گزارش ویژه: چگونه سیتی قوانین یوفا را دور زد؟ (1)

به گزارش "ورزش سه"، حتی از همان سال 1880، وقتی آنا کانل، دختر یک کشیش، باشگاهی در شهر منچستر تاسیس کرد تا کارگران معمولی و بیکار را از الکل دور نگه دارد، خانواده آل نهیان بر ابوظبی حکمرانی می کردند.

طایفه‌ای از پرورش دهندگان شتر و جویندگان مروارید در خانه های خشتی زیر درختان نخل زندگی می کردند- و می توان تصور کرد که ایده یک باشگاه فوتبال آبی آسمانی برای آنها به همان اندازه بیگانه بود که گرمای صحرا برای اهالی منچستر. اما 128 سال بعد، در سپتامبر 2008، "پایتخت شمالی" انگلیس و خاندان آل نهیان، که در سال های بعد به یک امپراطوری مولتی میلیارد نفتی تبدیل شد، راه خود را به سوی هم پیدا کردند. و نتیجه آن دراماتیک بود.

باشگاهی که زمانی یک باشگاه معمولی در شرق منچستر بود، حالا به بهترین باشگاه لیگ برتر تبدیل شده؛ یک محصول جذاب که تبلیغی فوق العاده برای ابوظبی است. استراتژیست های درجه یکی مانند کوین دی بروین و ایلکای گوندوگان برای آنها بازی می‌کنند، در کنار لروی سانه بااستعداد؛ همگی زیر نظر مربی ای که احتمالا در دنیا بهترین است، پپ گواردیولا. این داستان یک موفقیت کم نظیر است.

هرچند اکنون مدارکی توسط سایت فوتبال لیکس منتشر شده که نشان می دهد که پشت این موفقیت فوتبالی، حقه های کثیفی وجود دارد.

مالکان باشگاه از ابوظبی، عصر جدیدی از کاپیتالیسم در منچستر را رقم زدند. این اصطلاح اساسا به دوره ای از انقلاب صنعتی اشاره دارد؛ وقتی که کمپانی ها بی رحم بودند و هیچ قانونی را نمی پذیرفتند. اما از این اصطلاح می توان در دنیای فوتبال هم استفاده کرد: از زمانی که منچسترسیتی توسط شیخِ ابوظبی خریده شد، این باشگاه با حقه بازی راهش را به سوی معبد باشگاه های برتر اروپایی باز کرد و با نادیده گرفتن قوانین، یک امپراطوری فوتبالی عظیم و جهانی ایجاد کرد. اما افتخارات تازه باشگاه ریشه در دروغ دارد. داستان حقیقی پیشرفت منچسترسیتی، حاصل نفوذ سیاسی و سواستفاده های مالی است. و این روی همه کسانی که می خواهند تجارتِ فوتبال مدرن را درک کنند، تاثیر می گذارد.

فصل 1: شیخ حقه باز

" آگوئرووووووووووووو!" یک نام، یک فریاد تمام نشدنی. یک اسطوره. هر هوادار منچسترسیتی کاملا با این فریاد که توسط گزارشگر معروف، مارتین تیلور در 13 می 2012 کشیده شد، آشناست. هر "سیتیزن" می داند که در آن لحظه دقیقا کجا بود؛ 93 دقیقه و بیست ثانیه بعد از آغاز بازی، در آخرین ثانیه های بازی، آخرین ثانیه‌های فصل. منچسترسیتی به یک پیروزی نیاز داشت تا برای اولین بار بعد از 44 سال، قهرمان لیگ برتر شود.

اما حریف آنها، کوئینزپارک رنجرز که خطر سقوط را احساس می کرد، پیش افتاده بود. به نظر می رسید آنطور که خیلی ها از پیش تصور می کردند، فصل با قهرمانی منچستریونایتد، رقیب همشهری منچسترسیتی، به پایان خواهد رسید. اما ادین ژکو در دقیقه 91 و 14 ثانیه، دروازه را با ضربه سر باز کرد و کار را به تساوی کشید. تنها دو دقیقه بعد، آگوئرووووووووووووو توپ را به قعر دروازه فرستاد و قهرمانی را نصیب تیمش کرد.

