داستان سوررئال یک رسوایی عظیم رسانه‌ای

به گزارش "ورزش سه" و به نقل از سایت هفت‌یک، به طور رسمی هیچ اتفاقی رخ نداد. به هر حال جزئیات بیشتری وجود ندارد: تا امروز ونسا پرونسل مصرانه وجود هرگونه رابطه با جان تری در اواخر سال 2009 را رد می کند و برای تایید ادعایش، عذرخواهی های کتبی و مدارک قانونی را نگه داشته است. اما همچنان ارزش دارد که به این ماجرا بپردازیم؛ حتی تنها به این دلیل که مجبور شویم  با فاصله عمیق و غیرقابل ارزیابی آنچه می دانیم و آنچه در همه این سال ها تصور می کردیم، مواجه شویم.

برای یک دهه، واقعیت و داستان پردازی با هم گره خورده بود. در طول زمان، ماجرای اینکه چگونه جان تری و دوست و هم تیمی سابقش، وین بریج، در مرکز یکی از عجیب ترین ماجراهای خیانت در فوتبال انگلیس قرار گرفتند، شکلی سوررئال پیدا کرد و حتی شاید تا اندازه ای غیرواقعی: یک خاطره بد که بسیاری ترجیح می دهند وانمود کنند هرگز رخ نداده است.

با این وجود، این ماجرا همچنین بحث در مورد چندین موضوع مرتبط دیگر را به همراه دارد: محدوده زندگی شخصی، ضروریات سلبریتی بودن، مرز آزادی مطبوعات؛ چه اتفاقی می افتد وقتی رسانه های بی قانون و بدون دیسپلین عصر جدید با طمع ورزی و هوچی گری رسانه های قدیمی همراه می شوند. این داستان جنبه های بی زمان و جهانی ای هم دارد: دوستی و خیانت، چشم چرانی و اخلاق گرایی؛ کنجکاوی زشت و بی مسئولیت ما در مورد آنچه افراد مشهور در خلوت اتاق خواب انجام می دهند.

این اتفاق، زندگی و سابقه هر سه آدم ماجرا را شکل داد. یک دهه بعد، همچنان وین بریج وقتی از کنار ساختمانی رد می شود یا ویدئویی در شبکه های اجتماعی منتشر می کند، یک نفر نام "جان تری" را فریاد می زند یا می نویسد. برند شخصی جان تری هم به شکلی جبران نشدنی، خدشه دار شد؛ بازوبند کاپیتانی انگلیس از او گرفته و جایگاهش به عنوان شریرترین چهره فوتبال تثبیت شد. اما چهره مرکزی این داستان، اصلا فوتبالیست نیست.

به نظر پرونسل، یک مادر تنهای 33 ساله که هیچ قانونی را زیر پا نگذاشته است، اتفاقات اوایل سال 2010، درس بی‌رحمانه ای بود که چطور فوتبال و جامعه با زنان رفتار می کند: شیوه ای که آنها را بر اساس نگاه مردان، طبقه بندی می کند، طبقه بندی ای که سپس علیه خودشان استفاده می شود.

بریج و پرونسل در سال 2004 با هم آشنا شدند و این رابطه تا سال 2009 ادامه داشت.

"زنی که جان تری را زمین زد"، آنطور که یک روزنامه نوشت، در سال 1976 در باندول، روستایی در کوت ده زور به دنیا آمد. والدینش یک فروشگاه پوشاک را می گرداندند و وقتی او پنج ساله بود، از هم جدا شدند؛ وقتی او 11 ساله بود، پدرش درگذشت. بعد از سپری کردن سال های نوجوانی در پاریس با مدلینگ و بازیگری، به لندن مهاجرت کرد؛ جایی که برای پول در آوردن، در یک باشگاه شبانه در سوهو کاری برای خود دست و پا کرد. در آنجا بود که در سال 2004 با وین بریج، بازیکن چلسی، ملاقات کرد.

