ماهم زنده‌ایم جناب آقای سیانکی !

به گزارش "ورزش سه" ، یادداشت مددی خواندنی است و از زاویه تیمی که هرگز در بازیهای بزرگ دیده نمی شود بخصوص اگر شکست خورده باشد :

 اول-

 از استادیوم آزادی خارج می شویم. آزادی خالی؛ آزادی دوست داشتنی. جایی که ما، فقط سالی دو بار حق بازی کردن در آن را داریم. حق لذت بردن از دیده شدن، وسط ده ها دوربین و هزاران هوادار متعصب. البته که سهمی از این جذابیت و حس خوب حمایت شدن، برای ما نیست. نه کسی تشویق مان می کند، نه کسی برایمان هورا می کشد. خیلی از دقایق حضور در آزادی فحش هم می خوریم. خودمان؛ خانواده هایمان؛ تیم مان اما بازی کردن در آن را دوست داریم. آزادی دیروز، روی بی رحمش را به ما نشان داد. دقیقه 70 مسابقه بود که دیگر روی پا بند نبودیم اما احساس می کردیم شب ماست. احساس می کردیم بعد از اینکه مرجان زاده سوتش را به نشانه پایان مسابقه به صدا در بیاورد، این ماییم که در آسمانیم اما...

همه چیز داشت خوب و درست پیش می رفت. همه چیز؛ بدون هیچ ایرادی. ناگهان بچه ها از وسط زمین داد زدند که امیرحسین کریمی همسترینگش گرفته و نمی تواند بازی کند. 70 دقیقه بدون توقف دویده بود. باید سریع تعویضش می کردیم. ماهان آمد. کریمی از زمین خارج شد. حمید خان مطهری شرح وظایفش را به او گفت. کمال، یار امیرحسین بود و حالا ماهان باید در زمان ضربات ایستگاهی او را مهار می کرد. در همین وانفسا یک ایستگاهی عجیب برای پرسپولیس گرفتند. با کدام خطا؟ هنوز نمی دانیم! عالیشاه پشت توپ. ماهان هنوز به کمال نرسیده بود و چند متری عقب بود. عالیشاه ریخت و کمال زد. بدون مزاحم! عجب! کریمی روی نیمکت دستش را روی سرش گذاشت؛ مات مانده بودیم. فرصت های زدن گل دوم را از دست داده بودیم و این تعویض اجباری، فقط چند دقیقه سازمان دفاعی ما را به هم ریخت. فقط باید شوک زده باشید که دو دقیقه بعدش آن توپ بی خطر علیپور، برود توی دروازه تان. این جور موقع ها باید اینوری باشید که معنی واقعی تنها بودن را حس کنید. 2-یک؛ فکر مساوی هم نبودیم و برد در چنگ مان بود اما خدای فوتبال، وسط نایستاده بود. او قرمزها را بیشتر دوست داشت.

 دوم-

در ماشین نشسته ایم؛ در سکوت و ترافیک؛ گوشی مربی مان زنگ می خورد. همسرش آن ور خط است. با بغضی ته گلو؛ دلداری اش می دهد و از بازی خوب تیم می گوید. می داند وقتی ما بعد از باخت به خانه هایمان می رویم، چه جهنمی برای خودمان می سازیم. این وسط از گزارش یک طرفه بازی صحبت می شود. از تاکید مداوم روی بیچارگی پرسپولیس؛ از دست های خالی قرمزها. اینکه چقدر این مدل گزارش، آزارش داده. مصاحبه محمد سیانکی، همکار رسانه ای ام با "ورزش سه" را خواندم. جرقه ای شد برای نوشتن این مطلب؛ اینکه واقعا ما کجای فوتبالیم؟ سهم ما از هیاهوی تمام نشدنی فوتبال کجاست؟ هستیم و هزینه می کنیم، برای داغ شدن لیگ و بدون حریف نماندن قرمز و آبی و زرد و سبز یا نه؟ اصلا باید باشیم؟

 سوم-

پیکان و سایپا، پرسپولیس و استقلال نیستند. کاملا درست است. به هزار و یک دلیل که شاید برای توضیحش، باید ساعت ها حرف زد. اینکه چرا ما هوادار نداریم هم دلایل متعددی دارد. اینکه چرا حتی در شهر قدس هم میهمان محسوب می شویم، یک فاجعه است که خیلی ها در شکل گرفتنش تقصیر دارند اما سوال اینجاست که گناه ما چیست؟ ما یک باشگاهیم. با حدود 150 نفر بازیکن و کارمند و هزاران نفر کارگر ایران خودرو که این تیم را دوست دارند. تمام این ها از قضا خانواده هم دارند! در حقیقت برد و باخت پیکان و سایپا شاید روی میلیون ها نفر تاثیری نگذارد، اما حداقل هزار نفر را درگیر خود می کند. توجیه آقای سیانکی دقیقا شبیه جمله ای است که چند ماه قبل وزیر بهداشت زد و به خیلی ها برخورد. اینکه چرا باید برای بیماری که شاید چند سال بیشتر زنده نباشد، میلیاردها تومان هزینه کنیم؟ قیاسش مع الفارق است اما شما وقتی میکرفون و رسانه دارید، باید مراعات همه را بکنید. حتی همان هزار نفر را آقای سیانکی؛ مگر اینکه در خانه تان بنشینید و به قول سرهنگ علیفر با تخمه و چای و خیال راحت، بازی تیم مورد علاقه تان را تماشا کنید. از گل زدنش خوشحال شوید و هورا بکشید و با شکستش اشک بریزید. دلیلی ندارد چون پیکان و سایپا به زعم شما هوادار ندارند، در بازی این تیم ها یک روز قرمز باشید و فردایش آبی. اسم این عدالت نیست و قطعا از نظر رسانه ای، حرفه ای هم نیست.

و بخش آخر؛ پیکان و سایپا باشند یا نه؟ آقای سیانکی خودش فوتبال بازی کرده و به همین دلیل توقع مان از ایشان خیلی بیشتر است. می داند اگر این دو باشگاه نباشد، به خصوص در بخش بازیکن سازی و توجه به بازیکن های جوان، چه بر سر فوتبال تهران خواهد آمد.

واقعا فکر می کنید استقلال و پرسپولیس جایی برای خودنمایی بازیکنان جوان و آینده دار تهران و سراسر ایران دارند؟ به نیمکت دیروز قرمزها نگاه نکنید که خودتان از همه بهتر می دانید اگر محرومیت و مصدومیت قرمزها نبود، این جوان ها در تمرین بزرگسالان پرسپولیس حق دویدن دور زمین را هم نداشتند. یادمان باشد اجبار، افتخار نمی آورد.
قبل از بازی هم گفتیم؛ پرسپولیس بهترین تیم حال حاضر ایران است و البته، محبوب خدای فوتبال. ما در روزی که حتی یک موقعیت جدی هم به حریفمان ندادیم، بازی را باختیم. آنها به اندازه کافی هوادار دارند و بهانه برای خوشحالی پس شما آقای سیانکی؛ بیایید کمی وسط تر بایستید. ما از شما توقع داریم. مثل داور مسابقه که همه امیدمان وسط این حجم تنهایی، انصاف اوست.