برای محسن ربیع خواه؛ آینه هواداری در فوتبال

به گزارش "ورزش سه"، از نگاهی فراتر از فنی، فوتبال را می توان آینه ای تمام قد از فرهنگ اجتماعی هر مملکتی دانست. به طور مثال، در استادیوم های آلمان همیشه روح مردمان مقاوم و منطقی دیده شده و هر چه به سمت جنوب اروپا و کشورهایی مانند ایتالیا و اسپانیا برویم، نگاه آرام جای خود را به شور، هیجان و تعصبی بی مانند می دهد.

با توجه به اینکه در همه جای دنیا، معمولا هواداران حاضر در استادیوم خیلی از قشر مترقی و روشنفکر جامعه نیستند، به طور مثال فوتبال خیلی بهتر از سینما بیانگر حال فعلی یک قوم و روحیه فرهنگی مردمان یک مملکت است.

پس طبیعتا، کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نیست و همانند همه جا، شمه ای از فرهنگ غالب جامعه را می توان روی صندلی استادیوم ها و سبک نگاه هواداران فوتبال تصور کرد.

رفتار هوادران پرسپولیس با محسن ربیع خواه، فارغ از اینکه ابعاد بازی این بازیکن مورد پسند هواداران فوتبال بوده یا نه نیز شاید تفسیری بزرگ و متاسفانه نه چندان خوب، از واقعیات شکل گرفته در جامعه و افکار عمومی بود.

طی 2 فصل اخیر، محسن ربیع خواه درست یا غلط نقش مهمی در افکار تاکتیکی برانکو ایفا کرده و معمولا جای ثابتی در ترکیب 11 نفره این سرمربی کروات دارد.

عدم ارسال پاس های بلند، ناتوانی در ارسال پاس گل یا گلزنی و همچنین سبک بازی ساده این بازیکن باعث شد حتی در شیرین ترین روزهای 2 دهه اخیر پرسپولیس نیز، تعدادی از هواداران بخشی از وقت خود را به انتقاد از ربیع خواه اختصاص بدهند.

استفاده از بازیکنی در ابعاد محسن ربیع خواه، اتفاقی مرسوم در دنیای فوتبال است. با مرور 9 سال حضور سرخیو بوسکتس شاید به ندرت گل یا حتی پاس گل سرنوشت سازی از این هافبک ترکه ای در ذهن همه باقی مانده، اما نبض بازی بلوگرانا و لاروخا، سالهاست در ساق پای بوسکتس به تپش می افتد.

انگولو کانته، مایکل کریک در تیم رویایی فرگوسن، پت ویرا ستاره تیم ونگر و بسیاری دیگر از این دست مثال، بازیکنانی بودند که با ساده بازی کردن، نظم تیمی مورد نظر سرمربی و تعادل را در ترکیب یک تیم ایجاد می کردند.

حالا، هافبکی که هرگز و حتی در بهترین روزها که حتی ای اف سی نیز او را به عنوان بهترین بازیکن جدال تاریخی پرسپولیس و الاهلی و بازگشت بزرگ تیم برانکو انتخاب کرد، هیچگاه در دل بخشی از هواداران جای نگرفت و انتقاد از او، به بخشی از برنامه هواداران استادیوم برو و شبکه های مجازی تبدیل شده بود، مدت ها از میادین دور خواهد بود.

البته لزوما تعمیم دادن رفتار هواداران در استادیوم، نظر همه هواداران پرسپولیس نبوده و بسیاری نیز با احترام به نظر برانکو، وی را لایق حضور در ترکیب می دانستند.

اما ویژگی اصلی محسن ربیع خواه حداقل برای اکثریت خاموش، رفتارهای حرفه ای او طی این 2 فصل بود. ربیع خواه نه به کسی هیس نشان داد، نه ادعا کرد بعد از 10 سال هواداران جام ندیده را به جام رسانده، نه مدعی شد برای خیریه بازی می کند و نه ادای هم تیمی های خود را درآورد.

حالا، هافبک 30 ساله پرسپولیس قرار است مدت ها از میادین دور باشد و این موضوع بی شک بیش از همه باعث هراس برانکو شده است. اگرچه با نبود ربیع خواه، زوج محبوب نوراللهی و کامیابی نیا قرار است احتمالا در ترکیب قرار گیرد، اما این 2 بازیکن امتحان خود را در لیگ پانزدهم پس داده بودند و اگرچه در بخش هجومی عملکرد بسیار خوبی داشتند، اما کارنامه آنها در فاز دفاعی فوق العاده نبود زیرا دریافت گلهای ساده، در نهایت قهرمانی را از پرسپولیس گرفته و جام را به اهواز فرستاد.

اینکه حالا شبکه های اجتماعی پر شده از ابراز ندامت و پشیمانی به‌خاطر رفتاری که با ربیع خواه شده، بیانگر همان وجهی از فوتبال است که دقیقا نشان دهنده حال مردمان یک جامعه در یک مقطع تاریخی می باشد.

حالا و برای ماه ها، بخشی از هواداران می توانند با خیال راحت شاهد حضور ترکیب مورد علاقه خود در میدان باشند و خبری از هافبک مغضوب نخواهد بود. اما به هر حال مرور سوابق پرسپولیس طی 2 دهه اخیر نشان می دهد معمولا آنچه هواداران حداقل حاضر در استادیوم خواسته اند، خیلی در دراز مدت به سود منافع مورد علاقه آنها نبوده است.

دیر یا زود، به این نتیجه خواهیم رسید که هواداری لزوما به معنای برهم زدن نظم و ثباتی تیمی و دخالت در تصمیمات یک سرمربی نیست. مفهومی که در جغرافیای این مرز و بوم هنوز تعریف درستی ندارد و در بسیاری از اوقات، طرفداری با مفاهیم بسیار بی ربطی اشتباه گرفته می شود.

آریا فاطمی مقدم