به بهانه خداحافظی پیرلو؛ آخرین آرشیتکت فوتبال!

به گزارش "ورزش سه"، در روزهایی که فوتبال ایتالیا حتی برای رسیدن به جام جهانی نیز دچار بحران شدیدی شده، شنیدن خبر خداحافظی آندره پیرلو از فوتبال به شکل طعنه آمیزی یادآور به پایان رسیدن دوران شیرین ارتش قدرتمند ابتدای هزاره جدید فوتبال آتزوری است که بزرگترین دستاوردش، فتح برلین در سال 2006 بوده است.

با ورق زدن صفحات تاریخ فوتبال ایتالیا، در می یابیم که همیشه خط هافبک این تیم مملو از ستارگانی چون والنتینو و ساندرو ماتزولا، جانی ریورا، جیانکارلو آنتونونی، مارکو تاردلی، گنارو گاتوسو و دنیله ده روسی و دیگران بوده؛ اما به دلایلی، باید پیرلو را درخشان ترین ستاره خط میانی این کشور در سالهای اخیر دانست.

گرچه آندره پیرلو درخشش خود را در لباس اینترمیلان آغاز کرد؛ اما به سنت دوام نیاوردن ستارگان آتزوری در لباس نراتزوری، جواهر خوش سیمای آن روزها خیلی سریع راهی اردوی رقیب شد و فصل جدیدی از درخشش خود را در روسونری آغاز کرد.

اگرچه پیرلو در ابتدا خیلی در امور هجومی نقش داشت و حتی در بسیاری از موارد نقش مهاجم سایه را ایفا می کرد؛ اما آنچلوتی با تصمیمی هوشمندانه او را در میانه میدان گمارد که این اتفاق نقطه عطفی در دوران باشکوه یکی از بهترین پاسورهای تاریخ فوتبال لقب گرفت.

سالها بعد دونگا سرمربی وقت تیم ملی برزیل ادعا کرد که پیرلو برزیلی ترین فوتبالیست فوتبال اروپاست و در تیم رویایی کاپیتان سابق سلسائو او اولین نام خواهد بود.

ارسال پاس های فوق العاده کوتاه و بلند، نواختن ضربات ایستگاهی و کرنر اعجاب انگیز و در دست گرفتن نبض میدان باعث شد تا خیلی زود پیرلو تبدیل به کارگردان میلان رویایی ابتدای هزاره جدید شود و اگرچه طبق عادت کارلو آنچلوتی و ناکامی همیشگی در فتح لیگ، آنها تنها یک بار سری آ را فتح کردند؛ اما در لیگ قهرمانان میلان به تنهایی آبروی فوتبال ایتالیا را حفظ کرد.

ترکیب اعجاب انگیز پیرلو، سیدورف، گتوزو و کاکا باعث شد روسونری طی 5 سال 3 بار راهی فینال لیگ قهرمانان شده و 2 بار نیز برنده بازی نهایی باشد. اگرچه پیرلو نیز در خیل ستارگانی بود که در فینال استانبول شاهد بازگشت رویایی لیورپول بودند؛ دیداری که بعدها پیرلو بارها از آن به عنوان بدترین خاطره دوران ورزشی خود نام برد.

سناریوی قهرمانی ایتالیا در جام جهانی 2006 با ضربه دیدنی پیرلو به غنا آغاز شد و تا فینال، آتزوری پله به پله با جادوی پیرلو و رهبری او در میانه میدان بالا آمد و در دیدار برابر فرانسه، بازیگردانی ستاره خوش سیمای آتزوری بی شک یکی از دلایل اصلی کامیابی تیمی لقب گرفت که پیش از شروع جام و به علت حوادث کالچوپولی، کسی کمتر شانسی برای آنها قائل بود.

با قهرمانی ایتالیا در جام جهانی و فتح همه عناوین داخلی و اروپایی با میلان، پیرلو قصد داشت به رویای خود جامه عمل پوشانده و به پیشنهاد پرطمطراق رئال مادرید که تیم رویای کودکی او بود پاسخ مثبت دهد؛ اما در نهایت مدیران میلان به هر نحوی پاسخ منفی داده و جواهر ایتالیایی را در گنجینه خود نگه داشتند.

اگرچه 2 سال بعد آنها تورنمنت یوروی ناموفقی را پشت سرگذاشتند؛ اما درخشش پیرلو در لباس روسونری همچنان ادامه داشت و در سال 2007 و در فینال آتن، آنها با رهبری پیرلو بالاخره انتقام خود را از لیورپول گرفته و هفتمین سی ال را نیز به کلکسیون افتخارات قرمز- مشکی ها اضافه کردند.

