نیمه‌ی اول رویایی و انگشتان کورتوا!

به گزارش ورزش سه، کاملاً واضح بود که پیش از بازی بلژیکی‌ها وانمود می‌کنند که از جدال با برزیلی‌ها تا اندازه‌ای می‌ترسند. ولی تیمی که می‌تواند یکی از پویاترین فوتبال‌ها و یکی از درخشان‌ترین بازی‌های مبتنی بر ضدحمله را به نمایش بگذارد، حتی بدون این بازی‌های روانی هم می‌توانست با خیال راحت به میدان مصاف با برزیل قدم بگذارد. بلژیکی‌ها به خوبی آماده و تجهیز شده بودند تا در بازی دیشب، مقابل یکی از غولهای دنیا به پیروزی رسیده و تلاشهای یک نسل را به سرمنزل مقصود برسانند. 

آنها با یک برنامه‌ی مشخص به میدان رفتند و حالا تنها دو بازی تا فتح جام جهانی فاصله دارند. همه‌ی کسانی که پیش‌بینی کرده بودند نیروی نوظهور دهه‌ی اخیر فوتبال اروپا روزهای روشنی در پیش دارد، از این پس شاد و خوشحال پای تلویزیون‌ها می‌نشینند تا نمایش شیاطین سرخ در دو بازی پیش رو را نظاره‌‌گر باشند. بلژیک سرانجام موفق شده به جایگاهی که شایستگی‌اش را دارد برسد. کسانی که با منصوب شدن سرمربی اسپانیایی بلژیک موافق بودند واقعاً انگشت‌شمار بودند ولی واقعیت این است که پیروزی بلژیک، پیروزی مارتینز هم محسوب می‌شود. با اینکه پرحرفی او خیلی‌ها را اذیت می‌کند اما کسی که تیمش را با چنین برنامه و نقشه‌ی روشنی به میدان می‌فرستد واقعاً شایسته‌ی تقدیر و ستایش است. 

در آستانه‌ی بازی دیشب، در مصاحبه‌ی مطبوعاتی پیش از دیدار بلژیک و برزیل، زمانی که مارتینز از موانع ذهنی- روانی بلژیک و این واقعیت که بلژیکی‌ها هرگز نتوانسته‌اند قهرمان جهان شوند، داد سخن می‌داد، روملو لوکاکو ژستی متفکرانه به خود گرفت تا بگوید سخت مشغول فکر کردن به نقاط ضعف برزیلی‌ها است. البته دیشب معلوم شد لوکاکو نتوانسته در خط دفاعی برزیل نقطه‌ی ضعفی پیدا کند چرا که او موفق به گلزنی نشد. البته باید به این واقعیت توجه کرد که از چهار مدافع برزیل، سه نفر بسیار باتجربه و کارکشته هستند و عبور از چنین خط دفاعی‌ای یکی از دشوارترین کارهای دنیا است. 

چیزی که لوکاکو در آن مصاحبه نگفت نقشه‌ی اصلی بلژیکی‌ها برای باز کردن دروازه‌ی برزیل بود. مهره‌ی کلیدی‌ای که او هدف گرفته بود، فاگنر برزیلی بود. مدافعی با هفت بازی ملی که جانشین دنی آلوز شده است. فاگنری که توانسته بود در مقابل فشار ضدحملات مکزیکی‌ها مقاومت کند اما او هم مثل سایر هم‌تیمی‌هایش تا دیشب در مقابل حریفی مقتدر محک نخورده بود. 

با شروع بازی چیزی نگذشت که مشخص شد مارتینز احساس کرده می‌تواند برزیل را از میانه‌ی میدان به کناره‌ها کشیده و در حاشیه‌‌های زمین، سر قناری‌ها را ببُرد. از وقتی سوت شروع بازی به صدا درآمد لوکاکو در سمت راست، بارها و بارها از یار مستقیمش میراندا عبور کرد تا نشان دهد بازیکنی که تیته برای مهار او اختصاص داده، قادر به این کار نیست. اما در دقایق ابتدایی بازی خطر اصلی برای برزیل، نه لوکاکو بلکه پاسهای درخشان و جابجایی‌های متعدد در خط حمله‌ی سه نفره‌ی بلژیکی‌ها بود.