بریج که در آن زمان 23 ساله بود، مدافع چپی بود که در اوج دوران حرفه ای اش قرار داشت. او که در آغاز عصر رومن آبراموویچ، به قیمت 7 میلیون پوند از ساوتهمپتون خریده شد، در اولین فصل در چلسی، نقشی کلیدی ایفا کرد و گلی حیاتی به ثمر رساند که باعث حذف آرسنال از چمپیونزلیگ شد. برای سال ها، بزرگترین مانع بریج، نداشتن اعتماد به نفس بود؛ آن غریزه تمام کنندگی که بازیکنان خوب برای رسیدن به اوج به آن نیاز دارند. در نهایت، شرایط تغییر کرد.

بریج و پرونسل پنج سال با هم بودند و در این مدت، رابطه دوستانه نزدیکی با مردی ایجاد کردند که جایگاه و شخصیتش، باشگاه چلسی را تبدیل به یک امپراطوری کرد. تری که در منطقه نسبتا فقیرنشین شرق لندن بزرگ شده و به عنوان کارآموز YTS (مخفف Youth Training Scheme یا برنامه تمرینی جوانان که زیر نظر آن، افراد 16 و 17 ساله می توانستند در حین تحصیل، برای کسب درآمد کار کنند.) هفته ای 48 پوند دستمزد می گرفت، به جایگاهی استثنایی در قلمروی آبراموویچ رسید: کاپیتان چلسی، کاپیتان انگلیس، یکی از معدود افرادی که درهای اتاق مالک باشگاه به روی‌اش باز بود و با او در مورد تاکتیک ها، هم تیمی ها، خریدهای احتمالی و حتی مربیان مشورت می کرد.

دنیای تری

برای مرد جوانی مانند وین بریج، رفتن از فضای خواب زده ساوتهمپتون به دنیای جان تری، چطور می توانست باشد؟ آنهایی که تری را می شناختند، می گفتند که او نسبت به روزهای نوجوانی اش کمی تغییر کرده بود. پول نبود که او را تغییر داد، بیشتر کنترل کردن شرایط باعث این تغییر شد؛ نه موفقیت های درون زمین، که ستایش‌ها و شهرت این تغییرات را به همراه داشت. کارلو آنچلوتی در مورد او گفته بود:" هیچ جوکی در مورد او ساخته نمی شود؛ هرگز. نمی دانم بقیه بازیکنان از او می ترسند یا نه."

برای مدتی، زمانی که تری در حال رسیدن به قله فوتبال انگلیس بود، به دلیل رفتار دوستانه و توانایی اش در دادن جواب های سرراست به سوال های صریح، به چهره محبوب رسانه ها تبدیل شد. اما او توسط همین رسانه ها، نقره داغ هم شد. در اواسط سال 2009، پدر او، تِد، به دام نشریه جنجالی نیوز آو د ورلد (News of the World) افتاد و برای یک خبرنگار که تغییر چهره داده بود، کوکائین تهیه کرد. ماه بعد، همین نشریه فیلمی از جان تری منتشر کرد که در آن، به نظر می رسید او برای یک تور خصوصی در زمین تمرین چلسی، 10000 پوند دریافت کرده بود.

او ادعا کرد که این پول به خیریه داده شد اما تصویری که از او داده شده بود، مردی با قدرت افسار گسیخته را نشان می داد که به قمار معتاد است؛ و این امکان را دارد که هر کاری می خواهد را انجام بدهد و لاپوشانی کند و سپس با اعتماد به نفسی خیره کننده، توجیهی برای آن پیدا کند. تابستان سال قبل، بعد از دریافت پیشنهاد از منچسترسیتی، جان تری توانست قراردادش را با دستمزد 170 هزار پوند در هفته تمدید کند. در آن جلسه، این تری بود که به دنبال گرفتن تضمین های لازم از آبراموویچ بود، نه برعکس.

