برزیل حالا دو قدم با رویا فاصله دارد

به گزارش "ورزش سه"، پاراگوئه با مربی جوان اما با تجربه آرژانتینی خود یعنی ادواردو بریتزو، به ذات و هویت فوتبال خود یعنی بازی خشن، بسته، تدافعی، دونده و جنگنده برگشته بود و این ویژگی های ذاتی را بهترین حربه برای غلبه بر فوتبال تکنیکی، سرعتی و هجومی برزیلی ها می دانست. پاراگوئه که در سال های 2011 و 2015 توانسته بود برزیل را در ضربات پنالتی شکست داده و حذف نماید، چه در این بازی و چه در بازی های قبلی، اتکاء فراوانی به ارسال توپ های بلند مستقیم برای درلیس گونزالز و میگل آلمیرون داشت. با توجه به محرومیت کاسمیرو و مصدومیت فرناندینیو، چاره ای جز تغییر در خط هافبک برای تیته سرمربی برزیل وجود نداشت. از آن جایی که تیته علاقه خاصی به هافبک های جنگنده و تخریبی دارد، در این بازی از آلن هافبک کهنه کار ناپولی در کنار آرتور استفاده کرد. آلن دقیقا همان وظایفی را بر عهده داشت که در بازی های گذشته، بر دوش کاسمیرو بود هر چند که در حالت عادی، آلن به عنوان ذخیره آرتور شناخته می شود اما در این بازی، به ناچار در پُست کاسمیرو به میدان رفت. آلن در این بازی، دقیقا همان نقشی را بازی می کرد که در ناپولی نیز بر عهده داشت. او در خط هافبک ناپولی، یک زوج را با مارک هامشیک تشکیل داده و با حضورش در میانه میدان، باعث می شود تا هامشیک از فضا و فرصت کافی برای نفوذ به عمق دفاع حریف و آزادی عمل بیشتر برخوردار شود. در تیم ملی برزیل نیز، دقیقا نقش هامشیک بر عهده آرتور قرار دارد و حضور آلن باعث می شود تا آزادی عمل برای آرتور افزایش یابد.

مهم ترین ویژگی فنی آلن، دوندگی های سریع بین نواحی دفاعی و نواحی هجومی بوده و او به خوبی از خط دفاعی حمایت می کند. بیماری ریچارلیسون باعث شده بود تا از لیست برزیل خط خورده و بدین ترتیب، شانس بزرگ نصیب اورتون و گابریل ژسوس شد تا در دو سمت روبرتو فیرمینو در خط حمله سلسائو به میدان بروند. همه امید برزیلی‌ها  به ساق پای فیلیپه کوتینیو دوخته شده بود تا در نقش «یار شماره 10»، با تکنیک و پاس های فانتزی اش، دیوار آهنینِ تیمِ زمخت پاراگوئه را فرو بریزد. ادواردو بریتزو سرمربی «آلبی روخا» تصمیم گرفت تا دفاعی ترین و البته با تجربه ترین ترکیب ممکن را مقابل برزیل به میدان بفرستد. به همین دلیل، مجددا فابین بالبوئنا مدافع وستهم یونایتد را به ترکیب اصلی باز گردانید و جالب این که هر 4 مدافع پاراگوئه در این بازی، سابقه حضور در لیگ های معتبر اروپایی را در کارنامه خود داشتند. سلسو اورتیز و هرنان پرز نیز در خط هافبک قرار گرفته تا فاکتور تجربه در میانه زمین پاراگوئه، بیش از پیش پُر رنگ شود. میگل آلمیرون ستاره نو ظهور و محبوب پاراگوئه که بازی های او مورد توجه بسیاری از کارشناس های فوتبال قرار گرفته، در نقش «9 کاذب» به میدان رفت. بریتزو تصمیم گرفت تا اسکار کاردوزو مهاجم نوک با تجربه تیمش را روی نیمکت گذاشته و از درلیس گونزالز به عنوان تک مهاجم استفاده نماید. حضور آلمیرون و گونزالز که دو بازیکن جوان، تکنیکی و سرعتی هستند، بدین معنا بود که پاراگوئه چشم به ضد حملات داشت.

اگر چه برزیل شروع خوبی در دقایق نخستین بازی داشت اما در ادامه نیمه اول، هیچ حمله خطرناکی را از برزیل شاهد نبودیم و چه بسا اگر واکنش آلیسون نبود، پاراگوئه توسط گونزالز به گل دست پیدا می کرد. نمایش ضعیف برزیل در نیمه اول، تبدیل به همان داستان تکراری هو شدن بازیکن ها توسط تماشاگرها گردید. هواداران برزیل به جز بازی با پرو، در سه بازی دیگر کوپا آمه ریکا، بازیکن های تیم ملی کشورشان را با سوت و هو در بین دو نیمه، به رختکن فرستاده اند. برزیل هیچ تاکتیک و برنامه مشخصی برای حمله به دروازه پاراگوئه نداشت و ناتوانی یاران «سلسائو» برای حضور در محوطه جریمه و ایجاد خطر روی دروازه روبرتو فرناندز کاملا مشهود بود. برزیل از لحاظ تملک توپ در میانه میدان، نسبت به حریفش بسیار بهتر عمل می کرد اما قادر به ایجاد موقعیت های خطرناک در محوطه جریمه پاراگوئه نبود. پیش بینی می شد که تیته در نیمه دوم، به سرعت و تکنیک داوید نرس چشم ببندد و وی را به زمین بفرستد. همچنین ویلیان نیز یکی از تعویض های همیشگی تیته در این جام بوده و هر گاه به زمین رفته، یک کار مهم را برای تیمش انجام داده است. بر خلاف تصور، نخستین تعویض تیته در این بازی، استفاده از الکس ساندرو به جای فیلیپه لوئیز در سمت چپ خط دفاعی بود زیرا فیلیپه لوئیز یک کارت زرد گرفته بود و همچنین از لحاظ شرایط سنی، آمادگی کافی برای دوندگی های بی امان در لب خط را نداشت. یکی از برنامه های تیته برای غلبه بر پاراگوئه، استفاده از کناره های زمین و توپ های هوایی بود زیرا یاران پاراگوئه در میانه میدان و حوالی محوطه جریمه، بسیار پر تعداد بوده و امکان استفاده از توپ های عمقی و نفوذ به قلب دفاع این تیم وجود نداشت. به همین دلیل، تیته ترجیح داد تا الکس ساندرو تازه نفس را به زمین فرستاده و به حرکات پا به توپ و سانترهای وی از جناح چپ، دل ببندد. تعویض آخر تیته و حضور لوکاس پاکِتا به جای دنی آلوس نشان داد که برزیل به هیچ عنوان نمی خواهد که بازی به ضربات پنالتی کشیده شود.

