سکوت ستاره سابق بسکتبال ایران شکست

به گزارش  "ورزش سه"، با اینکه قد و قواره اش خیلی کوتاه تر از سایر ستارگان بسکتبال ایران در نسل طلایی بود؛ اما با عملکردش در زمین نشان می داد که گادر راس تیم ملی نیازی به قد بلند ندارد و بیشتر باید باهوش باشد.

مدتی است که کمتر کسی در جامعه بسکتبال از ستاره سال های نه چندان دور تیم ملی باخبر است. مهدی کامرانی که به همراه حامد حدادی و صمد نیکخواه بهرامی یک مثلث طلایی در یک دهه اخیر تشکیل داده بودند و چند بار جام قهرمانی آسیا را بالای سر بردند، حالا سرنوشت متفاوتی پیدا کردند.

آخرین تصویر از گارد راس ۱۸۳ سانتی متری تیم ملی بسکتبال در مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۵ ثبت شده که با کسب مدال برنز و ناکامی در رسیدن به المپیک همراه شد. بعد از آن اتفاقاتی رخ داد و سرمربی آلمانی وقت تیم ملی روی نام چند ستاره مثل صمد نیکخواه بهرامی، مهدی کامرانی و حامد آفاق خط قرمز کشید.

چند سال از آن اتفاقات گذشته و در یک سال اخیر اثری از مهدی کامرانی در بسکتبال دیده نشده است. این در حالی است که صمد نیکخواه بهرامی همچنان در لیگ چین به کار خود ادامه می دهد و حالا که صحبت از بازگشتش به تیم ملی به میان آمده، آرزو کرده بار دیگر بتواند در کنار مهدی کامرانی بازی کند.

به همین بهانه دقایقی با مهدی کامرانی همکلام شدیم که در ۳۵ سالگی هنوز هم به بازگشت به بسکتبال و حتی تیم ملی امیدوار است.

در ادامه مشروح صحبت های مهدی کامرانی، ستاره سابق تیم ملی بسکتبال ایران با خبرنگار  "ورزش سه" را می خوانید.

تشکیل کمیسیون ورزشکاران کارساز است

طبق رای گیری که انجام شد، من توانستم جزو اعضای کمیسیون ورزشکاران قرار بگیرم. تقریبا هر ماه یک جلسه برگزار می شود و برنامه های پیش رو را بررسی می کنیم. البته قبل از برگزاری انتخابات کمیته ملی المپیک که حسابی درگیر بودیم و با کاندیدای مختلف جلسه برگزار کردیم. از نظر من تشکیل این کمیسیون کاملا مثبت است و ورزشکاران از این طریق می توانند مشکلات خود را به گوش مسئولان برسانند. شاید قبل از این ورزشکاران باید ساعت ها پشت در اتاق مدیرانی می نشستند که حالا خودشان به کمیسیون می آیند و درباره برنامه هایشان توضیح می دهند.

از چین و ایران پیشنهاد داشتم اما...

من هنوز هم خودم را بسکتبالیست می دانم. از ۸ سالگی بسکتبال بازی کردم و ۱۵، ‍۱۶ سال در تیم ملی حضور داشتم. حالا فقط یک سال به خاطر شرایط خانوادگی از این رشته دور شدم. البته برای لیگ امسال هم پیشنهادات داخلی و خارجی داشتم. در لیگ برتر از دانشگاه آزاد پیشنهاد دریافت کردم و از چین هم پیشنهاد باشگاه بیجینگ به دستم رسید؛ اما به خاطر شرایط خانوادگی و اینکه مشغله های خارج از بسکتبال داشتم، تصمیم گرفتم یک سالی دور باشم. حتی چینی ها اصرار زیادی به من کردند چون برای تیم بیجینگ خیلی خوب بازی کرده بودم و مرا دوست داشتند؛ اما بازی کردن در لیگ چین هم مشکلات خاص خودش را دارد. در ضمن برای من که یک فرزند کوچک هم دارم، این مشکلات بیشتر است.

با قرارداد ۲۰۰ هزار تومانی بازی می کردم

من بسکتبال را زمانی شروع کردم که خبری از پول نبود و فقط عشق می خواست. قرارداد من آن زمان ۲۰۰ هزار تومان بود، در حالی که یک کفش بسکتبال را باید ۷۰،‌۸۰ هزار تومان می خریدم. بعد از چند سال با حضور یک نسل طلایی در تیم ملی و مقام هایی که آوردیم، بسکتبال جان گرفت و حرفه ای تر شد.

چرا ملی پوشان ما نیمکت نشین هستند؟

شاید این یک ضعف است که بسکتبال ما ستاره جدیدی در سال های اخیر تحویل نداده است. باید کار بیشتری صورت بگیرد. زمانی که ما رشد کردیم، به ما اعتماد شد و برایمان زمان گذاشتند که بسکتبال پیشرفت کرد. الان هم استعداد در بسکتبال هست؛ اما وقتی می بینیم حتی بازیکنان ملی پوش ما در لیگ برتر روی نیمکت می نشینند و بازیکن خارجی جای آنها بازی می کند، واقعا تاسف آور است. دوران ما هم این بازیکنان خارجی بودند؛ اما طوری بازی می کردیم که مربی مجبور می شد در پست ما بازیکن خارجی نیاورد.