به نظر می‌رسید بلژیک که در ساختار برزیل چند نقطه‌ی ضعیف را شناسایی کرده می‌تواند از یکی از آنها برای رسیدن به گل استفاده کند. اما گل اول بلژیکی‌ها از موقعیتی غیرمنتظره به ثمر رسید. فرناندینیو که به جای کاسمیرو به میدان آمده بود روی کرنر هازارد دچار لغزش شد تا توپ را وارد دروازه‌ی خودی کند. تیته احساس کرده بود هافبک منچسترسیتی که در باشگاهش عملکرد بسیار مثبتی داشته می‌تواند در خط میانی برای کنترل مرکز زمین به کارش بیاید اما در یک لحظه، کاخ آرزوهای برزیل با گل به خودی فرناندینیو فرو ریخت. البته بلژیکی‌ها بعد از این گل هم نشان دادند که می‌دانند چطور باید تاب و توان برزیلی‌ها را گرفته و به موقع تیر خلاص را شلیک کنند. 

بلژیکی‌ها  حالا می‌توانستند با موجهایی بزرگ حمله کنند. فاگنر در مقابل حرکات مارپیچ ادن هازارد پاسخی نداشت ولی واقعیت این است که در این دقایق، دفاع برزیل به معنای واقعی کلمه از هم پاشیده بود. بلژیک در نیمه‌ی اول با به میدان فرستادن مروان فلینی و ناصر شاذلی به وضوح، قدرت بدنی را به چابکی ترجیح داده بود. با حضور این دو، بازیکنان تهاجمی بلژیک که خیال‌شان از زمین خودی راحت بود، با خیال راحت به سمت دروازه‌ی برزیل هجوم می‌آوردند. 

لوکاکو در 45 دقیقه‌ی اول بازی آنقدر عالی بود که بعید به نظر می‌رسد در دوران فوتبالی‌اش هیچگاه چنین نیمه‌ی پرفروغی را تجربه کرده باشد. او در بازی مقابل ژاپن با فرار کردن از مقابل توپ و هدیه دادن یک گل به شاذلی خود را به یکی از مشهورترین بازیکنان جام جهانی روسیه تبدیل کرده بود. لوکاکو در نیمه‌ی اول بازی دیشب تیمش مقابل برزیل هم نشان داد مهاجمی چندمنظوره است و می‌تواند در میدان انواع و اقسام نقش‌ها را به عهده گرفته و به زیبایی از پس انجام‌شان برآید. در نیمه‌ی اول عملاً نه کسی می‌توانست توپ را از لوکاکو جدا کند و نه حتی مانع از حرکات پرسرعتش شود یا حتی سرعتش را بگیرد. پاس لوکاکو برای دی‌بروینه که به گل دوم بلژیک تبدیل شد، شاهکاری زیبا از زمان‌بندی دقیق و بازی‌خوانی بود. 

با اینحال بلژیک در نیمه‌ی دوم تنها سایه‌ای از بلژیک نیمه‌ی اول بود. بازیکنانی که در نیمه‌ی اول آنطور عالی و با اعتماد به نفس بازی کرده بودند حالا مضطرب شده و در مقابل پاس‌ها و دریبل‌های برزیلی‌ها در مانده به نظر می‌رسیدند. برزیل در این شرایط بود که به گل دست یافت و اگر انگشت‌های تیبو کورتوا در آخرین لحظه دراز نشده بود و در آن صحنه توپ را به بیرون نفرستاده بود، آن همه تلاش و رویابافی بلژیکی‌ها می‌توانست دود شده و به هوا برود. اما بخت با شیاطین سرخ یار بود تا شاگردان مارتینز حالا به نیمه‌نهایی و رسیدن به فینال جام جهانی برای اولین بار فکر کنند. این بار که شیاطین سرخ به مصاف فرانسه خواهند رفت، قبل از بازی دیگر لازم نیست مثل ساعتهای پیش از بازی با برزیل، نقش تیم ضعیف‌تر را بازی کنند. کمی کری‌خواندن و نشان دادن اعتماد به نفس در آستانه‌ی بازی با فرانسه، این بار می‌تواند به بلژیک کمک کند. 

منبع : گاردین    

مترجم : آرش جلال منش