آن 126 ثانیه در وقت های اضافه، بخشی از افسانه احساسی باشگاه است، تیمی که در تملک شیخی از ابوظبی است که دیگر با قهرمانی نه به عنوان یک اتفاق استثنایی هیجان انگیز، که به عنوان یک اتفاق معمول خشنود کننده رفتار می کرد. برای هواداران منچسترسیتی، قهرمانی یک معجزه فوتبالی بود اما برای منتقدان باشگاه، تنها مسئله زمان مطرح بود.

این منتقدان همیشه فکر می کردند که سرمایه گذاری منصور بن زاید آل نهیان در باشگاه منچسترسیتی و نقل و انتقالات رکوردشکنی که او تا آن زمان انجام داد، انحرافی از قوانین رقابت ها بود. آنها می گویند حکومتی که با پول نفت پشت تیم قرار دارد و ادعا می کند که قراردادهای اسپانسری آنها چیزی جز راهی مخفی برای پمپاژ پول های ابوظبی به باشگاه نیست. اما مدیران منچسترسیتی دائما این ادعا را رد می کنند.

منچسترسیتی در ورزشگاه اتحاد بازی می کند و اسپانسر پیراهن های تیم هم هواپیمایی اتحاد است. هواپیمایی ابوظبی توسط برادر ناتنی شیخ منصور اداره می‌‌شود. کمپانی مخابراتی "اتصالات" و موسسه توریسم ابوظبی  نیز از طریق این باشگاه تبلیغات می کنند. همین طور کمپانی سرمایه گذاری ابوظبی اعبار که سهام آن در یونی کردیت و ویرجین گالاکتیک است.

فوتبال انگلیس هرگز سرمایه گذاری ای در این ابعاد ندیده بود. و ارقام واقعی که در بررسی های داخلی که توسط مدیران باشگاه صورت گرفته، حیرت انگیز است. این ارقام از مدرکی با عنوان "خلاصه سرمایه گذاری مالکان" به تاریخ 10 می 2012، سه روز پیش از گل سرنوشت ساز سرخیو آگوئرو، به دست آمده است.

در آن زمان، مدیرانی که منصور در باشگاه منصوب کرده بود، تنها سه سال و هشت ماه در راس امور بودند. آنها حساب کردند که مالک اهل ابوظبی تا آن موقع 1.1 میلیارد پوند، حدود 1.3 میلیارد یورو در باشگاه سرمایه گذاری کرده است. یک بخش از این سند به طور ویژه دارای اهمیت است. در تیتر آن آمده است:" متمم قراردادهای همکاری ابوظبی."

برای توضیح اینکه این متمم چیست، ما باید به "آگوئرووووووووو" برگردیم، به تولد دوباره تیم. روی سکوها، مردان بالغ اشک می ریختند، در حالی که بازیکنان در درون زمین، یک حلقه آبی آسمانی را شکل داده بودند. در کنار زمین، یک مرد 47 ساله با کت و شلوار در حال شادی بود و پس از آن پرچم ایتالیا را روی شانه هایش انداخت: سرمربی تیم روبرتو مانچینی که سه بار قهرمان لیگ ایتالیا شده بود، چهار بار جام حذفی ایتالیا را فتح کرده بود و در ابتدای فصل، چهار خرید مولتی میلیونی به تیم منچسترسیتی اضافه کرده بود که یکی از آنها آگوئرو بود.

مانچینی اولین جام سیتی را بعد از تقریبا نیم قرن به دست آورد. اما او خیلی زود قربانی جاه طلبی رئیس اش شد: تنها یک سال بعد، مانچینی به دلیل اینکه تیمش نتوانست از قهرمانی اش دفاع کند، اخراج شد. آشکارا این منطقی است که مالک باشگاه به آن پایبند است: اگر چیزی کار نمی کند، باید عوض شود.