در همان تابستان، بریج و پرونسل از هم جدا شدند. بریج در اوایل سال 2009 به منچسترسیتی رفت و بعد از تلاش چند ماهه برای از سرگیری رابطه، آنها سرانجام از هم جدا شدند. چند وقت بعد از آن، جان تری چند باری به ملاقات پرونسل و پسر سه ساله اش، جیدون، در خانه شان در سوری رفت. پرونسل در مصاحبه با آبزرور و هر مصاحبه دیگری که در مورد این ماجرا انجام داد، همین را تکرار کرد: ما دوست بودیم، همین. او گفت:" آنچه بین ما بود را نمی توان رابطه عاشقانه دانست. فقط یک دوستی بود. یک کلمه از آنچه در مورد من نوشته شده، درست نیست."

در 22 ژانویه 2010، در حالی که هنوز نشریه نیوز آو د ورلد به دنبال یافتن جزئیاتی از ماجرا بود، تری از بند قانونی ای در دادگاه استفاده کرد که براساس آن، رسانه ها از پرداختن به " زندگی شخصی و خانوادگی" او منع می شدند. یک هفته بعد، قاضی تاگنهات این حکم را لغو کرد؛ با این دلیل که شکایت تری، از زندگی شخصی اش محافظت نمی کند، بلکه از "سابقه او و به ویژه قراردادهای اسپانسری اش محافظت می کند."

حکم قبلی ساعت 2 بعدازظهر 29 ژانویه لغو شد و ناگهان غوغایی به پا شد.

خیانت دیده از دوست

رسانه های بریتانیایی هرگز تا این اندازه برای انتظار شایعات از یک ماجرای خصوصی سلبریتی ها، عذر و بهانه نداشتند. هرچند در این اینجا دو عامل تشدیدکننده هم وجود داشت. ماجرای خیانت تایگر وودز که چند ماه قبل اتفاق افتاده بود، اشتیاق عمومی برای چنین سوژه‌ای را افزایش داده بود. علاوه بر این، یک نظر جمعی در فلیت استریت (Fleet Street خیابانی در لندن که اتحادیه فوتبال انگلیس در آن قرار دارد) این بود که تری را به خاطر گستاخی اش در بی‌اعتنایی به آنها تنبیه کنند.

بریج و تری رابطه دوستانه و نزدیکی با هم داشتند و این دوستی در زمین هم کاملا به چشم می‌آمد.

در تمام طول روز، داستان هایی در مورد زندگی خصوصی جان تری در اینترنت منتشر می شد. روز بعد، این ماجرا  حضور آتشین تونی بلر در جلسه رسیدگی به ماجرای حضور بریتانیا در جنگ عراق را کنار زد و به تیتر یک روزنامه های سراسری تبدیل شد. گزارش های ابتدایی، تقریبا منحصرا روی خیانت تری به هم‌تیمی‌اش  تمرکز داشت. این واقعیت که این دو دیگر در یک باشگاه بازی نمی کردند، اینکه بریج و پرونسل دیگر زوج نبودند و انکار شدید در مورد اینکه هیچ رابطه عاشقانه‌ای در کار نبوده: همگی به راحتی کنار گذاشته شدند. "جان تری به همسرش خیانت کرد" تیتر یک صفحه اول دیلی میرر بود. "کاپیتان و بهترین دوستش به او خیانت کرد" یکی از تیترهای داخلی سان بود؛ زیر تصویری دو صفحه ای از پرونسل. از همان ابتدا، این داستانی بود که در آن مردها به عنوان نقش آفرینان اصلی معرفی شدند و زن‌ها، ابزارهایی منفعل بودند.

