گفتگوی ویژه با جوان‌ترین لژیونر فوتبال بانوان

به گزارش "ورزش سه"، او نخستین لژیونر فوتبال زنان ایران نیست چرا که زهرا قنبری، کوهستان خسروی و زمرد سلیمانی و چند بازیکن بانوی ایرانی دیگر پیش از او بازی در لیگ های خارجی را تجربه کرده بودند اما خسروی را می توان جوان‌ترین دختر لژیونر فوتبال زنان ایران دانست. بازیکنی که در سن 18 سالگی به لیگ ترکیه پیوست و حالا 10 ماهی را می‌شود که در حال کسب تجربه در فوتبال ترکیه است.

گلنوش خسروی در تیم کوناک بلدی اسپور توپ می‌زند که از جمله باشگاه های پرافتخار فوتبال زنان ترکیه با پنج قهرمانی متوالی در لیگ است؛ تعطیلی مسابقات لیگ ترکیه فرصتی شد تا برای دقایقی با او همکلام شویم و آخرین شرایط پدیده فوتبال کشورمان را جویا شویم. گفتگوی جذاب او با "ورزش سه" را در ادامه باهم می‌خوانیم:

در 18 سالگی لژیونر شدن، حس خوب دوچندانی داشت

لژیونر شدن حس خیلی خوب دارد و یک هدف، برای هر بازیکنی است؛ چرا که نشان می دهد در لیگ کشور خود توانسته به سطحی از توانایی برسد که یک گام بزرگ رو به جلو بردارد و خودش را تثبیت کند. این حس خوب برای من دوچندان شد چون در سن 18 سالگی توانستم به این موفقیت برسم. حتی در فوتبال مردان هم در این رده سنی، سخت است لژیونر شدن چه برسد به فوتبال بانوان و فوتبال بانوان ایران که محدودیت های بیشتری دارند.

در لیگ ترکیه قانونی وجود دارد که هر تیم میتواند پنج بازیکن غیر ترکیه ای جذب کند، که غالبا هم بازیکنان سیاه پوست هستند چه در تیم های مردان و چه در تیم های بانوان و پتانسیل بالایی هم دارند؛ در تیم ما هم که جزو تیم های متمول و موفق فوتبال ترکیه است دو بازیکن سیاه پوست هستند، یک بازیکن رومانیایی، یک بازیکن مقدونیه ای. نکته جالب اینجاست که سن همه بازیکنان خارجی تیم ما بالاست و تجربه خوبی دارند اما اینکه باشگاه روی من 18 ساله اعتماد کرد، فکر میکنم ابتدا لطف خدا به من بود که این مسیر را در پیش روی من قرار داد و بعد هم همراهی آقای آذری.

چرا که پیش از 18 سالگی هم پیشنهاداتی از خارج داشتم اما در طول پنج سال حضورم در ذوب آهن، ایشان همیشه من را حمایت می کردند و حامی شدند تا به این جایگاه برسم؛ قطعا برای وفق پذیری با فوتبال ترکیه، شرایط سختی بود که در این 10 ماه گذشت و خوشبختانه جایگاه خوبی را به دست آوردم.

40 روز است تنها در خانه در ترکیه قرنطینه هستم

فوتبال جهان تحت تاثیر شیوع کرونا قرار گرفته و تعطیل شده است؛ اگر کرونا نبود، اواسط اردیبهشت و پس از اتمام لیگ، میتوانستم پس از 10 ماه به ایران بیایم و برای مدت کوتاهی به دیدار خانواده ام بروم و سپس برای فصل بعدی تصمیم بگیرم اما متاسفانه 40 روز است که تنها در خانه در ترکیه قرنطینه هستم و سرنوشت لیگ هم فعلا ناتمام ماند. البته این اتفاق را به فال نیک میگیرم و معتقدم نباید ناراحت شد چرا که خواست خدا بوده است.

بسیاری از بازیکنان لیگ ایران، رایگان بازی می‌کنند!

شرایط مالی تیم‌ها در لیگ ایران باعث می‌شود تا قدرت بین دو یا سه تیم تقسیم بشود و رقابت چندان بالایی بین تیم‌ها نباشد؛ البته مضاعف بر آن باید بگویم که در لیگ ایران بسیاری از بازیکنان به صورت رایگان و بدون دریافت دستمزد یا با عقد قراردادهای حداقلی (5 میلیون تومان) کار خود را دنبال کنند که حتی بخشی از پول خود را هم در نهایت دریافت نمی‌کنند!

واضح است که وقتی اسپانسرها پای کار بیایند و از طرفی هم رسانه‌ها، حمایت بیشتری را نسبت به فوتبال بانوان و ورزش بانوان داشته باشند به استعدادهای بانوان بیشتر توجه می‌شود؛ قطعا حمایتی که از ورزشکاران آقا می‌شود از بانوان نمی‌شود و انجام این حمایت‌ها بدون شک باعث خواهد شد تا ورزش بانوان بالاخص فوتبال دیده بشود. به همین علت قهرمانان بسیاری در ورزش بانوان داریم که بدون توجه رسانه‌ها گمنام ماندند.

هدفم، دو چندان شدن انگیزه‌ها برای جذب بازیکن ایرانی است

وقتی من به لیگ ترکیه رفتم، فارغ از اینکه برای خودم و خانواده‌ام افتخاری به دست آمده معتقدم این افتخار برای ورزش بانوان است؛ جالب بود که همه تعجب می‌کردند که یک بازیکن ایرانی آن‌هم در سن و سال کم توانسته به فوتبال ترکیه راه پیدا کند و از این بابت بسیار خوشحالم.