بسکتبال تکه تکه شده بود

متاسفانه در یکی، ۲ سال اخیر خیلی از اعضای جامعه بسکتبال انتقاد می کردند؛ اما تصمیم گرفتم که سکوت کنم. یکی از چیزهایی که از بسکتبال یاد گرفتم، دادن انرژی مثبت به اطرافیانم است. من درباره رییس جدید فدراسیون بسکتبال و مشکلاتی که قبل از این می گفتند وجود دارد، چیز زیادی نمی دانم و اظهارنظر هم نمی کنم. با این حال معتقدم تمام تخریب هایی که صورت می گیرد، دودش به چشم خود بسکتبال می رود. در یکی، ۲ سال اخیر موج منفی زیادی در بسکتبال ایجاد شده بود و هر صحبتی انجام می شد، به یک گروه بر می خورد. در واقع در بسکتبال جناح بندی صورت گرفته بود. با اینکه می گویند بسکتبال یک ورزش تیمی است؛ اما تکه تکه شده بود.

بسکتبالم را مدیون مشحون هستم

من شخص محمود مشحون را دوست دارم چون برای من زحمات زیادی کشید و به نوعی بسکتبالم را مدیون او هستم. مشحون خیلی های دیگر را هم حمایت کرد چون دلش برای بسکتبال می سوخت و خودش هم از جنس این رشته بود. مشحون مثل یک پدر برای من زحمت کشید و از وقتی ۱۸ ساله بودم مرا نصیحت می کرد. نمی خواهم بگویم که او اشتباه نداشت؛ اما حداقل در قضیه کنار رفتن من و صمد نیکخواه و چند بازیکن دیگر فقط مشحون دخیل نبود. من مطمئنم که مشحون دوست نداشت کامرانی و نیکخواه بهرامی از تیم ملی کنار بروند و فقط مشاوران خوبی نداشت.

نمی خواستم جای کاپیتان صمد را بگیرم

می خواهم واضح و شفاف درباره ماجرای کنار رفتنم از تیم ملی صحبت کنم. کسی مرا از تیم ملی کنار نگذاشت. از طرف بائرمن با من صحبت کردند و گفتند که دیگر صمد نیکخواه در تیم ملی نیست. من هم پرسیدم چرا کاپیتان تیم ملی را کنار گذاشتید و دلایلی آوردند که برای من قانع کننده نبود. بائرمن به من پیشنهاد داد که در تیم ملی بمانم و کاپیتان باشم؛ اما بازهم صحبت از جوانگرایی را وسط می کشید. من وقتی دیدم که صحبت هایشان ضدونقیض است، ترجیح دادم من هم نباشم. البته دلیل اصلی اش این بود که فکر می کردم قشنگ نیست وقتی صمد از تیم ملی رفته، جای او را به عنوان کاپیتان بگیرم. ما از ۱۰ سالگی با صمد بزرگ شدیم و بسکتبال بازی کردیم. چشم بسته همدیگر را در زمین پیدا می کردیم. قبول دارم که تیم ملی جای رفیق بازی نیست؛ اما حس خوبی از اینکه با کنار رفتن صمد من در تیم ملی بمانم، نداشتم.

افت بسکتبال برای من دردناک است

من زمانی به بسکتبال آمدم که تیم ملی در غرب آسیا هم چهارم و پنجم می شد. این یک درد است که بار دیگر بسکتبال ایران جایگاه خود را در آسیا از دست داده است. در دوران ما بسکتبال به ورزش دوم و سوم ایران تبدیل شده بود؛ اما الان شاید پنجم و ششم هم نباشد. مشحون واقعا مدیر خوبی بود و می توانم بگویم داورزنی شاگرد مشحون بود. حتی بسکتبال هم قبل از والیبال المپیکی شد؛ اما در سال های اخیر شرایط متاسفانه تغییر کرد. این اتفاقات برای من که جان و دلم را برای بسکتبال گذاشتم، دردناک است. آمدن بائرمن به بسکتبال ایران اشتباه بزرگی بود و از آن به بعد افت بسکتبال ایران آغاز شد. او مربی خوبی نبود و مدیریت قدرتمندی نداشت. با این حال از نظر دانش بسکتبال بائرمن در سطح بالایی بود و می توانم بگویم دکترای بسکتبال داشت.

انگیزه بازگشت به بسکتبال و تیم ملی را دارم

من قصد دارم که سال آینده به بسکتبال برگردم و احتمالا سال دیگر در لیگ ایران بازی می کنم. حتی برای بازگشت به تیم ملی هم انگیزه دارم. حالا که صمد از من صحبت کرده و گفته دوست دارد من هم برگردم، من هم می گویم اگر دعوت شوم، با آغوش باز می پذیرم که دوباره در تیم ملی کنار صمد و حامد حدادی بازی کنم. البته بازگشت من به بسکتبال قطعا به خاطر پول نیست چون همین الان می توانم خارج از بسکتبال بیشتر درآمد داشته باشم. با این حال همیشه عاشق بسکتبال بودم و مطمئنا به عشق بسکتبال هم یک روز می میرم. به همین خاطر حاضرم هر کاری برای پیشرفت این رشته انجام دهم.

به اسم جوانگرایی خودمان را فریب ندهیم

متاسفانه در ورزش ایران درباره جوانگرایی فقط شعار می دهند. نباید به اسم جوانگرایی خودمان را فریب دهیم. می بینید که فادی الخطیب در ۴۰ سالگی هنوز هم برای لبنان بازی می کند و یک ستاره است. آنهایی که می گویند باید روی نام ستاره های بسکتبال خط قرمز بکشیم، چیزی از بسکتبال نمی دانند. باور کنید در همین الان هم اگر به چین بروم، استقبال آنچنانی از من می کنند. همین حالا صمد نیکخواه و حامد حدادی در چین بیشتر از ایران طرفدار دارند. امیدوارم چه من باشم و چه نباشم، از سرمایه های بسکتبال استفاده کنیم و بتوانیم بار دیگر قهرمان آسیا شویم.