آنالیز؛ چرا به عراق باختیم؟

به گزارش "ورزش سه"، از همه مهمتر مدت ها و شاید هم سال هاست که به یاد نداریم تیم ملی به تیم هایی چون بحرین و عراق باخته باشد و شکست های تیم ملی در سال های اخیربیشتر در برابر تیم های بزرگ آسیا و دنیا به ثبت رسیده است. تیم هایی چون آرژانتین، اسپانیا و ژاپن. نقطه قوت تیم ملی در همه سال های اخیر عملکرد خوب در فاز دفاعی بوده است و جالب است بدانید الگوهای دفاعی فوتبال ایران به خصوص در جام جهانی 2018 روسیه در کلاس های مربیگری در قاره سبز به تصویر کشیده می شود.

اشتباه محض است که تصور کنیم تیم ملی در گذشته فقط دفاع می کرده! اگر اینطور بوده چطور به جام جهانی صعود کرد و چگونه به تیم هایی چون پرتغال گل زد و حتی در بازی با آرژانتین موقعیت های زیادی برای گلزنی به دست آورد؟ تیم ملی به واقع در گذشته پرتوان دفاع می کرد و برای حمله هم برنامه داشت و اکنون هم که تیم ملی تصمیم گرفته با هدایت مارک ویلموتس دست به بازی تهاجمی بزند بدون اشکال است منتهی نباید بدین معنی باشد که دفاع را فراموش کند. نتیجه می شود شکست در برابر بحرین وشکست در برابر عراق.

بررسی تصاویر بازی ایران – عراق در اردن نشان می دهد تیم ملی روی دفاع متمرکز نیست و همه فکر و ذهنش را به حمله داده است.

لحظاتی پیش از گل اول عراق را مرور می کنیم؛ برتری عددی دردفاع با ایران است. زمانی که عراقی ها توپ را به کانال کناری در جناح راست می برند طبیعی است بهترین بازیکن برای باز کردن  دروازه ایران بازیکنی باشد که از جناح مخالف به داخل می زند. رامین رضاییان اصلا توجهی به این بازیکن ندارد و توپ را دنبال می کند. در حالی در منطقه ای که توپ در جریان است به اندازه کافی بازیکن وجود دارد و رامین باید نگاهی به کانال کناری که در آن بازی می کند هم می داشت. محمد محبی در نقطه استارت نگاهی به بازیکنی که از عراق از جناح مخالف توپ به داخل می زند، می اندازد اما نسبت به فضایی که دراختیاربازیکن حریف قرار گرفته بی تفاوت است و این بی تفاوتی تا انتها ادامه دارد! در حالی که در کمترین حالت باید رامین را صدا می کرد و به او آگاهی محیطی می داد.

البته محمد محبی در برابر عراق در فاز تهاجمی سازنده گل اول تیم ملی بود و نکته ای که بدان اشاره می شود به خاطر ذهنیتی است که از سوی مارک ویلموتس برای تیم ملی ایجاد شده است. مارک ویلموتس گفته استراتژی من در فوتبال ارایه بازی تهاجمی است. اما چه کسی گفته تیمی که تهاجمی بازی می کند نباید خوب دفاع کند و باید در دفاع این گونه بی تفاوت باشد! حریف می خواهد بحرین و عراق باشد و یا هر تیمی دیگر. حتی هنگ کنگ. بالاخره هر تیمی برای خود توانمندی هایی دارد که اگر این توانمندی ها نادیده گرفته شود بی شک تیم خودی آسیب خواهد دید. بازیکن عراق توپ را سانتر می کند و بازیکنی که از ضلع مخالف به داخل زده به دور از محمد محبی و رامین رضاییان شوت سرکشی می زند و در ادامه و در ریباند توسط بازیکن دیگر توپ تبدیل به گل می شود که حتما صحنه را دیده اید.

در صحنه کرنر هم این چنین است که منجر به گل دوم تیم ملی عراق می شود. عکس ها را مرور که می کنید به راحتی متوجه می شود حتی پیش از کرنر یارگیری ها من تو من نیست. در حالی که مربیان حرفه ای به مدافعان توصیه می کنند به گونه ای یارگیری کنید که نفس بازیکن حریف را احساس کنید و حتی صدای نفس های او را بشنوید! آیا در صحنه کرنر این چنین است؟ بعد از ضربه رهایی بازیکن عراق بیشتر می شود به طوریکه در هر جایی توپ فرو می آمد عراقی ها شانس گل داشتند. هر چند بازیکنی که توپ را تبدیل به گل کرد توسط یکی از بازیکنان تیم ایران یارگیری شده بود اما این یارگیری جدی نبود.

تیم ملی تغییر سبک داده؛ این هم خوب و هم قابل احترام است. اما در هر تاکتیک و هر سیستمی باید به خوبی و با همه توان دفاع کرد. فوتبال دو بخش دارد. دفاع و حمله. کی روش بیشتر دوست داشت دفاع کند و با حملات سریع بعد از توپ گیری از حریف به گل برسد. این سبک قابل احترام بوده و سبک بازی مارک ویلموتس هم قابل احترام است که حمله روی بازی ترکیبی است. اما در دیدگاه ویلموتس هم تیم ملی باید محکم دفاع کند و دفاع را جدی فرض کند چون تیمی که خوب دفاع نکند هر قدر هم در حمله خوب باشد نتیجه نخواهد گرفت.

تیم ملی در بازی های بعدی هم می تواند تهاجمی فوتبال کند منتهی اگر دفاع متزلزل باشد این شکست ها تکرار می شود. اگر تیم ملی خوب دفاع کند با توجه به توانمندی هایی که در حمله دارد می تواند هر چهار بازی پیش رو را با پیروزی پشت سر بگذارد اما اگر خوب دفاع نکند حتی نتیجه گیری در برابر هنگ کنگ هم به چالش کشیده می شود. چرا که بحرین و عراق راه پیروزی در برابر ایران را به تیم های دیگر یاد داده اند.