابی کند

به گزارش "ورزش سه"، محمدرضا طالقانی، پیشکسوت و رییس اسبق فدراسیون کشتی که اخیرا توانسته ویروس کرونا را شکست دهد، معتقد است برای کسب کرسی در اتحادیه جهانی هم باید لابی انجام شود و هم از حمید سوریان حمایت همه جانبه ای صورت بگیرد.

طالقانی در این باره به روزنامه جوان گفت: کشتی پرمدال‌ترین و پرافتخارترین ورزش ایران است و به خاطر داشتن انسان‌های بزرگ به کرسی‌های بزرگی از جمله نایب‌رئیسی فیلا (اتحادیه جهانی کشتی) رسیده است. دکتر توکل، استاد امیر حمیدی و رسول خادم از جمله این افراد بودند. در حال حاضر اعضای هیئت رئیسه اتحادیه جهانی را کسانی تشکیل می‌دهند که در حوزه کشتی حرفی برای گفتن ندارند. ما هم به خاطر برخی مسائل سرمان بی‌کلاه مانده است. الان بهترین فرصت است که حداقل یک نفر را در اتحادیه جهانی کشتی داشته باشیم.

وی افزود: معرفی حمید سوریان برای حضور در انتخابات کاری بسیار شایسته بود که البته رسیدن به این مهم بسیار سخت است. او اول از همه باید با تمام اعضای اتحادیه جهانی رایزنی کند. علاوه بر این در فرصت باقی مانده باید زبان انگلیسی‌اش را بیشتر از قبل تقویت کند. یکی از مشکلات ما در رقابت‌های بین‌المللی همین مسئله بوده است. در اتحادیه جهانی همه انگلیسی، فرانسه یا آلمانی صحبت می‌کنند.

رییس اسبق فدراسیون کشتی گفت: لابی کردن با کشور‌های دیگر هم لازم است. البته لابی ما پارتی‌بازی نیست؛ سوریان هفت مدال معتبر دارد و این خودش یک ثروت است. با این حال برای گرفتن رأی لازم باید کار‌هایی انجام دهیم که امروزه خریدار دارد تا آذرماه سرمان بی‌کلاه نماند. این حق ماست که در اتحادیه جهانی یک نفر را داشته باشیم. تمام نفرات این اتحادیه حمید سوریان را به خوبی می‌شناسند و او قابل احترام است. از طرفی حمایت‌های داخلی را نباید فراموش کرد؛ نه اینکه او را برای گرفتن کرسی معرفی کنیم و بلافاصله علیه‌اش نامه بنویسم!

طالقانی در پایان افزود: متأسفانه افرادی که قبلاً در فدراسیون جهانی داشتیم از داخل علیه‌شان نامه می‌زدند و این برای مملکت ما شرم‌آور است. ضمن اینکه حسادت، تهمت و غیبت در بین ما اپیدمی شده است. برای گرفتن کرسی هم باید لابی کنیم و هم حمایت. اگر سوریان انتخاب شود و کرسی‌اش را حفظ کند قطعاً به سود کشتی و ورزش کشورمان خواهد بود. درست است که بچه‌های ما در تمام مسابقات مدال می‌گیرند، ولی اگر در اتحادیه جهانی کسی را نداشته باشیم شاید سرمان را ببُرند.