منصور بهرامی: فدرر برای من توپ جمع می کرد

به گزارش "ورزش سه"، منصور بهرامی حالا در 64 سالگی یکی از چهره های شناخته شده جهان تنیس به شمار می رود؛ فردی که در ایران تنیس حرفه ای خود را آغاز کرد، اما بعدا مجبور شد به فرانسه مهاجرت کند و آن جا هم پله های ترقی را طی کرد.

این تنیسور ایرانی که البته بیشتر شهرت او به خاطر حضور در مسابقات تنیس نمایشی است و با خیلی از بزرگان تنیس جهان هم بازی کرده، در حالی که می گوید در محل زندگی خود در فرانسه 40 روزی است قرنطینه شده، در یک گفتگوی اسکایپی شرکت کرد و صحبت های جالبی را به زبان آورد.

در کنار شیرزاد اکبری توپ جمع کن بودم

شیرزاد اکبری دوست من و یکی ازقهرمانان سابق تنیس ایران است. من برایش در زمین تنیس توپ جمع می کردم. او 10 سال از من بزرگتر است و وقتی 12 ساله بودم، هم بازی می کرد و هم تنیس درس می داد. من هم توپ جمع کن بودم و اولین راکت تنیس را هم از او هدیه گرفتم؛ اگرچه یک روز بیشتر دوام نیاور و فردای آن روز شکسته شد! شیرزاد اکبری الان دیگر خودش را بازنشسته کرده و تنیس هم درس نمی دهد.

8 سال با خاک انداز تنیس بازی می کردم

تنیس موقعی که ما در ایران بازی می کردیم، ورزش جدیدی بود. زمین های زیادی هم برای تنیس نداشتیم و یک ورزشگاه امجدیه و چند زمین دیگر در کل ایران بودند. اصلا آن موقع زمین تنیس انقلاب یا استقلال وجود نداشتند. پدر من کارگر ورزشگاه امجدیه بود. می توانم بگویم بازیکنان تیم ملی تنیس آن موقع 99 درصد پدرشان در امجدیه کار می کردند. ما که همان جا هم زندگی می کردیم و من از 2 سالگی در زمین تنیس بزرگ شدم. من تنیس بازی کردن را با خاک انداز و چوب شروع کردم. از 5 سالگی تا 13 سالگی با خاک انداز بازی می کردم. من از 6، 7 سالگی می خواستم تنیس باز شوم و شدم.

فرانسه 100 هزار زمین تنیس دارد، ایران 700 زمین!

استعداد در ایران مثل همه جای دنیا هست، اما ورزش تنیس در ایران به آن صورت علاقه مند ندارد. کسی هم برایش مهم نیست. در تمام کشور فکر نمی کنم 700 زمین تنیس داشته باشیم، اما در فرانسه 10 هزار تا باشگاه تنیس وجود دارد که کوچکترین آن ها 4 زمین دارد. میانگین می شود گفت 100 هزار زمین تنیس در فرانسه هست. حالا 100 هزار زمین کجا، 700، 800 زمین کجا! تنیس در همه جای دنیا ورزش ایران گرانی است. تنها تفاوت این است که در همین فرانسه از لحظه ای که راکت داشته باشید، می توانید مجانی بازی کنید، اما در ایران چنین زمین هایی نیست و باید پول بدهید.

در بهترین سال های عمرم نتوانستم بازی کنم

متاسفانه در بهترین سال های عمرم یعنی 21 تا 30 سالگی نتوانستم بازی کنم. یکی، 2 سال که تنیس در ایران کاملا بسته شد و نتوانستم بازی کنم. یکی از دلایلی که من از ایران رفتم، همین بود چون کاری نداشتم. کار من تنیس بود و پولی که داشتم هم تمام شده بود. بعد از آن هم به فرانسه آمدم، اما بعد از آن هم کسی به من ویزا نمی داد. به همین دلیل من در مجموع 9 سال در مسابقات بین المللی بازی نکردم. البته 6 سال در فرانسه تنیس بازی می کردم، اما حرفه ای نبود. از 30 سالگی دیگر اجازه رفتن بیرون از فرانسه را داشتم و هر کاری هم در تنیس کردم بعد از این بوده.

