منچستریونایتد و رستگاری در 16 دقیقه

به گزارش "ورزش سه"، شاید بتوان گفت که این دربی یادآور تقابل سیتی و یونایتد در دور رفت فصل 2012-2013 بود؛ مسابقه یی که یونایتدِ فرگوسن با گل دقایق پایانی فن پرسی آن را بُرد و یک گام بلند به سوی قهرمانی برداشت. یونایتدی ها که نیمه اول با شکست دو گله، ماریو بالوتلی را سر ذوق آورده بودند تا در ستایش سیتی و در تحقیر یونایتد توییت کند، در نیمه دوم یکی از بهترین بازگشت های این تیم بعد از وداع با الکس فرگوسن را رقم زدند. اما این خیز بلند از اوج ناامیدی، به غلبه بر قهرمان حتمی فصل جاری چگونه رقم خورد:

بدترین نیمه یونایتد چگونه شکل گرفت؟

منچستریونایتد در نیمه اول با آرایش 1-4-1-4 بازی را شروع کرد. ماتیچ هافبک راس عقب یونایتد بود و هررا و پوگبا روی دست او بازی می کردند. هررا  البته ماموریت ویژه ای داشت و با سیلوا یارگیری نفر به نفر میکرد. مورینیو از او خواسته بود مثل بازی با چلسی که هازارد را از جریان بازی خارج کرده بود این بار سیلوا را از کار بیندازد. الکسیس و لینگارد هم وینگرهای چپ و راست بودند اما با وظایف دفاعی زیاد. این دو باید تا یک سوم دفاعی خودی عقب می آمدند و همیشه بین توپ و دروازه خودی بازی میکردند تا مانع برتری عددی بازیکنان سیتی در کناره های زمین شوند. مجموعه این جزییات مشخص می کند گرایش بازی یونایتد در نیمه اول دفاعی و با هدفِ حفظِ دروازه بود و استفاده از ضد حملات. اما یونایتد هرگز ضدحمله ای طراحی نکرد. چرا؟

برای ضربه زدن به سیتی و تیم های گواردیولا اولین مانع، "پرس 6 ثانیه" تیم های اوست. گواردیولا در هفته های ابتدایی حضورش در بایرن مونیخ به بازیکنان می گوید: "من نمی خواهم این صحنه را ببینم که با از دست دادن توپ در یک سوم حریف روبن و ریبری 40 متر طول زمین را به عقب بدوند و دوباره برای حمله 40 متر به سمت دروازه حریف بدوند. بعد از هر بار از دست دادن توپ بازیکنان نزدیک به توپ با تمام توان 6 ثانیه پرس میکنند تا جلوی انتقال تیم حریف از دفاع به حمله را بگیریم و دفاع سازماندهی شود." بر همین اساس تیم های او برابر تیم های کلوپ آسیب پذیرترند. چون سبک بازی کلوپ به تیم های پپ می خورد. مهمترین ویژگی فوتبال کلوپ انتقال سریع است و هر تیمی بتواند از پرسینگ سنگین تیم پپ بگذرد شانس خلق موقعیت بیشتری دارد.

مورینیو مثل خیلی از بازی های بزرگ اتوبوس تیم اش را به زمین فرستاده بود اما اتوبوس مورینیو برای کنترل بازی در نیمه اول بسیار کند بود. برای گذر از پرسینگ سیتی یا باید با پاس های عمودی و دقیق به زمین حریف وارد شد یا با حفظ توپ و باز کردن بازی در زمین خودی 6 ثانیه را گذراند و بعد با عقب نشستن تیم پپ به جای ضد حمله، حمله متمرکز طراحی کرد. یونایتد در این دو کار ناموفق بود چون الکسیس و لینگارد به خاطر وظایف دفاعی شان، لبِ خط طولی و عقب می ماندند و فاصله زیادشان با لوکاکو باعث می شد توپ را نتوانند پشت خط هافبک سیتی ببرند و حفظ کنند. در روش دوم هم ناموفق بودند؛ پوگبا مامور حفظ توپ و عرض دادن به بازی بود اما با پرس سنگین بازیکنان هجومی روی او، او هم ناموفق بود. نتیجه، آمار هجومی بسیار ضعیف یونایتد در نیمه اول بود.

