تشنج در حساس‌ترین هفته‌های لیگ برتر (یادداشت)

به گزارش "ورزش سه"، لابد لازم به یادآوری مجدد نیست که در آبادان چه اتفاقی افتاد؛ آنچه که در این بازی رخ داد نه یک اشتباه که یک فاجعه داوری بود و شاید باید آن را از جهات گوناگون مورد بررسی قرار داد. نه فقط به خاطر اینکه نتیجه یک بازی و شاید فصل را برای یک تیم عوض کرد بلکه به این دلیل که فضای فوتبال ایران را به طور کامل متشنج کرد.

طبیعی است که با توجه به معدل سنی مخاطبان فوتبال در ایران، بخشی از ناهنجاری‌ها غیر قابل اجتناب باشد اما به این هم باید فکر کرد که تضییع حق چه آثار سویی در دنبال‌کنندگان این رشته ورزشی دارد. پس اگر این روزها رسانه های اجتماعی را ورق می‌زنید و پیاپی از احساس یاس طرفداران فوتبال می‌خوانید باید با احساس مسوولیت بیشتری به کارتان ادامه دهید. البته استقلالی‌ها در ناراحتی شدید از داوری تنها نبودند و سپاهانی‌ها و همینطور پرسپولیسی‌ها هم به دنبال احقاق حق سوشال مدیا را قرق کرده بودند.

نکته شگفت انگیز این هفته لیگ فقط در این اشتباه داوری خلاصه نمی‌شد، بلکه رویکرد رییس دپارتمان داوری در پوشش این خطای غیرقابل توجیه بیش از خودِ آن اشتباه سر و صدا کرد. یقینا در این مورد به خصوص بهترین راه پذیرش اشتباه و عذرخواهی بود اما همانطور که فاجعه داوری بازی پلی آف دو تیم داماش و نیروی زمینی با کلماتی باورنکردنی از سوی مقامات رسمی مثل غباری زیر فرش پنهان شد، در این مسابقه هم تلاش بر مشروعیت بخشیدن به این خطا بود، آنهم با چه منطقی؛ اینکه توپ از بیرون به درون زمین بازگشته! توجیهی که قوانین فیزیکی و کوآنتوم را هم زیر سوال می‌برد.
در اینکه چه بر داور و کمک‌های او گذشته که چنین اشتباهی می‌کنند ذهن مان ناتوان از قضاوت است اما درباره حرکات بعدی مقامات رسمی برگزار کننده حتما هیچ علتی جز "پرده پوشی ضعف" نمی‌توان متصور بود. آنها تصور می‌کنند با چند مصاحبه، مخاطب فوتبال را با خود همراه خواهند کرد و شاید گذشت زمان هم باعث فراموشی این اتفاق باورنکردنی شود. اما اگر در محافل فوتبالی رفت و آمد داشته باشید، از این ساده‌انگاری به خنده خواهید افتاد...

این که در انگلیس جدال فوق کلاس دو تیم گرانقیمت و رقابت دوشادوش حداکثری آنها هرگز به ورطه ابتذال، دعوا، بی احترامی، فحاشی و افترا سقوط نمی‌کند به این دلیل است که در هواداری فوتبال چیزی به اسم "بی عدالتی" وجود ندارد، نه اینکه اشتباهی نباشد؛ نه، مهم همان عدالت و بی عدالتی است. چیزی که در رگ‌های متورم فوتبال ایران در جریان است و جریان طبیعی خون در این پیکر نحیف را تحت تاثیر خود قرار داده است.

در فاصله یک هفته تا پایان لیگ، نکته دیگری نیست جز تاسف از ناکارآمدی و نگرانی از مقاومت برابر پیشرفت و تغییر. فوتبال ایران تا کِی به این شکل و شمایل اداره خواهد شد؟  

یادداشت: حمید ابراهیمی