گرت ساوت گیت؛ پس دادن سوییت ماه عسل

همان انگلیس همیشگی. همان انگلیس دیرآشنای این سال ها که پس از بارقه های خوش بینی همه چیز را بلافاصله بدبینانه می کند.

انگلیسی ها داور را برای گل نپذیرفته دنی ولبک دوره کرده بودند، ولی اسپانیا پس از سال 1981 آنها را در خاک شان شکست داده و انگلیس سرانجام پس از بیست و چهار دیدار در ویمبلی زانو زده بود. آنها اکنون طی سه دیدار پیاپی - کرواسی و بلژیک در جام جهانی و در خانه مقابل اسپانیا - زانو زده اند که اگر آن را با منطق رقابت های لیگ زیر ذره بین ببریم یعنی "قرار گرفتن در منطقه سقوط". شاید آنها حق داشتند به داور هلندی نق بزنند، ولی حقیقت این بود آنها طی هجده ماه سپری شده برابر اسپانیا، آلمان، برزیل و ایتالیا بازی کرده و در همه شان به تساوی قناعت کرده بودند. چنان که در جام جهانی طی قرعه ای بیش از حد بی دغدغه تیم بزرگی را به زانو درنیاورده و هم مغلوب بلژیک شده و هم برابر کرواسی زانو زده بودند. بهترین نتیجه شان برابر پاناما بود (برد 1-6) و احتمالا بهترین بازی شان مقابل سوئد (پیروزی 0-2). آن چه که با بلندپروازی انگلیسی تناسبی ندارد.

انگلیسی ها به لیگ برترشان می نازند، ولی بازیکنان شان در چه سطحی ظاهر شده اند؟ چند بازیکن انگلیسی کلاس جهانی دارند؟ فوتبال انگلیس بدون جرارد، تری، اوون و اسکولز شده کارخانه "متوسط سازی" از نوع بازیکنانی مثل جوردن هندرسن و گرت بری. متوسط زدگی که در نمایش تیمی انگلیس هم برابر اسپانیا جلب نظر می کرد. انگلیس معمولا برابر تیم های با بازیکنان تکنیکی لنگ زده و طی چهار دهه اخیر احتمالا فقط چهار بازیکن تکنیکی در قواره جهانی داشته: جان بارنز، پل گاسگوئین، گلن هادل و پل اسکولز.

نمایش مردان گرت ساوت گیت بازتابنده همان متوسط زدگی بود... جوردن پیکفورد تلاش کرد توپ را پس از ضربه سائول نیگوئز مهار کند و ناموفق ماند و مهار گل دوم برابر رودریگو غیر قابل مهار بود. او چه می توانست در باره مدافعان انگلیس بگوید؟ همان هایی که از آن گل زودهنگام بسیار زیبا دو دقیقه هم دفاع نکردند. همان هایی که برابر سرعت و قریحه اسپانیایی طی به ثمر رسیدن گل تساوی بخش به صورت مضحکی درهم ریختند و طی گل دوم به صورت کودکانه ای، سادگی و عدم تمرکز شان را عیان ساختند.

جو گومز ناآزموده ترین بازیکن تیم ملی یکی از آنهایی بود که طی به ثمر رسیدن گل رودریگو مقصر بود، ولی نمایش قابل قبولی ارائه داد. جان استونز در نیمه اول نزول کرد، ولی در نیمه هم نقش مدافع میانی را بازی کرد و هم یک مرد میانی را. همه اینها به علاوه یک کارت زرد برای آن تکل اجتناب ناپذیر. هری مک گوایر غول آسا در نیمه اول پس از مغلوب شدن جوردن هندرسن آن تکل معرکه را برابر رودریگو زد و می توانست در دقایق پایانی با ضربه سر دروازه اسپانیا را باز کند، ولی باز نکرد. کایران تریپیر، احتمالا بهترین انگلیسی جام جهانی، نشان داد برای ایستادن در جناح راست با کایل واکر رقابت خواهد کرد. او بارها به جلو تاخت و بیش از هر انگلیسی هم فرصت خلق کرد (چهار بار) و هم تکل زد (باز هم چهار بار) ولی انگلیس برای همان یک اشتباهش قیمت سنگینی پرداخت. خطای او بود که به گل پیروزی بخش اسپانیا انجامید.

مردان میانی انگلیس برغم سیستم 2-5-3 برابر 3-3-4 ماتادورها ناتوان بودند، مقابل بوسکتس، سائول، تیاگو و ایسکو. جوردن هندرسن در گل راشفورد نقش داشت و در همان نیمه یک پاس خوب برای هری کین ارسال کرد، ولی هرگز نبض قلب میدان را در دست نگرفت. اسپانیایی ها هم مثل کروات های در جام جهانی خیلی زود دریافتند هندرسن در محاصره یکی دو نفر محو خواهد شد، خصوصا آن که دله علی و لینگارد بیش از حد به جلو می تاختند و او را تنها می گذاشتند. پس پشت پای لینگارد طی به ثمر رسیدن گل راشفورد تماشایی بود، درخششی که تکرار نشد..

چرا راشفورد نمی تواند نود دقیقه بدرخشد؟ چرا آن گل زودهنگام را با خونسردی زد و سپس در شرایطی مناسب تر توپ را درون دستان هم باشگاهی اش دگیا جای داد؟ گرت ساوت گیت چاره ای جز تعویضش با دنی ولبک نداشت. کاپیتان هری کین برابر اسپانیا بیشتر نقش بازیساز را بازی کرد تا گلزن. پاس او به شاو به گل راشفورد انجامید و پاس دیگرش می توانست به گل تساوی بخش بینجامد. انتظارات همه از هری بیش از اینها است.

اسپانیایی ها پیروزی در ویمبلی را "آغاز معرکه عصر نو" خواندند و شکست انگلیس بر لبان سایر اروپایی ها خنده آورد. همان هایی که برای "برگزیت / خروج از اتحادیه اروپا" مقابل انگلیس شمشیر های شان را درآورده اند. از جام جهانی زمان چندانی سپری نشده، ولی ماه عسل گرت ساوت گیت دوست داشتنی تمام شده. او نه یکی از آن مربی های تاکتیکی است و نه جاذبه رهبران انگیزشی را دارد. یکی از آنهایی بوده که در زمان مناسب روی آن نیمکت نشسته، آن هم پس از ماجرای آلاردایس... بازی بعدی انگلیس همین هفته برابر سویس در شهر لستر انجام خواهد شد و سقوط انگلیس، ساوت گیت دوست داشتنی را زیر تازیانه های بی رحمانه تری خواهد برد.

(نویسنده: حمیدرضا صدر)