اخراج فابین بالبوئنا کلیدی ترین یار پاراگوئه در فاز دفاعی، یک ضربه بزرگ بر پیکر این تیم در اوایل نیمه دوم بود. برزیل که تا قبل از اخراج بالبوئنا، حتی یک شانس جدی هم روی دروازه «آلبی روخا» نداشت، در30 دقیقه پایانی بازی، چندین بار دروازه پاراگوئه را تهدید کرد ولی همه فرصت های برزیل، از طریق ضربات کاشته، سانتر و چند شوت از راه دور بود. تعویض به موقع بریتزو باعث شد تا جای خالی بالوئنا در خط دفاعی کمتر احساس شود. او یک هافبک را بیرون کشید و برونو والدز را جایگزین بازیکن اخراجی، در قلب خط دفاعی تیمش کرد. اوج قدرت نمایی برزیل در 20 دقیقه پایانی نیمه دوم و پس از ورود ویلیان به زمین، اتفاق افتاد. ویلیان با حرکات تکنیکی پا به توپ و سانترهای خطرناک از جناح راست، بلای جان مدافعان پاراگوئه شد. بزرگ ترین انتقاد به تیته، عدم وجود برنامه های تاکتیکی منظم و مشخص برای حمله به دروازه پاراگوئه بود و یاران برزیل فقط توپ را به ویلیان در جناح راست می رساندند تا او با سانترهای خود، خطر آفرینی نماید. هدف اصلی پاراگوئه، کسب نتیجه مساوی در 90 دقیقه و سپردن تقدیر خویش به ضربات پنالتی بود. دفاع مطلق پاراگوئه و درخشش روبرتو فرناندز دروازه بان این تیم، باعث شد تا بریتزو به این هدف دست یابد. البته درخشش فرناندز در ضربات پنالتی ادامه نیافت و پاراگوئه چاره ای جز تسلیم مقابل برزیل در ضربات پنالتی را نداشت. تیته باید مدیون آلیسون بکر دروازه بان ارزشمند تیمش باشد که ضربه پنالتی درلیس گونزالز را به طرز استادانه ای مهار کرد تا متضمن صعود «سلسائو» به نیمه نهایی گردد.

مالکیت توپ 70 درصدی برزیل، 19 خلق موقعیت برای برزیل در مقابل 4 خلق موقعیت حریف، 8 ضربه داخل چارچوب برای برزیل در مقابل فقط یک ضربه برای پاراگوئه و یا تفاوت بارز تعداد پاس های دقیق یاران برزیل در مقایسه با پاراگوئه، حاکی از برتری فنی شاگردهای تیته بوده ولی نباید فریب این آمارها را بخوریم و از ضعف مفرط خط حمله برزیل در خلق موقعیت های خطرناک گلزنی غافل شویم. برنامه های دفاعی پاراگوئه به خوبی عمل کرده و فضایی برای مانور کوتینیو باقی نگذاشت. حتی جا به جایی های اورتون و گابریل ژسوس در جناحین زمین نیز کمک چندانی به برزیل نکرد. پس از اخراج بالبوئنا، رویکرد بریتزو تدافعی تر شد و او دقیقا دو سپر دفاعی 4 نفره را جلوی دروازه تیمش چید که یکی از این دو  سپر، همان خط دفاعی بود که درون محوطه جریمه استقرار داشت و سپر دفاعی دیگر نیز در جلوی محوطه جریمه تشکیل گردید. حضور پُر تعداد یاران پاراگوئه در میانه میدان، انجام خطاهای متعدد و برخوردهای خشن با بازیکن های برزیل و البته پاس های اشتباه یاران «سلسائو» به ویژه در یک سوم دفاعی حریف باعث شد تا جریان بازی بر وفق مراد «آلبی روخا» پیش برود.  کیفیت نه چندان مطلوب چمن در ورزشگاه های میزبان کوپا آمه ریکا نیز یکی از معضلاتی است که تیته چندین بار از آن انتقاد کرده و چمن نامناسب را بیشترین ضرر برای تیم های تکنیکی همچون برزیل می داند. این بازی برای گابریل ژسوس یک اتفاق خوب را به همراه داشت. او که در دیدار با پرو، یک ضربه پنالتی را در جریان بازی از دست داده بود، این بار پنالتی آخر و پیروزی بخش برزیل را درون دروازه گاتیتو فرناندز قرار داد و صعود تیمش به نیمه نهایی را تضمین کرد. به هر حال، برزیل توانست طلسم پاراگوئه را بعد از چند دوره بشکند و به نیمه نهایی کوپا آمه ریکا صعود کند تا دربی کلاسیک آمریکای جنوبی را مقابل آرژانتین برگزار نماید.

محمدرضا شعاعی