اما یک مشکل هم وجود داشت:" قانون فرپلی مالی (FFP)، مجموعه ای از قوانین مربوط به بودجه که چند هفته بعد از اخراج مانچینی توسط یوفا وضع شد. اول و مهمتر از همه، اتحادیه فوتبال اروپا می خواست مطمئن شود که زیاد زیر بار قرض نروند و ورشکسته نشوند. پس از آن، یوفا نگران رقابت در لیگ های فوتبال اروپا بود. آنها می خواستند مانع از این شوند که باشگاه ها بیش از درآمد خود، هزینه کنند.

در حالی که سیتی دقیقا درخطر زیر پا گذاشتن مقررات بود. خورخه چومیاس، مدیر بخش مالی منچسترسیتی، در یک ای میل داخلی نوشت:" ما در این فصل، برای تطبیق با قانون فرپلی مالی یوفا، 9.9 میلیون پوند کسری داریم. این کمبود به دلیل فسخ قرارداد آر ام (اشاره به روبرتو مانچینی) است. فکر می کنم تنها راه حل باقی مانده، یک مقدار اضافی از درآمد اسپانسری اِی دی (اشاره به ابوظبی) است که این کسری را پوشش بدهد."

در آن ای میل، چومیاس، اساسا فاش کرد که باشگاهی کمی متفاوت از باشگاه های فوتبال معمول، عمل می کند. به طور طبیعی، تجارت فوتبال به این شکل است: بازیکنان، فوتبال موفقی ارائه می دهند، تماشاگران بیشتری جذب می کنند، بازی‌های تیم پخش تلویزیونی پیدا می کند و اسپانسرهای احتمالی برای تبلیغات علاقه نشان می دهند.

این اسپانسرها قراردادی با تیم امضا می کنند که آنها را موظف می کند برای بهره بردن از تبلیغات در باشگاه، مبلغ مشخصی بپردازند. این پول بخشی از بودجه باشگاه در آن فصل می شود و می تواند برای خرید بازیکن، پرداخت پول ایجنت ها یا نگهداری چمن ورزشگاه مورد استفاده قرار بگیرد. وقتی برنامه تیم طبق شرایط پیش نرود یا ناگهان باید پولی بیش از برنامه خرج شود، باشگاه در پایان فصل کسری خواهد داشت و باید هزینه هایش را کاهش بدهد.

اما منچسترسیتی یک باشگاه معمولی نیست. هزینه و قرض؟ هیچ یک از آنها اهمیت ندارد. و در صورتی که یک کسری بروز کند، اسپانسرهایی از کشور مالک باشگاه، پول های بیشتری می فرستند. جریمه تنها برای کسانی است که گیر بیفتند. برای فرار از تحریم های یوفا، مدیران منچسترسیتی چندین طرح خلاقانه دارند. سیمون پیرس، مدیراجرایی باشگاه پیشنهاد داد:" ما می توانیم قراردادهایی داشته باشیم که زمان آنها عقب کشیده شده (...) و پول آن از پیش پرداخت شده باشد." در حالی که فران سوریانو، نایب رئیس باشگاه، پیشنهاد داد که اسپانسرهایی داشته باشند که از لحاظ قراردادی موظف باشند در صورت قهرمانی تیم در جام حذفی، پاداش پرداخت کنند- هرچند منچسترسیتی قهرمان نشده بود.

10 روز بعد از پایان فصل، چومیاس نتیجه بررسی ها را ارائه کرد و اعلام کرد که جزئیات قراردادهای اسپانسری باید اصلاح شود- برای فصلی که تازه تمام شده بود! هواپیمایی اتحاد ناگهان 1.5 میلیون پوند بیشتر پرداخت کرد، اعبار 05 میلیون بیشتر و موسسه توریستی 5.5 میلیون پوند اضافه. و همه آنها به شکلی تنظیم شد که همه این قراردادها در ابتدای فصل تنظیم شده بود.

باشگاه و اسپانسرهایش قراردادهای شان را دستکاری کردند. وقتی چومیاس از همکارش، سیمون پیرس، سوال کرد که آیا می توانند تاریخ پرداختی ها برای اسپانسرهای ابوظبی را تغییر بدهند، پیرس پاسخی داد که روحیه مدیران سیتی را نشان می دهد:" البته، ما هر کاری بخواهیم می توانیم انجام بدهیم."