فتح الله‌زاده؛ سماجت یک هوادار-مدیر خستگی ناپذیر

به گزارش "ورزش سه"، برخلاف مرتبه گذشته که مازیار ناظمی، سخنگوی وزارت ورزش فقط بعد از 150 دقیقه، خبر بازگشت فتح اله زاده به استقلال را تکذیب کرد این بار خبری از تکذیب نبود و مدیری که از سال 93 با دستور وزارت ورزش از جمع آبی ها کنار گذاشته شده بود، بار دیگر به استقلال بازگشت.

شاید اگر استراماچونی مثل اغلب مربیان خارجی شاغل در ایران، کمی بیشتر نرمش نشان می داد و استقلال را دچار بحران نمی کرد، امروز خبری از بازگشت فتح اله زاده به استقلال نبود. اما استراماچونی در بحبوحه لیگ به سیم آخر زد و متعاقب آن، حجم اعتراض هواداران روی سکوها و در شبکه های اجتماعی، چنان شدت گرفت که چاره ای برای وزارت ورزش باقی نگذاشت که درهای باشگاه را به روی فتح اله زاده باز کند.

این یک واقعیت غیرقابل انکار است که چه وزیر فعلی (سلطانی فر) و چه وزیر پیشین (گودرزی) در دولت های حسن روحانی به عنوان روسای مجمع باشگاه استقلال وتصمیم ساز اصلی، تمایلی به همکاری با فتح اله زاده نداشتند. در واقع این فتح اله زاده بود که خودش را به وزارت ورزش تحمیل کرد.

 اما در دل این انتصاب، نکات جالبی هم نهفته است. جدا از اینکه قانون «منع به کارگیری بازنشستگان» مانع از آن نشد که علی فتح اله زاده به استقلال برگردد، گروهی از هواداران به خاطر دارند او در آخرین سال حضورش به عنوان مدیرعامل استقلال، تیمی گران قیمت و مملو از ستاره جمع کرده بود که روی کاغذ می شد به عنوان یکی از بخت های قهرمانی آسیا مطرح شود اما آن تیم عملاً هیچ موفقیتی نداشت و در لیگ به رتبه پنجم رسید. با این حال، ارتباط بسیار خوب فتح اله زاده با رسانه ها و (به خصوص شبکه های اجتماعی) باعث شده او در همه این سال ها نه تنها فراموش نشود، بلکه به شکل جالب توجهی موقعیت و محبوبیت خود را در میان گروه های فعال هواداری بهبود ببخشد. فتح اله زاده که از 60 سالگی عبور کرده، برخلاف اغلب هم سن و سال هایش که معمولاً مشی سنتی مدیریتی را پیش می گیرند، «اهمیت و قدرت رسانه» را باور داشت و به نحو موثری از همه این ابزارها استفاده کرد.

در همه این سال هایی که فتح اله زاده از استقلال دور بوده، خود را به عنوان «حلال مشکلات» معرفی کرده اما هیچ وقت برنامه ای عملی برای حل این مشکلات ارائه نکرده و فقط به این تز اصرار کرده که «تیم را 5 سال به من بدهید». او هیچ تضمینی برای اثبات ادعاهایش ارائه نمی دهد و نمی گوید حتی در مقطعی که 7 سال مدیر عامل استقلال بوده، کدام ایده سودآور مالی را ارائه کرده است.

فتح اله زاده در سه مقطعی که روی صندلی مدیرعاملی استقلال می نشست، بارها شعار «دوای درد آبی» را شنیده بود. شعاری که تماشاگران سکوها معمولاً وقتی سر می دادند که از نتایج ضعیف تیم خسته شده بودند و مربی دیگری می خواستند. حالا چرخ روزگار چنان چرخیده که فتح اله زاده خود تبدیل به دوای درد آبی شده و نگاهی به صفحات هواداری در شبکه های اجتماعی هم همین موضوع را کم و بیش تایید می کند. او که با استقبال از لقب «فتل»، در این سال ها ارتباط صمیمانه ای با بدنه جامعه هواداری ایجاد کرده، در اولین گام باید به نحو موثری در موضوع بغرنج استراماچونی، ایفای نقش کند.

فتح اله زاده دیروز در میان هواداران معترضی که جلوی وزارت ورزش تجمع کرده بودند، حاضر شد و سعی کرد استقلالی های ناراضی را آرام کند. این همان وجه تمایز او با سایر کاندیداهای مدیریتی در استقلال است. انگار تمام آرمان و آرزوی فتح اله زاده به مدیرعاملی در استقلال خلاصه می شود و این را نمی توان نادیده گرفت که عاشق این پست و این شغل است. تصاویری که از او منتشر شده این را تداعی می کند که فتح اله زاده در شمایل منجی به استقلال بازگشته. بازگشتی که بدون حضور موثرش در رسانه ها و شبکه های اجتماعی، امکان پذیر نبود.

علی مغانی