داستان ردبول و لایپزیش؛ تیمی برای یک برند

به گزارش "ورزش سه"، نشریه آلمانی الف فروینده در شماره جدید خود پرونده ای را به موفقیت لایپزیش در لیگ قهرمانان اختصاص داده و سعی کرده به عواملی بپردازد که باعث شده این تیم تنها یازده سال پس از تاسیس در فوتبال آلمان حالا در میان چهار تیم برتر اروپا جا داشته باشد.

لایپزیش تجسم این ایده قدیمی و البته همچنان کارآمد است که یک تیم اگر در طول سال‌ها دست نخورده باقی بماند کم کم هماهنگی بیشتری پیدا کرده و مثل یک کل واحد عمل می‌کند. چنین تیمی است که قدرتی چند برابر پیدا کرده و می‌تواند کارهایی بزرگ انجام دهد. تیمی که قدرتش به مراتب بیشتر از مجموع قدرت اجزای آن است. چنین تیمی باعث می‌شود فوتبال همچنان دوست داشتنی بماند. این تیم در حاضر یک ما به ازای خارجی دارد: لایپزیش.

الف فروینده می‌گوید آنچه در بالا آمد چکیده همه تعریف و تمجیدهای کلیشه‌ای است که اخیراً از لایپزیش شده. اما نشریه آلمانی با این حرف‌ها مخالف است و می‌گوید: رمانتیک بازی برای چه؟ بازیکنانی مثل مارسل سابیتزر‌، امیل فورسبرگ یا تیمو ورنر یا حتی یوسف پولسن، دایوت اوپامکانو و پیتر گولاشی از همان اول از جمله بهترینهای بوندس لیگا بودند و تیم‌های زیادی خواهان به خدمت گرفتن شان بودند. اگر غیر از این بود لایپزیش نمی توانست در فصل 2016-2017 نایب قهرمان بوندس لیگا شود.

از سوی دیگر علت اتحاد درون تیمی و تبدیل شدن لایپزش به یک تیم متحد هم در اصل مدیون حضور این بازیکنان بزرگ است. اگر غیر از این بود گلادباخ و شالکه و حتی دورتموند هم خیلی دوست داشتند ترکیب اصلی شان را دست نخورده نگه دارند و در سالهای گذشته ستاره‌هایی مثل رویس‌، سانه یا گوندوگان را از دست ندهند. پس اتحاد چندین و چند ساله لایپزیش هم تا حد زیادی به روحیه بازیکنان بزرگش برمی گردد و از سوی دیگر نتیجه سرمایه‌ای است که مدیریت این باشگاه برای راضی نگه داشتن آنها خرج می‌کند.

همه از این صحبت می‌کنند که لایپزیش تا چندی پیش در دسته سوم فوتبال آلمان حضور داشته و با صعودی شگفت انگیز به اینجا رسیده. اما این دسته از مشوقین لایپزیش نمی‌گویند که کدام تیم دسته سومی می‌تواند در سال 2013 برای جذب یوسف پولسن 1.55 میلیون یورو پرداخت کند؟ یا کدام تیم دسته دومی می‌تواند مثل لایپزیش برای خرید امیل فورسبرگ در سال 2015 مبلغی بالای یک میلیون یورو هزینه کند؟

با کمال احترام به همه دوستداران لایپزیش مساله این است که سن و سال یک باشگاه و اینکه یک باشگاه 10 ساله است یا 1110 سال از عمرش می‌گذرد در بررسی عملکرد آن به هیچ عنوان نمی‌تواند یک عامل تاثیر گذار باشد. هدف این نیست که دستاوردهای ورزشی بزرگ این باشگاه را رد یا انکار کنیم ولی نباید این واقعیت را از نظر دور داشت که لایپزیش در اصل یک پروژه بازاریابی است. باشگاهی که تنها و تنها برای تبلیغ و تقویت برند ردبول تاسیس شده. آر بی لایپزیش یک باشگاه فوتبال نیست، پروژه ای بازاریابی برای یک برند است.

هدف لایپزیش هرگز تنها فوتبال بازی کردن نبوده. شاید گفته شود که تیمی مثل هرتا اخیراً سهام خود را به سرمایه گذارانی فروخته تا بتواند برای خرید بازیکنان مد نظرش پول جمع کند یا تیمی مثل بایرن از اسپانسر پیراهن خود میلیونها یورو دریافت می‌کند درحالیکه تنها درصد اندکی از این مبلغ به تیم‌های کوچک‌تر بوندس لیگا تعلق می‌گیرد. اما همه این حرف‌ها از هرتا یا بایرن تیم‌هایی برای تبلیغ یک برند خاص نمی‌سازد. چرا که هم هرتا و هم بایرن مدتها قبل از آنکه سر و کله اسپانسرها یا سرمایه گذارهایشان پیدا شود وجود داشته اند. چیزی که در مورد لایپزیش صدق نمی‌کند.

فوتبال برای ردبول نیست