رزمی: 41 نفر فقط یک طلا
در بازی‌های المپیک و آسیایی بعد از کشتی و وزنه‌برداری، چشم ورزش ایران به رزمی‌هاست.
به گزارش ورزش سه ، تکواندو به‌واسطه المپیکی بودن، بیش از بقیه توقع‌ها را بالا برده، کاراته و ووشو هم به‌خاطر مدال‌های جهانی و آسیایی‌شان مطرح بوده‌اند، به‌خصوص کاراته که قرار است از دوره آینده در المپیک هم باشد، اما آیا در این دوره از بازی‌های آسیایی رزمی‌ها انتظارات را برآورده کردند؟ در بین این سه رشته، بیش از همه ووشو رضایت افکارعمومی را جلب کرد و تکواندو ضعیف‌تر از همه بود. اما بیشترین از همه اینها، جودو و ورزش‌های رزمی مورد نقد هستند، دو فدراسیونی که در پنج رشته جودو، سامبو، پنچاک‌سیلات، کوراش و جوجیتسو 41 ورزشکار در جاکارتا داشتند ولی این جمعیت فقط یک طلا، دو نقره و 4 برنز گرفتند.
در بین رشته‌های رزمی پنچاک‌سیلات و جوجیتسو ضعیف‌تر از همه بودند. تصور این بود که ورزشکاران رشته گمنامی به‌نام پنچاک‌سیلات لحظه‌های آخر و فقط به‌خاطر اینکه این رشته، ورزش بومی میزبان بازی‌ها، اندونزی است، به کاروان ایران اضافه شده اما نزدیکان به این رشته می‌گویند این‌طور نبوده و بیش از دو سال است که فدراسیون ورزش‌های رزمی در این رشته سرمایه‌گذاری کرده است. شایعاتی هم هستند که می‌گویند مسئولان این رشته از امتیاز دیده نشدن استفاده کرده‌اند و خواسته‌های خودشان را به اجرا گذاشته‌اند؛ مربیانی که بدون سابقه حکم سرمربیگری گرفته‌اند، ورزشکارانی که به ناحق پیراهن تیم‌ملی را پوشیده‌اند و ... فدراسیون ورزش‌های رزمی که مثل بقیه همه فدراسیون‌ها از کمیته و وزارتخانه بودجه می‌گیرد، درحد آنها هم باید پاسخگو باشد، چراکه از 13 ورزشکار این فدراسیون در جاکارتا فقط یک نفر، تهمینه کربلایی به مدال برنز رسید، برنزی که بدون هیچ بردی به‌دست آمد، دور اول به‌خاطر مصدومیت حریف قزاق نیمه‌تمام ماند و در مبارزه دوم با شکست صاحب مدال برنز شد. نزدیکان به این فدراسیون می‌گویند که در پنچاک سیلات، ایران سرمایه‌گذاری کمی نکرده بود، آنها مدتی مربی خارجی داشتند و حتی از مربیان اندونزیایی هم کمک گرفته بودند، اردوهای طولانی‌مدت داخلی و اردوهای خارجی این تیم کم‌هزینه نبرده بود.
انتقاد از فدراسیون جودو هم کم نیست. همان شایعاتی که درباره پنچاک سیلات مطرح است، درباره جوجیتسویی هم که زیر نظر فدراسیون جودو اداره می‌شود، گفته می‌شود. رضایت از خود جودو هم وجود ندارد. تیم 6 نفره جودو درجاکارتا، دو نقره و یک برنز داشت. شاید از نظر تعداد مدال جودو بتواند از عملکردش دفاع کند ولی انتقادی که به این فدراسیون و مدیریتش وارد است این است که سیاست گلخانه‌ای که سال‌هاست در این فدراسیون وجود دارد، نتیجه‌بخش نبوده. شاید دوره‌های قبل جودو ویترین خوبی داشت؛ آرش میراسماعیلی، کاظم ساریخانی، مسعود حاجی آخوندزاده و... اما چند سالی است که این ویترین را هم از دست داده است. یکی از ادعاهای جودو این است که نفوذ خوبی در فدراسیون‌های آسیایی و جهانی دارد اما حالا با این انتقاد روبه‌رو است که چرا نتوانسته از این نفوذ استفاده کند، سعید ملایی در فینال با رای داوران بازنده شد، درحالی که خیلی‌ها حق او را باخت نمی‌دانستند. شایعه دیگری هم درباره فدراسیون جودو مطرح است، گفته می‌شود یکی از جودوکاران اعزامی به جاکارتا دوپینگی بوده و به‌زودی نام او اعلام می‌شود. بعید نیست اگر این شایعه واقعیت داشته باشد، یکی از مدال‌های جودو از دست رود.