رستگاری در 16 دقیقه

یونایتد در شروع نیمه دوم دو گل عقب بود پس ماموریتِ مهارِ سیلوا از دوش هررا برداشته شد. هدف یونایتد بردن توپ به یک سوم حریف و سمت راست زمین شد. لوکاکو به فضای سمت راست حرکت میکرد و الکسیس از چپ به گپ بین مدافعین میانی سیتی و فرناندینیو میرفت تا از انجا حمله طراحی شود. پیش از بازی پپ می دانست لوکاکو بازیکن هدف یونایتد برای انتقال بازی است و در زمین سیتی پرسه میزند تا توپ اول (معمولا بلند) را از عقب زمین بگیرد تا یونایتد بالا بیاید. پس یکی از دو مدافع میانی سیتی باید حتی زمانی که توپ در مالکیت سیتی است، نزدیک به او بازی کند تا مانع توپ گیری او شود. اما در نیمه دوم وظایف لوکاکو تغییر کرد. با حرکات بدون توپ لوکاکو به کناره ها (راست)، دفاع سیتی برای حفظ بلوک 4+1 دچار مشکل شد چون مدافع میانی نمی توانست با لوکاکو یارگیری کند و دفاع به سمت چپ باید شیفت میکرد.

در نتیجه اگر در نیمه اول لوکاکو در میانه زمین پشت به دروازه توپ دریافت می کرد، در نیمه دوم پوگبا الکسیس یا لینگارد شانس بیشتری برای دریافت اول توپ رو به دروازه حریف داشتند؛ و این یعنی فرصت بهتر برای طراحی حملات. الکسیس در گل اول و دوم با هنر غریزی اش در تغییر ریتم حرکتی در زمان حمل توپ، برای پوگبا و لوکاکو و هررا و لینگارد فضا و زمان مناسب فراهم میکند تا خودشان را به محوطه ضربه برسانند.

یونایتد بین دقایق 50 تا 70 تنها 20 دقیقه پرس در زمین حریف زد و با فوتبال طولی 3 گل زد و بازی را برگرداند و بعد به 1-5-4 خود برگشت. گرچه می توان به اما و اگرها فکر کرد و به اینکه اگر استرلینگ کمی قدر موقعیت ها را می دانست یا دخیا اگر بهترین دروازه بان جهان نبود، نتیجه چیز دیگری می شد.

در سه تصویر زیر گراف حرارتی نقاط تاثیر گذاری بر توپِ سه بازیکن یونایتد در نیمه اول و دوم به تفکیک دیده می شود.

عکس های زیر گل دوم یونایتد را به خوبی تصویر میکند.  در عکس اول استقرار لوکاکو در سمت راست، و تجمع 6 نفره بازیکنان سیتی در همین سمت زمین که پرس شان ناموفق بوده است. گپ مقابل مدافعین میانی سیتی و استقرار پوگبا و الکسیس.

حال در روزهای پایانی لیگ جزیره مورینیو توانسته با یونایتد همه رقبای بزرگ را حداقل یک بار شکست دهد و تقریبا جایگاه دوم جدول را تثبیت کند تا طرفداران یونایتد کمی خوش بین تر به آینده تیم شان با خوزه نگاه کنند. اما مورینیو برای جبران فاصله با منچسترسیتی در فصل اینده، نیاز به پیشرفت فنی محسوس در فاز حمله دارد؛ یعنی ایجاد توسعه فنی در تیم اش. کاری که چندان ساده نیست. این مهمترین پروژه پیش روی مورینیو و یونایتد است.

مهبد حبیب اللهی