بهترین های تنیس جهان به ایران می آمدند

مسابقات تنیس ایران بعد از گرندپری ها از معتبرتر بود و 5، 6 سالی  هم برگزار شد. این مسابقات جایزه 100 هزار دلاری داشت و بهترین های جهان برای حضور در این تورنمنت به ایران می آمدند. درست 10 روز قبل از برگزاری مسابقات در سال 1978 رقابت ها منحل شد.

ما بزرگان دنیا را می بردیم، اما الان به قطر می بازیم

ما نسلی بودیم که اگر می توانستیم راهمان را در ایران ادامه دهیم، حتی توانایی قهرمانی در جهان را هم داشتیم. مگر دستمان کج است؟ فرانسوی و انگلیسی مگر چیزی از ما بیشتر دارند؟ تنیس در ایران داشت راه می افتاد که همه چیز تعطیل شد. در دیویس کاپ با اروپایی ها بازی می کردیم، به ندرت می باختیم. حتی در یک مسابقه رومانی، سوییس و هلند و فرانسه را بردیم. الان می بینم تنیس بازان ایرانی به قطر هم می بازند یا با هند و بنگلادش در دیویس کاپ بازی می کنند. من هنوز هم به این تنیسورها نمی بازم.

پیشنهادات از ایران به من فقط در حد حرف بوده

بارها در 20، 30 سال اخیر از سوی فدراسیون ایران با من برای همکاری صحبت شده، اما هیچ وقت عملی نشده است. یک بار فقط به من گفتند بیا و مربی تیم ملی شو. من گفتم اگر الان بیایم، نمی توانم کاری برای تیم ملی کنم و شاید نهایتا بتوانیم یک گیم بیشتر ببریم. من اگر بخواهم در ایران کار کنم، نتیجه اش 15، 20 سال دیگر مشخص می شود. تنیس را باید از پایه بسازیم. من نمی توانم برای بازیکنان 23، 24 ساله کاری کنم. الان هم خانه و زندگی من در فرانسه است. البته هر چیزی که تا الان فدراسیون ایران از من خواسته، انجام دادم و از هیچ کمکی دریغ نکردم. دیگر هم کم کم باید بازنشسته شوم چون چند روز دیگر 64 ساله می شوم.

نادال و فدرر برای پول بازی نمی کنند

نادال، فدرر یا جوکوویچ تنیسورهای استثنایی هستند. آن ها برای پول بازی نمی کنند چون برای 7 نسل بعد از خودشان هم پول دارند. این تنیسورها می خواهند رکورد تاریخی بزنند که تا 400 سال بعد هم به یادگار بماند. نادال روزی 10 ساعت تمرین می کند و تفاوتش با تنیسورهای معمولی در همین است.

راجر فدرر برای من توپ جمع می کرد

راجر فدرر دوست خوب من است. اتفاقا 4، 5 روز پیش با او صحبت کردم. گفت امیدوارم زنده از این دورانی که این ویروس آمده، بیرون بیاییم. 28 سال پیش یعنی سال 1992 فدرر برای من در شهر خودش یعنی بازل سوییس توپ جمع می کرد. 10 سال قبل او به من گفت یادت هست که آن سال با جیمی کانرز بازی کردی و من توپ جمع کن بودم؟ حتی او گفت یادت هست با من بازی کردی؟ من آن موقع فدرر را نمی شناختم و به همین خاطر یادم نبود، اما عکسش را برای من آورد که آن روز با یک بچه بازی کردم که او راجر فدرر بوده. 2، 3 بار هم بازی نمایشی با فدرر داشتم.