البته پیرلو به جز رئال مادرید، در یک مقطع نیز به شدت مورد توجه بارسا قرار گرفت و گواردیولا مستقیما از او خواست تا ترکیبی رویایی در کنار ژاوی، اینیستا، بوسکتس و خودش رقم بزند؛ اما پیرلو باز هم در ایتالیا باقی ماند.

البته با مرور سابقه نه چندان خوب ستاره های مهاجرت کرده آتزوری به خارج از سری آ در می یابیم که در هر 2 مقطع اوضاع به سود پیرلو پیش رفته زیرا در صورت مهاجرت شاید عمر افتخارآفرینی او به این درازا نمی کشید.

اما دیگر نقطه عطف دوران باشکوه پیرلو، تصمیم مهم وی در مهاجرت به یوونتوس در سال 2011 بود. در تیم سنتی آلگری به سبک ایتالیایی مبتنی بر دفاع و ضدحمله، دیگر جایی برای پیرلوی 32 ساله در ترکیب نبود تا او راهی تورین شده همانند اسطوره اش روبرتو باجیو طعم حضور در لباس هر 3 غول بزرگ ایتالیایی را بچشد.

اما طبق ویژگی خاص فوتبال ایتالیا، پیرلو نه هنگامی که از اینتر راهی میلان شد و نه در زمان انتقال از روسونری به یوونتوس هیچگاه در بین فوتبالدوستان این کشور منفور نشد. با بررسی اتفاقاتی که برای ستارگان جا به جا شده میان رئال و بارسا، آرسنال و چلسی، لیورپول و یونایتد و دیگر رقبای داخلی در سراسر اروپا رخ داده در می یابیم این ویژگی در دنیای امروز فوتبال شاید در کشور چکمه ای منحصر به فرد باشد.

در ادامه و در عرصه ملی، پیرلو به همراه نسل کم ستاره لاجوردی پوشان توفیق دیگری به دست نیاورد؛ اما تک صحنه های به یادماندنی نقش آفرینی شده توسط او همانند ضربه چیپ فراموش نشدنی به دروازه جو هارت، هرگز از اذهان پاک نخواهد شد.

مدتی پیش جان لوییجی بوفون سنگربان افسانه ای یوونتوس و تیم ملی ایتالیا در مورد پیرلو گفت: "من معتقدم پیرلو در کنار روبرتو باجیو 2 نابغه فوتبال ایتالیا بوده اند و من پیرلو را با استعدادترین ستاره ایتالیایی 25 سال اخیر می دانم."

اما در ترکیب یوونتوس و زیر نظر کونته، پیرلو تولدی دوباره یافت و بی شک نقش مهم و غیرقابل انکاری در بازگشت یوونتوس به سطح اول سری آ و ایجاد امپراطوری غیرقابل رسوخ این تیم در سالهای اخیر ایفا کرد.

در فصل اول ترکیب درخشان بوفون، کیه لینی، بونوچی، بارزالی، مارکیزیو، پیرلو در کنار دل پیرو، یک ایتالیایی رویایی را در ترکیب یوونتوس بنا کرد تا آنها بعد از سالها کمک کنند بانوی پیر دوباره به قله سری آ تکیه بزند.

در آخرین روزهای حضور پیرلو در ترکیب بیانکونری و در هنگام حذف رئال مادرید در برنابئو در نیمه نهایی لیگ قهرمانان، پیرلو نیز توسط هواداران رئال مادرید تشویق شد تا او نیز همانند رونالدینیو و دل پیرو در خاک رقیب اینگونه مورد ستایش قرار بگیرد.

در سالهای اخیر، پیرلو تصمیم گرفت اواخر عمر فوتبالی خود را در ایالت متحده سپری کند و اگرچه هنوز هم گاه و بیگاه شاهد درخشش او و نواختن ضربات ایستگاهی مهلک ستاره ایتالیایی بودیم؛ اما خبر خداحافظی او دیروز به شکل رسمی منتشر شد.

در دنیای امروز فوتبال کمتر شاهد ظهور بازیکنانی از این دست هستیم و با توجه به تغییر سبک فوتبال و کمتر مورد توجه قرار گرفتن هافبک هایی با ویژگی پیرلو، باید این جواهر ایتالیایی را آخرین آرشیتکت مستطیل سبز نامید.

آریا فاطمی مقدم