مهمتر از همه، آنچه اساسا در این هیاهوی دیوانه وار نادیده گرفته شد، این بود که اینها انسان‌هایی بودند که با همه اشتباهات‌شان، زندگی‌شان تکه‌تکه شده بود. بریج در بیانیه ای که از طریق وکیلش منتشر شد، گفت:" نگرانی اول من، آسایش پسرم است." تونی، همسر تری، با دو قلوهای سه ساله اش به دوبی پرواز کرد؛ جایی که با گروهی عکاس و خبرنگار او را دنبال می کردند تا لحظه ای از اندوه زنی را شکار کنند که کنار استخر چهره در هم کشیده بود. در بین فوتبالی‌ها، همدلی های زیادی با بریج شد. بازیکنان زیادی، پیام های حمایتی برای او فرستادند. حتی رختکن چلسی که همیشه به کاپیتانش وفادار بود، این بار عمیقا دو دسته شد. یکشنبه آن هفته، دو روز بعد از افشا شدن اتهامات، کارلوس تبس، استفن آیرلند و نایجل دی یونگ، هم تیمی های بریج در منچسترسیتی، بعد از پیروزی مقابل پورتسموث، تی‌شرت‌هایی پوشیدند که روی آن نوشته شده بود:" تیمِ بریج". با سرعتی خیره کننده، این موضوع به شدت شخصی، شروع به قطبی کردن جامعه کرد.  تبس بعدا گفت:" اگر کاری که تری کرد را در آرژانتین انجام بدهید، کشته خواهید شد. به نظر من، تری با کاری که با بریج کرد نشان داد هیچ پایبندی اخلاقی‌ای ندارد. در محله ما، اگر این کار را انجام بدهید، پاهای تان را از دست خواهید داد."

در مورد پرونسل چه؟ او نه کاپیتان انگلیس بود و نه یک فوتبالیست انگلیسی، نه یک سلبریتی تمام عیار. واضح بود که افکار عمومی علاقه ای به افشای زندگی خصوصی او نداشت؛ با این وجود، آنها برای ضربه زدن به تری، دقیقا کاری که باید انجام می دادند، رفتن به سراغ پرونسل بود. رسانه ها برای روشن نگه داشتن آتش شایعات اطرافِ تری، نیاز داشتند که بهانه ای هم برای آتش زدن پرونسل پیدا کنند. او باید مانند فردی بدذات واکنش نشان می داد؛ کسی که استحقاق هرچه که در روزها، هفته ها و سال های بعد بر سرش می آمد، دارد.

نیوز آو د ورلد او را " بلوند بی‎شرم"، یک خانه‌خراب‌کنِ بی‎وفا توصیف کرد. در بخشی کینه‌توزانه از مقاله دیلی میل هم اینطور آمده بود:" زنی که واقعا جاه طلبی حریصانه‌ای داشت." پرونسل بعدا اینطور به یاد آورد:" من نمی دانستم چه کار باید بکنم یا چه چیزی بگویم. احساس وحشتناکی بود. من یک پسر سه ساله داشتم؛ فرزندی که بعدا می توانست این چیزها را بخواند. همه آنها ساختگی بود. اما نمی توانید مبارزه کنید. چه کار می توانستم انجام بدهم؟"

البته شکل های جدیدتری از رسانه هم بودند که باید نگران‌شان بود. اتهام های مبتذلی علیه آنها در شبکه های اجتماعی مطرح شد. تصاویر فتوشاپ شده بریج که در حال کتک زدن جان تری بود، در سراسر اینترنت منتشر شد. اُپتاجو، اکانت توئیتری محبوب فوتبالی، این طور توئیت کرد:" جان تری خارج از خانه، بیشتر گل زده، تا در خانه؛ جالب" پیامک ها و ای میل ها پر از جوک های نامناسبی در این مورد بود.

ناگهان همه از کاربران توئیتر تا ستون‌نویس‌های معروف در این مورد نظری داشتند. یک نظرسنجی از YouGov ( یک کمپانی مربوط به داده ها و نظرسنجی های عمومی در سطح جهان) مشخص کرد که تنها 7 درصد از افکار عمومی بریتانیا اعتقاد داشت که تونی باید به زندگی با تری برگردد.

مقامات فوتبالی بیشتر حیرت زده شده بودند، تا خشمگین. سپ بلاتر، رئیس وقت فیفا، در واکنشی تند و تیز، گفت که اگر این اتفاق در یک کشور لاتین رخ می داد، "مورد تشویق قرار می گرفت." در طول زمان ماجرای جان تری-وین بریج به یک تابلوی خالی تبدیل شد که هرکسی چیزی روی آن می نوشت؛ رابطه بود؛ دوستی بود؛ فوتبال بود؛ جوک بی مزه شما بود؛ یک ارجاع شکسپیری بود که می توانید از آن استفاده کنید تا در مهمانی شام خودتان را باهوش نشان بدهید. خلاصه اینکه هر چیزی بود که شما می خواستید.

