مانژوکیچ در نقش ژاپنی‌ها؛ سفیدهای همیشه معترض!

به گزارش "ورزش سه"، هجمه ای که پس از باخت به ژاپن روی سر شاگردان کی‌روش آوار شد، حالا مدافعان پرسپولیس را در بر گرفته. نه به خاطر یک شکست دو گله در خانه الدحیل بلکه به خاطر غفلتی که به شکلی حیرت آور در دقیقه 5 اتفاق افتاد و یک گل را به ماریو مانژوکیچ هدیه داد. اگرچه تصویر منتشر شده از این گل، تفاوت هایی با لحظه مشابه دیدار با ژاپن دارد اما برآیند یک گفتمان اعتراضی نسبت به داور در هر لحظه و در هر شرایط را مخابره می‌کند که دیشب، بلای جان شاگردان گل محمدی شد.

این که پرسپولیس چگونه در دوئل 4 به 2 شکست خورد، پرسشی است نه چندان ساده که البته با تماشای چند باره گل، می‌توان به پاسخ آن رسید اما پیش از جواب، موقعیت مدافعان پرسپولیس در این صحنه باید واکاوی شود: محمد نادری که دوئل هوایی مشکوک را به مانژو باخت، روی زمین نشسته، کنعانی با بی‌خیالی توپ را دنبال می‌کند و خلیل زاده پس از اعتراضی کوتاه به داور، تلاش دارد تا یار مستقیمش را مهار کند. نوراللهی، رسن، ربیع خواه و شیری نیز در جای دیگری ایستاده‌اند.

نکته اصلی این است که اگرچه شجاع خلیل زاده تنها کسی است که به صورت آشکار اعتراض می‌کند اما دو مدافع دیگر نیز وضعیتی شبیه به او دارند. یعنی کنعانی تصور می‌کند که داور خطا روی نادری را می‌گیرد (یا توپ معز علی از خط گذشته) و نادری فکر می‌کند که روی او خطا شده (یا حتی اگر داور خطا نگیرد، کسی او را مقصر نمی‌داند).

اما آن چیزی که باید در این صحنه وجود می‌داشت، پرسینگ کنعانی روی معز علی است و همچنین کنترل ماریو مانژوکیچ از سوی شجاع خلیل زاده و نادری. سپس حتی اگر دروازه پرسپولیس باز می‌شد (یا نمی‌شد) بازیکنان این تیم وقت داشتند که اعتراض خود را به داور نشان دهند یا از کاپیتان خود احمد نوراللهی بخواهند که چنین کاری کند.

حالا از بازی ایران - ژاپن تا دیدار پرسپولیس - الدحیل، نکته جالب این است که بیرانوند نیز نتوانست در هیچ کدام از این دو صحنه، نقش منجی را ایفا کند. این که برخورد بازیکنان و نمایش غفلت و سهل انگاری آن ها در عملکرد این دروازه بان تاثیر گذاشته یا نه را شاید نتوان به صورت دقیق پاسخی برایش پیدا کرد.

در بازی جام ملت‌ها، دو مدافع اصلی تیم ملی مرتضی پورعلی گنجی و محمدحسین کنعانی زادگان بودند اما در شوی اعتراض به داوری، احسان حاج صفی، رامین رضاییان و امید ابراهیمی نیز نقش آفرینی کردند. این بار شجاع خلیل زاده و محمد نادری نیز حضور داشتند اما شاید خیلی ها دوست داشتند که سیدجلال حسینی به عنوان باتجربه‌ترین مدافع کنونی فوتبال ایران در یکی از این دو صحنه حاضر می‌بود تا واکنش او نیز در این اکران حیرت انگیز مشخص می‌شد.

نکته ناامیدکننده این است که پس از ساعت ها صحبت درباره آن صحنه و هزاران یادداشت، گزارش، توییت و... که در آن خصوص تهیه شد، هنوز فوتبالیست های ایرانی اعتراض نابجای خود را ادامه می‌دهند. البته در چنین لحظاتی با حجم گسترده هیجان، نمی‌توان انتظار داشت مدافعان حرف های هواداران و کارشناسان و روزنامه نگاران را در یاد داشته باشند اما انتظار اصلی، پیش رفتن به سمتی حرفه‌ای است که در ناخودآگاه فوتبالیست ها، سوت داور تعیین کننده باشد و توپ و حریفی که به هیچ وجه نباید از آن دور شد.

حالا می‌شود برگشت به سوالی که در ابتدا مطرح شد: پرسپولیس چگونه دوئل 4 به 2 را باخت؟ پاسخ آن باید برعهده کادرفنی پرسپولیس گذاشته شود و البته شکی نیست که یحیی این جواب را به زبان نخواهد آورد. اما پرسپولیس با هدایت او آنقدر بازی در پیش دارد که فرصت برای پاسخی در خور وجود داشته باشد. مسئله ای که باید جدی گرفت این است که تغییر این فرهنگ اعتراضی نا به جا باید از پایین (بحث های هواداری) به بالا (زمین مسابقه) تزریق شود؛ در بین این دو البته برخورد مربیان با داور، واکنش تصمیم گیرندگان فوتبال و البته آموزشی است که تا الان جدی گرفته نشده است.

البته توجه به یک نکته هم اهمیت زیادی دارد. هیچ روزی در این فوتبال نبوده که فرهنگ اعتراض به داور چه روی سکو، چه کنار زمین و چه در چمن وجود نداشته باشد (شاید در مورد کم و زیاد بشود بحث کرد اما چه اهمیتی دارد؟). بنابراین در این مورد، آرمان شهری نیست که در گذشته جستجو شود. سال 48 یک دربی به خاطر سیلی به داور نیمه کاره ماند و در سال های گذشته نیز مثال های زیادی هستند که هرکسی در خاطر خود دارد. همچنین آوردن سیاهه ای از مقصران، دردی را دوا نخواهد کرد و فقط سرپوشی است بر مسئله واقعی. مسئله واقعی، تمام کسانی هستند که فوتبال را تماشا می‌کنند، درباره آن می‌نویسند یا کمی نزدیک تر به چمن حضور دارند، تمام آن هایی که در کنار تخصص اصلی، یک کارشناسی در حوزه داوری هم گرفته اند.