واقعا هدفم فارغ از موفقیت های فوتبالی، کسب موفقیت برای فوتبال بانوان‌مان است تا بتوانیم در سالهای آتی، لژیونرهای بیشتری داشته باشیم و انگیزه‌ها را برای جذب بازیکنان ایرانی دوچندان کنم همانطور که این اتفاق برای بازیکنان آفریقایی رخ داده است و عملکرد خوب آنها باعث شده تا بازیکنان زیادی از قاره آفریقا، در فوتبال ترکیه توپ بزنند. چرا که در حال حاضر، من به عنوان یک بازیکن ایرانی و نماد بانوان فوتبالیست ایرانی در فوتبال ترکیه شناخته می‌شوم و امیدوارم بتوانم این نماد را به خوبی به همگان بشناسانم.

تیم ملی ایران در مسیر خوبی قرار داشت اما ...

در اواخر فعالیت تیم ملی ایران به ویژه تیم ملی جوانان که من در آنجا زیر نظر خانم کتایون خسرویار فعالیت داشتم فدراسیون حمایت های خیلی خوبی را داشت و در مسیر خوبی قرار گرفته بودیم و عناوینی را هم به دست آوردیم اما معتقدم اگر میخواهیم به موفقیت برسیم باید منسجم‌تر و با برنامه ریزی بهتر کار خودمان را دنبال کنیم چرا که نباید از یک بازیکن توقع داشته باشیم مستقیم بدون اردو و تمرین، مهیای حضور در تورنمنت‌ها باشد و باید برنامه ریزی درستی برای رسیدن به موفقیت باشد تا هدف ترسیم شده، به دست آید.

فوتبال بانوان در ترکیه نظم و انضباطی عالی را دارد

یکی از تفاوت‌های عمده فوتبال بانوان ایران و ترکیه، استفاده از بازیکنان خارجی است که می‌تواند هم به رشد کیفیت لیگ کمک کند و هم به رشد فنی بازیکنان فعال و داخلی و سطح رقابت‌ها را هم افزایش می‌دهد؛ موضوع دیگر هم این‌که چون ترکیه جزو قاره اروپا محسوب می‌شود برنامه ریزی های فیفادی، نظم دهی خوبی به بازی های ملی می‌دهد.

برنامه غذایی درست، آموزش انضباط تیمی و برنامه ریزی درست تمرینی و نظم داشتن برنامه مسابقات در کنار زندگی حرفه‌ای بازیکنان فعال در لیگ و تیم ملی همگی باعث شده اند تا به لحاظ کیفی فارغ از امکانات لجستیکی خوب و ... به مراتب نسبت به فوتبال بانوان ایران شرایط بهتری را داشته باشند.

فعلا پیش بینی از سال جدید ندارم

سال 98، سال خوبی بود برای من هر چند که خاطراتی بدی هم از این سال به یادگار دارم اما به لحاظ فوتبالی سال خوبی را گذراندم؛ در سال جدید هم امیدوارم اول اوضاع جهان بهبود پیدا کند چرا که فعلا کرونا همه چیز را تحت الشعاع قرار داده است و نمی‌توان پیش بینی را از سال جدید داشت. امیدوارم که با پایان کرونا، آرامش به جهان برگردد و فصل گذشته لیگ را بتوانم با موفقیت به پایان ببرم و بعد هم اتفاقات خوبی انتظارم را در زمان پیش‌روی بکشد.

لژیونر شدنم، دیپلمم را از من گرفت!

متاسفانه در مورد تحصیلاتم باید بگم که امتحانات نوبت اول کلاس دوازدهم را گذراندم اما به دلیل سفر به ترکیه و انجام پروسه پیوستن به تیم کوناک بلدی اسپور، در نوبت دوم در ایران حاضر نبودم و همین امر باعث شد تا از گرفتن دیپلم بازبمانم؛ البته در حال رایزنی هستم تا در این بازه زمانی تعطیلات که در خانه هستم بتوانم به صورت آنلاین و ... امتحانات را پاس کنم و دیپلمم را بگیرم اما فعلا آموزش و پرورش پاسخی نداده است اما امیدوارم این امر محقق شود.

خوشحالم که نیمار فوتبال بانوان ایران لقب دارم

مربیان خوبی داشته‌ام که مدیون تک تک آنها هستم و نمی‌توانم نامی از هیچکدامشان به عنوان برترین بیاورم؛ در حال حاضر هم با آنها در ارتباط هستم و دست یکایک آنها را می‌بوسم. لقب نیمار فوتبال بانوان از زمانی که کوچک‌تر بودم به دلیل فرم صورت یا فرم بازی به من گفته می‌شد و حتی زمانی که به تیم ملی دعوت شدم، بیشتر شد. البته که به هیچ وجه با نیمار که بازیکن بسیار خوب و البته پر حاشیه‌ای هم هست قابل قیاس نیستم اما از اینکه به من گلنوش خسروی لقب نیمار فوتبال بانوان را داده‌اند بسیار خوشحالم.

ما خواهان دیده شدن هستیم

نه از زبان گلنوش خسروی بلکه از طرف جامعه ورزش بانوان صحبت می‌کنم که ما خواهان دیده شدن هستیم چرا که تلاش زیادی برای کسب موفقیت انجام می‌دهیم و از مردم خواهش می‌کنیم بیشتر به ما توجه کنند؛ تمام دلخوشی ما همین حمایت‌هاست و انگیزه‌های ما را دو چندان می‌کند و نشان می‌دهد که زحمات ما بدون جواب نمی‌ماند.

گفتگو: سبحان جهان پناه