فراخوانده شده به ومبلی

برای فابیو کاپلو، سرمربی تیم ملی انگلیس، که در حال ساختن تیمش برای جام جهانی در آفریقای جنوبی بود، این یک درد عظیم در پشت بود. کاپلو دوران نقاهت بعد از عمل جراحی زانویش را در تعطیلات در سوئیس سپری می کرد که این ماجرا درز پیدا کرد و او تا شش روز بعد- پنج شنبه بعد- به انگلیس برنگشت.  فرانکو بالدینی، دستیار او، در آن مدت با بازیکنان صحبت کرد و در خانه کاپلو در بلگراویا (منطقه ای در لندن در نزدیکی وستمینیستر و چلسی)، آنها در مورد اینکه با کاپیتان و گزینه دومش برای دفاع چپ په باید بکند، بحث کردند. کاپلو بعدا گفت:" اینجا شما در مورد این ماجرا، بیش از کل کشور می خوانید. اما این طبیعی نیست؛ اتفاقی که بین تری و بریج رخ داده است. من هرگز چنین چیزی را تجربه نکردم."

کاپلو پیش از جام جهانی 2010 بازوبند کاپیتانی انگلیس را از تری گرفت اما جنجال بر سر کاپیتانی او در یورو 2012، به جدایی دون فابیو از سه شیرها منجر شد.

اتحادیه فوتبال برای نشان داد مدیریت تعیین‌کننده‌اش، به نمایندگی از کاپلو به طور کامل در این مورد تصمیم گرفت. روز بعد، 5 فوریه، جان تری در حالی که قدم به قدم توسط هلیکوپتر اسکای نیوز تعقیب می شد، به ومبلی فراخوانده شد و در جلسه ای 12 دقیقه ای، از کاپیتانی انگلیس خلع شد. گوردون براون، نخست وزیر وقت، بعد از ترک جلسه کابینه گفت:" او باید خیلی سریع تصمیم می گرفت. او نمی توانست اجازه بدهد شرایط همین طور ادامه پیدا کند. او تنها می تواند بداند که این اتفاق چه تاثیری در رختکن داشت."

شاید تصمیم کاپلو، چیدن پرهای تری و نگه داشتن بریج بود. اگر این طور بود، این نقشه تاثیر عکس داشت. چند هفته بعد، در 25 فوریه، بریج به طور ناگهانی با 36 بازی ملی برای انگلیسی، از این تیم خداحافظی کرد و ادعا کرد که حضورش " غیرقابل تحمل و باعث اختلاف" شده بود. دیلی میل که از این مسئله جا خورده بود، به خاطر این تصمیم، او را "بزدل" و "بی‌غیرت" توصیف کرد.

توجهات حالا به دیدار ظهر شنبه چلسی و منچسترسیتی جلب شده بود؛ جایی که این دو برای اولین بار با هم روبرو می شدند. مراسم پیش از بازی هیچ دیداری در لیگ برتر- چلسی در صدر بود و منچسترسیتی در رتبه چهارم- تا آن اندازه اتفاقات درون زمین را تحت تاثیر قرار نداده بود. یک بنگاه شرط بندی 7-2 پیش بینی کرده بود که هیچ یک از بازیکنان سیتی با تری دست نخواهند دارد و 10-1 برای اینکه هر دو بازیکن با خطا روی یکدیگر کارت زرد خواهند گرفت.

