استراماچونی و بارقه امید بعد از شکست

به گزارش "ورزش سه"، تغییر سبک بازی استقلال در مقابل پرسپولیس نوید روزهای بهتری را برای آبی‌ها می‌دهد. استراماچونی در مقابل رقیب قدرتمند خود تصمیم پر ریسکی گرفت و چیدمان تیم خود را به ۳-۵-۲ تغییر داد.

بازی با ۳ مدافع مرکزی برای تیمی که در چند سال اخیر هرگز با این چیدمان بازی نکرده است آن هم در حساس‌ترین مسابقه‌ فصل تصمیم جسورانه‌ای به حساب می‌آید. ولی استراماچونی با توجه به شناخت درستی که از اجرای این سیستم دارد توانست بازیکنان خط دفاعی و میانی تیم را متوجه ساختار بازی با این روش کند.

در طول مسابقه وینگ بک‌ها (وریا،ملیچ) چه در زمان مالکیت توپ (باز شدن) و چه در فاز دفاعی (جمع شدن) تعریف ذهنی درستی از نقش جدید خود داشتند و تقریبا پرسپولیس را در کناره‌ها کاملا از کار انداخته بودند.

در دفاع میانی البته همچنان مشکلاتی وجود دارد. برای اجرای سیستم مدرن دفاع ۳ نفره، مدافع مرکزی بازیکن ویژه‌ای به حساب می‌آید. به جز وظایف دفاعی و رهبری خط دفاع که وظایف سنتی مدافعان میانی به حساب می‌آید، بخشی از وظایف هافبک دفاعی در زمان شروع بازیسازی هم، در این سیستم به مدافع میانی سپرده می‌شود.

در فوتبال ایران بازیکنانی که بتوانند چنین نقشی را به درستی اجرا کنند زیاد نیستند ولی استقلال در ترکیبش روزبه چشمی را دارد که احتمالا بهترین انتخاب برای بازی در این نقش خواهد بود. بازیکنی که هم تجربه بازی کردن به عنوان مدافع میانی در سطح بالا را داشته است، و از طرفی هم در پست هافبک دفاعی یکی از بهترین‌های لیگ بوده است. احتمالا در هفته‌های آینده با توجه به آماده شدن روزبه چشمی استراماچونی بالاخره به ترکیب دلخواه خود در خط دفاعی خواهد رسید.

در خط میانی اما استقلال همچنان در حال آزمون و خطاست. البته با توجه به غیبت اسماعیلی و فرشید باقری، حضور توامان ریگی و علی کریمی انتخاب ناگزیری برای دربی بود. ولی جنس بازی این دو بازیکن برای بازی در کنار هم مناسب نیست و باعث عقب نگه داشتن خط میانی استقلال می‌شود. هم ریگی و هم کریمی انتخاب‌های مناسبی برای بازی با تک هافبک دفاعی هستند، ولی در کنار یکدیگر از کیفیت فردی‌شان کاسته می‌شود. شاید استراماچونی هم تصمیم بگیرد یکی از این دو بازیکن را تبدیل به هافبک باکس تو باکس کند. مانند کاری که شفر با فرشید باقری در سال گذشته انجام داد و اتفاقا موفقیت آمیز بود.

در خط حمله استراماچونی با توجه به مصدومیت دیاباته و آماده نبودن قائدی از مرتضی تبریزی استفاده کرد که اتفاقا نسبت به بازی‌های گذشته عملکرد بهتری داشت و تلاش و انگیزه تبریزی چه در زمان پرس تیمی چه نبردهای تن به تن با مدافعان قلدر و با کیفیت پرسپولیس قابل دفاع بود. ولی همچنان به نظر می‌رسد استقلال برای بازی با دو مهاجم نیاز مبرمی به یک بازیکن در نقش مهاجم سایه یا shadow striker دارد. نقشی که استراماچونی اصرار دارد با خرید یک مهاجم خارجی پر کند.

پیشرفت استقلال در بخش پرس تیمی و نظم دفاعی به وضوح قابل مشاهده بود. بازیکنان با مسئولیت و تمرکز بیشتری در مقابل پرسپولیس پرس می‌کردند و فضاها را به درستی در اختیار می‌گرفتند و اگر از چند اشتباه فردی خط دفاعی استقلال در زمان گل پرسپولیس بگذریم، نمی‌توان به تاکتیک استراماچونی در روزی که چند مهره تاثیرگذار خود را نیز در اختیار نداشت ایرادی بگیریم.

نکته مهم دیگر دربی برای آبی‌ها حضور پر تعداد بازیکنان دربی اولی در ترکیب استقلال بود. بیش از نیمی از بازیکنان استقلال برای اولین بار در شهرآورد بازی می‌کردند و در مقابل، پرسپولیس حتی نیمکت‌نشینان با تجربه و دربی دیده‌ای در اختیار داشت و طبیعتا با استرس کمتری فوتبال بازی می‌کردند.

ولی به هر حال طعم شکست در دربی خیلی تلخ است. شکست در فوتبال کهنه نمی‌شود و هر بار زخم جدیدی با خود به همراه می‌آورد. اگر هوادار جدی فوتبال باشید می‌دانید که هر شکست و هر موفقیت طعم مخصوص به خود را دارد و جملات کلیشه‌ای رسانه‌ای نه می‌تواند از درد شکست کم کند و نه شوق پیروزی را بکاهد. ولی فوتبال تمام محبوبیت و عشقش را مدیون شانس و امید است.

شاید استقلال استراماچونی را بتوان تیم کم شانس هفته‌های اول نامید. چهار مسابقه و چهار گل در دقایق پایانی، از دست دادن پنالتی در دربی، مصدومیت و محرومیت‌های بد موقع و... احتمالا هر تیمی را با مشکلات جدی روبرو خواهد کرد.

ولی پیشرفت فنی استقلال در بازی مقابل پرسپولیس اگر چه با شکست همراه بود ولی امید را همچنان بین آبی‌ها زنده نگه داشت، که کادر ایتالیایی با کمی زمان بیشتر دوران دردآور گذار را پشت سر بگذارند.

احسان صدری