حساب کی‌روش پر از سکه‌های طلاست

به گزارش "ورزش سه"، اولین دیدار دوستانه ایران در راه آمادگی برای روسیه 2018، از آن بازی های تدارکاتی مفید بود و  کارلوس کی روش نهایت استفاده را از آن برد.

1.  آزمایش وینگرهای پرتعداد

قبل از اعلام لیست بازیکنان برای دو بازی تدارکاتی مقابل توگو و روسیه، از ترافیک سنگین وینگرها در تیم ملی صحبت کرده بودیم:

"جهانبخش، طارمی، امیری، سه بازیکنی بودند که دو پست وینگر راست و چپ تیم ملی را در اکثرقریب به اتفاق بازیهای مقدماتی جام جهانی، اشغال کردند. فرض منطقی این است که چهار بازیکن برای این دو پست در بین 23 نفر نهایی در روسیه 2018 درنظر گرفته خواهد شد. تا کنون نفرات چهارم و پنجم انصاری فرد و مهدی ترابی بوده اند. حالا اما سخت می توان از کنار نام پدیده شروع فصل لیگ بلژیک عبور کرد. 6 نامزد برای چهار صندلی که اگر دعوت از سامان قدوس با نیتی غیر از پست هافبک مرکزی صورت گرفته باشد می شوند 7 تا."

با اضافه شدن کاوه رضایی و سامان قدوس به جمع نفرات تیم ملی، کارلوس کی روش برای اولین دیدار تدارکاتی، از یک سو، سه وینگری که بیشترین حضور در بازی های مقدماتی جام جهانی داشتند را روی نیمکت نشاند و از سوی دیگر با انتخاب سیستم 4-4-2 کلاسیک(بدون نوک آزمون یا قوچان نژاد)، این امکان را به وجود آورد که در آن واحد 4 وینگر به بازی گرفته شوند: انصاری فرد و رضایی فوروارد + ترابی و قدوس در خط میانی. شیوه ای اپتیمال برای ایجاد فرصت رقابت به نامزدهای باانگیزه.

2.  فراهم کردن شرایط تطبیق سامان قدوس

سامان قدوس بیشتر برای پست هافبک مرکزی، جایی که تا کنون در سیستم 4231، اشکان دژاگه یا مسعود شجاعی انجام وظیفه کرده اند در نظر گرفته شده است ولی برای اولین بازیش در تیم ملی، کی روش ترجیح داد مسئولیت حمل توپ از دفاع به حمله را بین او و مهدی ترابی تقسیم کند، هر چند آزادی بیشتری در شعاع حرکتی قدوس نسبت به جوان آینده دار سایپا قایل شده بود.
برای دیدن قدوس در پست اصلی اش باید تا سه شنبه و بازی با روسیه صبر کرد چون بسیار بعید است که تیم ملی در کازان با همین شیوه به مصاف روسیه برود. دلیل تعویض قدوس در اواسط نیمه دوم را نیز می باید برای آماده نگه داشتن وی در آن دیدار ارزیابی کرد. شاید بتوان با تعمیم این فرضیه یعنی خسته نکردن بازیکنان فیکس برای بازی با روسیه، ترکیب تیم ملی را با نگاه به نفراتی که در برابر توگو به میدان نرفتند یا دقایق کمی در زمین بودند، حدس زد.  

3.  آشنایی با سبک و فیزیک آفریقایی ها

همگروهی تیم ملی ایران با یک تیم از افریقا تقریبا قطعی است و برنامه های تدارکاتی برای شبیه سازی تیم های همگروه، دهه هاست که در دستور کارهمه تیم های حاضر در تورنمنت های بزرگ قرار گرفته است. هر چند با جهانی شدن فوتبال، در سال های اخیر، بازیکنانی از همه قاره ها در لیگ های کشورهای مختلف حضور دارند و این کار را برای بازیکنانی که سابقه دست و پنجه نرم کردن با فیزیک های مختلف را داشته اند راحت تر کرده است.

آفریقایی ها به داشتن قابلیت های فیزیکی بالا و بیشتراستقامتی معروفند که درعین حال قادرند در جایی که خسته به نظر می رسند ناگهان با حرکتی انفجاری حریفان را غافلگیر کنند. در لیگ برتر ایران نیز سال هاست که بازیکنان آفریقایی زیادی حضور داشته و دارند و این برای ما یک امتیاز محسوب می شود. با این حال به غیر ازعزت الهی که محاسباتش درچندین صحنه با اشتباه روبرو شد، یک بار ترابی و یک بارامید ابراهیمی در لحظه ای که خود را در دوئل، پیروز می دیدند با بدل حریف مواجه شدند تا حساب کار برای روز موعود دستشان بیاید.

سرمربی پرتغالی تیم ملی، سه سال پیش هم، بازی با یک تیم آفریقایی(گینه) را برای آشنایی بازیکنان با این سبک در برنامه آمادگی در راه برزیل گنجانده بود. سوای نتیجه(شکست 2-1 ایران)، وقتی آن بازی را(با بیشترین بازیکن اصلی) با دیدار برابر توگو مقایسه می کنیم که تعداد کمی از نفرات فیکس در آن حضور داشتند و بسیاری از بازیکنان برای اولین بار بود که کنارهم بازی می کردند، پیشرفت تیم ملی نسبت به جام جهانی 2014 محسوس تر می شود.

شاهین اشکان