بازگشت زنان به 16 سال قبل
در این بازی‌ها تکواندو هم انتظارات را برآورده نکرد، هشت ورزشکار دو مدال طلا، سه نقره و دو برنز گرفتند. شاید تکواندو با توجه به این تعداد مدال نمره قبولی به‌خودش دهد اما بیشتر از فدراسیون، میانه‌ای‌ها باید از خودشان و عملکردشان ممنون باشند. از این تعداد مدال، دو مدال طلای سعید رجبی و میرهاشم حسینی و مدال نقره امیرمحمد بخشی، سهم تکواندوکاران میانه‌ای تیم‌ملی است. شاید اگر تکواندوکاران میانه دنباله‌رو ستاره‌های سابق‌شان یوسف کرمی، فرزاد عبداللهی ، محمد مهدیزاده و... نبودند، حالا انتقادات از این فدراسیون بیشتر بود. به‌هر حال تکواندو چهار طلای دوره قبل را به دو طلا کاهش داده، اگر این کاهش به‌خاطر میدان دادن به جوانان و سرمایه‌گذاری برای المپیک بود، قابل دفاع بود اما به‌نظر می‌رسد آشفتگی در مدیریت فدراسیون و دعواهای ثابت بیرون‌مانده‌های تکواندو و مسئولان فدراسیون دلیل این افت است.
تکواندوکاران زن جزو اولین ورزشکارانی بودند که راهی بازی‌های آسیایی شدند. آنها که سال 2002 در بوسان با پروانه تقی‌پور تهرانی به مدال برنز رسیده بودند، بعد از 16 سال هم همان یک برنز را به‌دست آورده‌اند. به‌نظر می‌رسد تکواندوی زنان با ضعف برنامه‌ریزی و هدایت درست در میادین روبه‌رو است.
ضعف بین‌المللی
در کاراته هر هشت نماینده ایران در جاکارتا مدال گرفتند، اما مشکل کاراته این بود که فقط دو طلا گرفت. با این حال این هشت مدال این موضوع را در کاراته تایید می‌کند که این رشته متکی به یک‌نفر و ستاره‌هایش نیست. سرمایه‌گذاری در زنان و مردان نزدیک به‌هم است اما ایرادی که کارشناسان از مدیریت این فدراسیون می‌گیرند، استفاده نکردن از ظرفیت‌های بین‌المللی است. جواد سلیمی، عضو شورای داوران فدراسیون آسیایی و جهانی است اما در میدان‌هایی که به‌نظر می‌رسید کاراته از داوری متضرر می‌شود، او نه تنها دفاعی از کاراته‌کاهای ایران نداشت که چندمتر دورتر از تاتامی ایرانی‌ها هم ایستاده بود. در مورد کاراته شایعه‌ای هم مطرح است، در فینال وزن 61- کیلوگرم زنان، رزیتا علیپور با رای داوری بازنده شد. در این مبارزه دو بار کلاه علیپور از سرش افتاد و او برای درست کردن کلاه به دوربین‌ها و البته حریفش پشت کرد، گفته می‌شود داوران به‌خاطر همین پشت کردن به حریف، او را بازنده اعلام کرده‌اند. اما کارشناسان کاراته این موضوع را رد می‌کنند، آنها می‌گویند حریف چینی او شاخص‌ترین کاراته‌باز حال حاضر جهان است و حتی قبل از شروع مسابقه کسی انتظار تساوی در حین مبارزه را نداشته است.
دیده شدن مهم‌تر از ورزش
در بین رزمی‌ها ووشو موفق‌ترین بود. از 9 ورزشکاری که ووشو در جاکارتا داشت، دو طلا گرفت و چهار مدال نقره. در شرایطی که در ووشو چینی‌ها حرف اول را می‌زنند، حتی قبل از اعزام انتظار نمی‌رفت از این تیم یک‌نفر هم بتواند به مدال طلا برسد اما شکست دادن دو چینی در این رشته بهترین نتیجه بود. این نتیجه بیشتر از هر چیزی نتیجه ثبات در مدیریت ووشو است، مدیریتی که کمتر با انتقاد روبه‌رو بوده و درگیر حاشیه نشده است. بعید نبود اگر خواهران منصوریان الهه و شهربانو که در جاکارتا مدال نقره گرفتند، تمرکز بیشتری روی کارشان داشتند، حالا مدال‌های آنها هم رنگ بهتری داشت. از وقتی که آنها به برنامه ماه‌عسل دعوت شدند، حضورشان در فضای مجازی و برنامه‌های ورزشی پررنگ‌تر شد. وقتی که آنها برای فیلم «صفر تا سکو» و در کل وقتی که برای دیده شدن گذاشتند، بیشتر از خود ورزش بود.
منبع : همشهری ورزشی
گزارش خطا
کاربر گرامی ،
به منظور بررسی بهتر و دقیق تر مشکل مورد نظر، فرم زیر را تکمیل نمایید.
