واکنش گرا؛ جوری که ما بازی می کنیم

به گزارش "ورزش سه"، کنش گرا یا واکنش گرا؟ این سوال اصلی بسیاری از فوتبال دوستانی بود که بازی های تیم ملی ایران را دنبال می کنند. اینکه شیوه بازی های ایران در چند بازی دوستانه آخر را باور کنند یا این که بازی ایران و آرژانتین در جام جهانی 2014 را خوب به خاطر بیاورند و باور داشته باشند که ایران به همان شکل، یک سازماندهی بی نقص دفاعی واکنش گرا دارد.

 سبک ball oriented defending  دفاع بر اساس توپ که در بازی ایران و آرژانتین به بهترین نحو انجام شد، نوعی دفاع تیمی است که بر اساس یک اصل مهم سازماندهی می شود. اگر زمین را به سه کانال طولی تقسیم کنید باید از یک سوم آن که توپ در آن جریان ندارد صرف نظر کنید. سوالات در مورد تفاوت ها بسیار بود اما تقریبا همه در یک مورد اتفاق نظر داشتند، اینکه ایران از سیستم 1-4-1-4 استفاده خواهد کرد. سیستم مورد علاقه سال های اخیر کارلوس کی روش که امکان تبدیل شدن به 3-3-4 در حمله و تبدیل شدن به 1-5-4 در دفاع را به شما می دهد که ترکیب تیم ملی این نکته را نشان می داد. حضور کریم انصاری فرد در پست وینگر چپ و علیرضا جهانبخش در وینگر راست به همین دلیل بود.

کریم انصاری فرد به دلیل اینکه ذاتا یک مهاجم است در حمله به باکس اضافه می شد و علیرضا به دلیل سبک بازی در حملات و حتی زمانی که صاحب توپ بود با حرکات قطری به باکس نزدیک می شد. این کار فضای بیشتری به مدافعین کنار برای نفوذ و ارسال از کناره ها می داد. اما نکته جالب بازی حضور وحید امیری در پست هافبک چپ میانی و کنار مسعود شجاعی بود. پستی که با امیری در بازی با ترکیه نیز امتحان شده بود. امیری یک بازی درخشان از خود نشان داد و بارها مدافعین مراکش را پرس کرد. امیری در بازی با مراکش درخشان نشان داد و قطعا یکی از بهترین ها بود.

شاید در بازی با مراکش قلب مان مالکیت توپ بالا می خواست تا این که دفاع نکنیم و حمله کنیم. این که تعداد گل های بالا داشته باشیم اما عقل مان تنها نتیجه می خواست. تنها اندکی مرهم و خوشحالی به جای تلخی ها، نا امیدی ها و خبرهای بد در چند سال اخیر مورد نیاز بود. در دوره ای از فوتبال صحبت کردن از یک کلید واژه جذاب تر و به روز تر بودن است. یک روز" توتال فوتبال" روزی "کانتراتک" یا همان ضد حمله خودمان و روزی "تیکی تاکا" بحث روز فوتبال است.

سکه رایج این روزهای فوتبال "گگن پرس" است، پرس سخت و جذابی که آقای کلوپ نقش بزرگی در خواستنی بودن آن دارد. پرس همزمان توپ، فضا و حریف در زمانی کم و با سرعتی بالا از خصوصیات این نوع بازی است. بازی ایران مخصوصا در برابر ترکیه باعث شد خیلی ها از احتمال گگن پرس در تیم ملی ما صحبت کنند. سوال اصلی این است که آیا ترجیح می دهیم تمام خوشحالی بعد از بازی با مراکش را بدهیم و نود دقیقه "گگن پرس" ببینیم و شاید احتمالا ببازیم؟! آیا اگر تیم ملی با گگن پرس شکست می خورد اهل حمایت هستیم؟! اهل این که بگوییم اگرچه باختیم اما فوتبال زیبا بازی کردیم؟؟

این جمله از عادل فردوسی پور در زمان گزارش بازی جالب بود"تو این مملکت فقط فوتباله که میتونه دل مردم رو شاد کنه، نه هیچ چیز دیگه ای". فوتبال مدل پیشرفته تر جنگ های گلادیاتور هاست، جنگ هایی برای تماشاچیان تا آلام، درد و رنج های خود را برای لحظاتی فراموش کنند. در دقیقه 95 با تمام وجود سر به آسمان بکوبند و از ته دل فریاد بزنند، برای مردمی که برای چند لحظه تنها تصاویر فوتبال را ببینند و تمام سرخوردگی های شان را به بیرون پرتاب کنند. فوتبال می تواند تصفیه خانه یک ملت باشد و تبدیل به راهی برای خوشحالی و شعف یک ملت شود. باید بیاییم از سازماندهی دفاعی واکنش گرای عالی تیم مان لذت ببریم.