مردم سیاهپوش و جای خالی مرد بزرگوار

به گزارش "ورزش سه"، وارد مجموعه باشگاه شاهین که می‌شوید و آن را با تشکیلات تیم‌های پرطرفدار ایران که مقایسه می‌کنید باورتان نمی‌شود که این تیم دیگر وجود خارجی ندارد. همه‌چیز سر جایش است و به معنای واقعی حس یک باشگاه را بهترین نحو ممکن به تو منتقل می‌کند. از نگهبانی که جلوترمی‌روید و وارد دفتر اصلی باشگاه که می‌شوید، درست مثل فیلم "سفر جادویی" ابوالحسن داوودی پرت می‌شوید به دورانی که امروز از آن به‌عنوان یکی از دوران طلایی فوتبال ایران یاد می‌کنند. تابلویی از فتح جام تخت جمشید با حضور کاشانی و آلن راجرز شاید بیشتر از هر چیزی نگاهت را به خودش جلب کند اما وقتی با دقت بیشتری نگاه به اطراف می‌اندازید قاب‌هایی را می‌بینید که تابه‌حال شاید کمتر دیده‌ شده‌اند.

بر روی دیوار دیگر، تابلویی از جعفر کاشانی جا گرفته است که بر روی دوش جواد الله‌وردی و در کنار ناصر حجازی آخرین روز فوتبالش را جشن می‌گیرد. گوشه این دفتر هم پر است از تمام جام‌های ریز و درشتی که همراه با دو باشگاه محبوبش به دست آورده است و همچنین میز ریاستی که حالا دیگر نشستن بر روی آن شهامت می‌خواهد و صندلی که حالا با یکی از لباس‌های دوران فوتبال کاشانی در باشگاه محبوبش پرسپولیس پوشیده شده  است تا کمی از غم غربتش کم شود. زیر شیشه میز را هم که نگاه می‌کنید، مثل عادت اکثر پدران، کاشانی عکس فرزندانش را گذاشته بود تا همیشه آن‌ها جلوی چشمش باشند. خلاصه دفتر فوتبال شاهین بوی خوش فوتبال و اخلاق می‌دهد که دل کندن از آن کار سختی است.

 از باشگاه شاهین به سمت مجموعه ورزشی شیرودی (امجدیه سابق) همان ورزشگاهی می‌روید که مدتی است که هر بار اسمش به گوش می‌رسد تنمان می‌لرزد و امروز پس از حجازی و پورحیدری و ایرج دانایی‌فرد و بسیاری دیگر از بازیکنان نسل پاک فوتبالمان نوبت به جعفر کاشانی رسیده است.

دیروز امجدیه بازهم شاهد تشییع یکی از فرزندان خلفش بود. تشییعی که در میان حضور تمامی اهالی ورزش و غیر ورزش، با شکوه هر چه بیشتر انجام شد تا نشان دهد پایبندی به اصول و مکتب، تاریخ‌ مصرف ندارد. جعفر کاشانی برخلاف تصور بسیاری، علاوه بر رشته فوتبال، دستی در رشته‌های دیگر ورزشی هم داشت و به همین خاطر می‌توانستید در امجدیه از هر قشر و مسلک و آیین و صنفی را ببینید که برای خداحافظی با این مرد بزرگ فوتبال خودشان را به امجدیه رسانده‌ بودند.

 ازهر کسی در خصوص او می‌پرسیدی برمی‌گشت و جمعیت را نشانت می‌داد و الحق دیگر جایی برای هیچ حرفی باقی نمی‌گذاشت. از تیمسار نوآموز بگیرید تا داریوش مصطفوی و علی پروین تا محمدرضا طالقانی و حسن روشن و بسیاری دیگر از مقامات نظامی گرد هم جمع شده بودند تا کمترین وظیفه خود را در قبال کسی به‌جا بیاورند که مکتب دکتر اکرامی را به بهترین نحو ممکن حفظ کرد و ادامه داد .

روحش شاد.