چرا آنها دست به کارهای غیرعادی می‌زنند؟
در ستایش چیپ، این ضربه پردردسر!
چیپ زدن یا نزدن ؟ این روزها آقای گل پرسپولیس گوشه رینگ انتقادات خشمگینانه گیر افتاده و مورد نوازش قرار می گیرد.
به گزارش "ورزش سه" ، این شبیه همان فضایی است که بعد از چیپ برباددهنده فرشید اسماعیلی ایجاد شده بود ویا پیشتر از آن در یک قدمی فینال حسرتبار آسیا، با گزارش ماندگار عادل فوتبال ایران که :« الان چه وقت چیپ زدن بود آقای گل محمدی» ....یحیای خونسرد و آرام...
اما آیا می توانیم از دریچه دیگری به این ضربه ها نگاه کنیم؟
مثلا در مورد چیپ بازیکن استقلال، تا آن روز هیچ بازیکنی در شهرآورد پنالتی چیپ نزده بود یا بهتر است بگوییم چنین جراتی به خرج نداده بود.
بازیکنی که توپ را بر می دارد و به سمت نقطه پنالتی می رو در اتمسفر پرهیاهوی استادیوم ، سکانس های متعدد ی از رویاپردازی به سرعت در ذهنش می گذرد حتی اگر به همه آن ها آگاه نباشد،فرض کنیم آن پنالتی چیپ گل می شد، فورا صفحات هواداری پر می شد از تمجیدها و تعریف های فرازمینی. زننده گل تا عرش بالا می رفت و می توانست مدتها در آن ارتفاعات دوست داشتنی زیست کند و به عنوان تنها کسی که در شهرآوردپنالتی چیپ گل کرده ، نامش را جاودانه کند. جاودانگی سودای بزرگیست.
آیا نمی توان به بازیکن حق داد که چنین ریسکی بکند؟که شانسش را امتحان کند؟آیا این سودا قابل احترام نیست؟
اصلا چرا پنالتی چیپ ابداع شد و چرا اینهمه مورد اقبال قرار گرفت؟جز این است که این پنالتی یک حرکت تکنیکی متفاوت و جذاب است؟
کافیست پنالتی چیپِ همین فوروارد نگون بخت پرسپولیس به پدیده در جام حذفی پارسال را به خاطر بیاوریم.توپ با آرامش دیوانه کننده ای قبل از رسیدن به خط دروازه به زمین خورد، آیا برای هوادارا ن پرسپولیس نفس گیر ، باور نکردنی و وجدآور نبود؟ آیا بسیار تحسین نشد؟
مگر همه این ها زیبایی ها و جذابیت های فوتبال را شکل نمی دهد؟ همین ریسک ها و چالش ها...
بازیکنان فوتبال هم مثل آدم های عادی تمایل نیرومندی دارند به جاودانگی ، متمایز بودن و آقای خاص شدن .
ما به عنوان تماشاگران فوتبال نمی توانیم با این وسوسه های ذاتی بازیکنان مهربان تر باشیم؟ گمانم بتوانیم.
سید مهدی نقبایی
گزارش خطا
کاربر گرامی ،
به منظور بررسی بهتر و دقیق تر مشکل مورد نظر، فرم زیر را تکمیل نمایید.