در پشت صحنه، بحث های زیادی در جریان بود. در خلوت، بریج بر سر دو راهی قرار گرفته بود. پیام های همدردی به او جسارت داده بود؛ بعضی از آنها از طرف بازیکنان چلسی و بعضی هم از هم تیمی های خودش. اما به خاطر درخواست مدیران سیتی، ذهنش درگیر هم شده. آنها از او خواسته بودند از هر حرکتی که آتش این ماجرا را شعله ورتر کند، بپرهیزد. حتی زمانی که دو تیم در تونل ورزشگاه صف کشیدند، مدیران باشگاه همچنان در حال متقاعد کردن بریج بودند که با تری دست بدهد.

علی‌رغم اصرار مدیران سیتی، بریج حاضر نشد با جان تری دست بدهد. او یک بار دیگر در دیدار چلسی- وستهام هم حاضر به دست دادن با دوست سابقش نشد.

در تصاویری که احتمالا بیش از صحنه قتل جان اف کندی پخش و دیده شد،  تری دستش را جلو برد اما بریج از دست دادن امتناع کرد. در حالی که در جایگاه شِد اِند (Shed End) بنری قرار داده شد که روی آن نوشته شده بود:" تیمِ تری"، این تیم باانگیزه و انتقام‌جوی سیتی 4-2 پیروز شد؛ اولین پیروزی آنها در استمفوردبریج بعد از 17 سال. کرگ بلیمی بعد از بازی با خوشحالی گفت:" همه در فوتبال می دانند که جان تری خارج از زمین چه جوری آدمی است. من می دانستم جی تی چطور آدمی است. اصلا از این اتفاق شگفت زده نشدم."

با گذشت زمان، استراتژی رسانه ای دقیق تری- او هیچ صحبتی نکرد، برای مدتی قابل توجه منتظر ماند تا آن شرایط طوفانی سپری شود- شروع به نتیجه دادن کرد. او یک مراسم آشتی کنان ویژه با همسرش در دوبی ترتیب داد و پاپاراتزی ها از قبل خبردار شده بودند تا نمایش ابراز علاقه آنها را ثبت کنند. بعد از پیروزی 3-1 انگلیس مقابل مصر در ومبلی در ماه مارس، تری سرانجام سکوتش را شکست تا با بزرگواری بگوید که بحران تمام شده است:" ما حالا نیاز داریم که همه این چیزها را فراموش کنیم. امیدوارم این نقطه پایانی بر همه چیز باشد."

یک ترومای ملی

البته تری این امتیاز را داشت که بتواند فوتبالش را از این جنجال ها دور نگه دارد. تقریبا در همان زمان که تری بار دیگر بازوبند کاپیتانی انگلیس را به دست آورد، دوران حرفه ای بریج رو به افول گذاشت. در تابستان 2010، روبرتو مانچینی با خریدن گائل کلیشی و الکساندر کولاروف در پست او، نیت‌اش را به طور روشن نشان داد. در سال 2014 و بعد از حضور قرضی در وستهام، ساندرلند و برایتون و روزهای توام با مصدومیت های پیاپی در ردینگ، بریج اعلام بازنشستگی کرد. او سال ها بعد گفت:" ناامیدکننده ترین جنبه موضوع این است که من بیشتر به خاطر دست ندادن با کسی معروف هستم، تا به خاطر فوتبالم. در خیابان به من توهین می شود. هنوز فکر می کنم هیچ کسی همه داستان را نمی داند."

دکتر نایجل ایون، روان شناس، این جنجال و ماجرای توهین نژادپرستانه تری در سال 2012 (ماجرایی که در آن آنتون فردیناند، تری را به خاطر رابطه با پرونسل مسخره کرد) را به عنوان " نوعی عجیب از ترومای ملی" توصیف کرد. در مقاله ای درباره این موضوع، او تری را قهرمان ایده آل انگلیسی که تخریب شده، توصیف کرد: شکست ناپذیر درون زمین که با پول و شهرت ناشی از آن، به فساد کشیده شد. در حالی که تری درن زمین تجسم بهترین فرم فوتبال انگلیس بود، خارج از آن، بدترین ها را برای انگلیسی مجسم می کرد.

تری توانست رابطه‌اش با تونی را حفظ کند و همچنان با هم در سوری زندگی می‌کنند.

