آبی ها خندیدند، ولی سرخ ها هم گریه نکردند

به گزارش "ورزش سه"، حمیدرضا صدر به فینال جام حذفی 2018 انگلیس پرداخته است.  رنگ روز قرمز بود یا آبی؟ منچستری بود یا لندنی؟ به مورینیو تعلق داشت یا کونته؟... احتمالا هیچ کدام، هیچ کدام.

مردان پیروز خندیدند، ولی شکست خورده ها هم گریه نکردند. فینال 2018 جام حذفی این بار طعم نبرد مرگ و زندگی نداشت و پیروزی چلسی مردان بریج را رستگار نکرد. هر دو تیم فصل را با سیاهه ای از بازی های "ملال آور" و "متوسط" دور از اعتبار ثروت و ستاره های شان سپری کرده بودند. یونایتد در رده دوم ایستاده بود، ولی نوزده امتیاز پایین تر از سیتی خفت بار بود. چلسی به عنوان قهرمان پارسال به رده پنجم قناعت کرده و حتی یک بار هم طعم صدرنشینی را نچشیده بود. دیدارهای آخر پیش از فینال دو تیم بازتابنده آن متوسط زدگی بودند. یونایتد به تساوی بدون گل برابر وستهام و پیروزی تک گله مقابل واتفورد دست یافت و چلسی پس از تساوی 1-1 برابر هادرزفیلد مقابل نیوکاسل با سه گل زانو زد.

در کنار همه اینها چیزی از "جام حذفی" رخت بسته توصیف نکردنی. جام حذفی دیگر گل سرسبد رقابت های فوتبال انگلیس نیست و جادویش را برای بزرگان در تب و تاب "راه یافتن و نیافتن به لیگ قهرمانان" از دست داده. حالا قرار گرفتن در رتبه چهارم لیگ با اهمیت تر از فتح جام حذفی شده.

پیش از دیدار نهایی 2018 ، بزرگان طی ده فینال آخر جام حذفی چند بار با هم روبرو شدند؟ فقط دو بار: چلسی و لیورپول در 2012 و چلسی و آرسنال در 2017. سایر فینال ها با حضور یکی از آن کوچولوهای شگفت آفرین سپری شده بود. با پورتسموت، استوک سیتی، ویگان، هال سیتی، آستون ویلا و کریستال پالاس. فینال هایی که سوای پیروزی ویگان برابر سیتی، خاطره ماندگاری برجای نگذاشتند. در رقابت های این فصل جام حذفی، آرسنال فاتح پارسال با دریافت چهار گل برابر ناتینگهام فارست سقوط کرد، منچسترسیتی با یک گل برابر ویگان کوچک حذف شد و لیورپول در آنفیلد برابر وست بروم که طی پنج ماه فقط یک بار پیروز شده بود با دریافت سه گل سقوط کرد.

همه انتظار نبرد شطرنج گونه فشرده ای را می کشیدیم و آن چه نصیب مان شد همان حداقل فاصله بود. نیمه بی هیجان اول چنان ترکیبی داشت. نیمه ای با تک گل هازارد از روی نقطه پنالتی برای چلسی که سرنوشت نهایی را هم رقم زد. گلی یادآور خاطره های تلخ ماه های واپسین مورینیو در چلسی که هازارد به او پشت کرده بود. پاس فابرگاس برای هازارد با چرخش صد و هشتاد درجه ای نامتعارف جونز برای دفع توپ همراه بود. جونز که مورینیو او را به اریک بیلی ترجیح داده بود. جونز که هازارد را به زمین کوفت تا مایکل الیور نقطه پنالتی را نشان دهد. جونز که یکی از طرفداران یونایتد در توصیف حرکتش برابر هازارد به تلخی و عاری از ترحم نوشت "یک اسب کور بهتر از مدافع ما واکنش نشان می داد"... هازارد ضربه اش را با خونسردی نواخت و هم دخیا را مغلوب کرد و هم مورینیو را. نمایش جونز هشداری به گرت ساوت گیت مربی تیم ملی انگلیس هم بود، جایی که جونز باید برابر بلژیک و هازارد به میدان رود.

ولی یونایتد در خط حمله هم لنگید و در یک سوم آخر زمین چلسی در نیمه نخست نومید کننده ظاهر شد. سانچز در آن نیمه فقط یازده بار به توپ ضربه زد، یک بار کمتر از دخیا. او در نیمه دوم پویاتر شد و گل بر باد رفته اش به دلیل آفساید آه از نهاد سرخ ها درآورد. با این وصف جای خالی لوکاکو پر نشد و جناح راست یونایتد که هررا در آن قرار داشت و هازارد در آن ترکتازی می کرد پاشنه آشیل باقی ماند. ورود همزمان لوکاکو و مارسیال جای راشفورد و لینگارد گره کور منچستری ها را باز نکرد و پوگبا آن فرصت طلایی را از دست داد. کورتوا بی لغزش باقی ماند و تعویض عجیب - ورود ماتا جای جونز - هم کارساز نشد. مورینیو در پایان دیدار بی اشاره به رویکرد منفی اش نق زد و گلایه کرد. مردانش را تیم برتر خواند و تیمش را شایسته پیروزی.

از نگاه مورینیو قرار بود یونایتد در بیستمین فینال جام حذفی اش با سیزده قهرمانی کنار آرسنال قرار بگیرد، ولی چلسی با این پیروزی با هشت بار بالا بردن جام حذفی کنار تاتنهام در رده سوم فاتحان جام حذفی ایستاد. قرار بود مورینیو که با چلسی در 2007 جام حذفی را بالا برده بود پس از هربرت چاپمن با هادرزفیلد و آرسنال و همین طور بیلی واکر با شفیلد ونزدی و ناتینگهام فارست، سومین مربی شود که با دو باشگاه، جام حذفی را فتح کرده، ولی کونته بود که برای دومین بار پیاپی در فینال جام حذفی مغلوب نشد و طی دو فصل در بریج هم لیگ برتر را فتح کرد و هم جام حذفی را.

آیا این آخرین حضور کونته روی نیمکت چلسی بود؟ هر چه باشد چلسی، چلسی است... اگر آری، او از شکنجه ای که طی ماه های اخیر چهره اش را دژم و چروک های صورتش را عمیق کرده رهایی یافته و چلسی هم طی پنج سال پس از بنیتس، مورینیو، هیدینگ و کونته دنبال مربی دیگری افتاده.

حمیدرضا صدر