تا امروز، تری اساسا هیچ چیزی در مورد این جنجال نگفته است. آنهایی که به او نزدیک هستند، تاکید می کنند که تا آنجا که به او مربوط می شود، هیچ اتفاقی رخ نداده است. بعد از بازنشستگی در سال 2018، او به عنوان کمک مربی استون ویلا انتخاب شد و هنوز با تونی در سوری زندگی می کند. بریج هم در همان حوالی با همسر جدیدش، فرانکی، زندگی می کند. چندین منبع تایید کرده اند که این دو هنوز با هم صحبت نمی کنند.

پرونسل هم با جیدون در سوری زندگی می کند. او این روزها ترجیح می دهد زندگی کم سر و صدایی داشته باشد و به درخواست ها برای اظهارنظر در مورد این ماجرا پاسخ نداد. نمی توان او را به خاطر این تصمیم سرزنش کرد. نام و سابقه او برای سال ها و شاید تا پایان زندگی‌اش، با نام‌های تری و بریج در یادها خواهد ماند و در چند هفته ترسناک، زندگی او برای همیشه تغییر کرد. حتی همین حالا- معمولا وقتی بریج یا تری چیزی می گویند یا کاری انجام می دهند- بعضی سایت ها دلیلی برای انتشار عکس های او در حالی که کاری بسیار معمولی انجام می دهد، پیدا می کنند؛ رانندگی با ماشین، رفتن برای خرید، رفتن به پارک با پسرش.

برای هیولاهای نشریات زرد، سرنوشت‌های مختلفی رقم خورد: نیوز آو د ورلد در رسوایی هک کردن تلفن های همراه در سال 2011، تعطیل شد. در مورد بقیه، کاهش فروش باعث شد تاثیر نشریات کاغذی که زمانی بسیار وحشتناک به نظر می رسید، رو به زوال برود.

در سال 2012، گزارش لِوِسون (Leveson) بعضی از مبتذل ترین اتفاقات این صنعت را فاش کرد؛ همین طور فرهنگ بی آبرو کردن و تجاوز به حقوق افراد که برای دهه ها، مشخصه کار آنها بود. لوسون نوشت:" شواهد آشکاری وجود دارد که بخشی از رسانه ها چنین نظری دارند که ... هر کسی که ممکن است افکار عمومی علاقه ای به او داشته باشند، یک مایملک عمومی است، بدون هیچ حقی از زندگی شخصی یا احترام برای شان و جایگاهش. تا جایی که علاقه مندی عمومی به کاری که آنها انجام می دهند، وجود دارد، هیچ محدودیتی برای‌شان وجود ندارد و هر کاری مجاز است."

آیا هیچ علاقه عمومی برای فاش شدن روابط شخصی سه نفر، غیر از دماغ های فضول ما وجود داشت؟ آیا وجود رسانه ها فقط برای جواب دادن به اشتیاق عمومی است یا باید دلایل مهمتری داشته باشد؟ نتایج انسانی علاقه ما به شایعات چیست و این میل چگونه برآورده می شود؟  یک دهه بعد از آن اتفاق، این سوالات هنوز پرسیده می شود.

در 3 اکتبر 2010، 8 ماه بعد از انتشار اولین گزارش ها، سرانجام از ونسان پرونسل عذرخواهی شد. یک یادداشت کوتاه در صفحه 18 نشریه نیوز آو د ورلد که در زیر ستون های مطالب مدفون شده بود. در این یادداشت عذرخواهی آمده بود:" در 31 ژانویه و بعد از آن، ما بعضی از اطلاعات شخصی ونسان پرونسل را در مقالاتی در مورد ماجرای رابطه اش با جان تری، بازیکن فوتبال، منتشر کردیم. خانم پرونسل به ما اطلاع داد که ترجیح می دهد اطلاعات شخصی اش، خصوصی باقی بماند و انتشار آن نادرست بود. ما از خانم پرونسل به خاطر ایجاد هرگونه ناراحتی، عذرخواهی می کنیم."

سایت گاردین- جاناتان لیو