یادداشت جدید حمیدرضا صدر
باز هم کابوس: آرسنال در استمفورد بریج
حمیدرضا صدر به نبرد چلسی - آرسنال در لیگ برتر پرداخته، به حال و هوای سیاه توپچی ها در روزهای آفتابی آبی پوش های لندن...
به گزارش "ورزش سه"، کمتر نبردی برای طرفداران آرسنال این چنین آمیخته به تشویش و دلشوره شده. مدتها است سفر به استمفورد بریج برای توپچی ها حال و هوای کابوس زده ای پیدا کرده. سفری بازتابنده جابجایی قدرت در پایتخت انگلیس، از شمال لندن به کینگز رود در وسط لندن، از صف سرخپوش ها به جبهه آبی ها. در حالی که آرسنال پس از ورود آرسن ونگر در 1996 به هایبری تا ورود ژوزه مورینیو به چلسی در 2004 طی هشت سفر به استمفورد بریج نه تنها مغلوب نشده بود، بلکه در چهار دیدار مردان آبی پوش را در خانه شان چهار بار شکست داده بود. ولی نتایج پنج سفر آخر آرسنال به استمفورد بریج بازتابنده آن جابجایی هستند. پنج سفر با پنج شکست. با 15 گل خورده و فقط 2 گل زده:
فوریه 2017: چلسی 3 - آرسنال 1
سپتامبر 2015: چلسی 2 - آرسنال صفر
اکتبر 2014: چلسی 2 - آرسنال صفر
مارچ 2014: چلسی 6 - آرسنال صفر
ژانویه 2013: چلسی 2 - آرسنال 1
آخرین باری که آرسنال را در استمفورد بریج باطراوت و شاداب دیدیم پاییز 2011 بود، شش سال پیش که چقدر در دوردست ها قرار گرفته. همان بعد از ظهری که رابین فن پرسی سه بار دروازه پتر چک را گشود و آرسنال 5-3 پیروز شد. همان روزی که چلسی پس از 1989 در زمینش پنج گل خورد؛ ولی آرسنال پس از آن نزول کرد، رنگ پریده شد. پنج بار متوالی در استمفورد بریج شکست خورد: بدترین رکورد از شکست های پی در پی در زمین حریفان پس از پنج شکست متوالی در اولدترافورد برابر منچستر یونایتد طی سال های 13-2009.
شکست شش گله - به قول ایرانی ها شش تایی - در 2014 در هزارمین بازی آرسنال به رهبری ونگر رقم خورد. شکستی تلخ، خیلی تلخ، شکستی کابوس زده، وهم آور. بازی به دقیقه هفت نرسیده بود که دروازه توپچی ها دو بار فرو ریخت. نیمه اول تمام نشده بود که دو گل دیگر وارد سنگر آرسنال شد. توپچی ها در آن بعد از ظهر سنگین ترین شکستش برابر چلسی طی صد و ده سال حیات را پذیرفتند. ونگر برابر مورینیو طی یازده دیدار به پیروزی دست نیافته و طرفداران چلسی شعار " بمون آرسن، جایی نرو" را سر دادند. دیدار بعدی دو تیم به شکست دو گله آرسنال انجامید، همان دیداری که ونگر و مورینیو کنار زمین درگیر شدند. ونگر، مورینیو را هل داد و مایک دین داور دیدار به گابریل و سانتی کازورلا کارت قرمز نشان داد و آرسنال بازی را نه نفره به پایان برد.
توپچی ها پارسال در اوایل فصل چلسی را 0-3 در استادیوم امارات به زانو درآوردند، ولی مردان آنتونیو کونته پس از آن شکست مسیر صعودی طی کردند و آرسنال را در خانه قاطعانه 1-3 به زانو درآوردند و در پایان راه هم قهرمان لیگ شدند. آرسنال در شرایطی در نخستین نبرد دو تیم در فصل 18-2017 در استمفورد بریج به میدان خواهد رفت که دروازه اش طی دوازده بازی در زمین چلسی فرو ریخته. از آن سیاه تر آرسنال طی سیزده سفر به زمین شش حریف بالانشین جدول از سال 2015 به بعد طعم پیروزی را نچشیده. شکست خورده و شکست. آخرین برد آرسنال در زمین بزرگان نزدیک به هزار روز پیش کسب شده، برابر منچستر سیتی در سال 2015 با پیروزی 2-0. سرخ های لندنی پس از آن طی بیست و یک دیدار 52 گل خورده اند، بله 52 گل!
آرسنالی های می توانند به آخرین نبرد دو تیم در کامیونیتی شیلد اشاره کنند. به تساوی 1-1 در هشت دقیقه به پایان. به پیروزی در ضربه های پنالتی. همین طور به پیروزی 1-2 در فینال جام حذفی. همان دیداری که چلسی در دقیقه 68 با اخراج ویکتور موزس ده نفره شد و کونته از بخت سیاهش گلایه کرد. این که آرسنال در انگلیس شده "تیم جام حذفی" و نه "تیم لیگ" برای طرفداران آرسنال آزاردهنده شده، خیلی زیاد... طعم سقوط 0-4 چند هفته پیش در آنفیلد هنوز زیر زبان توپچی ها است. تابستان تمام نشده و آرسنال در سه بازی آخرش در لیگ دو بار شکست خورده و از کورس بزرگان دور افتاده است. در حالی که چلسی پس از سه پیروزی متوالی در لیگ میزبان آرسنال خواهد بود، پس از به زانو درآوردن سه حریف جان سخت: تاتنهام، اورتون و لسترسیتی. جایی که آبی پوش های کونته در بیست و سه دیدار پیاپی در خانه دروازه را گشوده اند و در بیش از نیمی از آنها سه گل یا بیشتر زده اند.
توپچی های زخم خورده راهی استمفورد بریج شده اند. آمیخته به بیم و تشویش. در شرایطی که در رده یازدهم جدول قرار گرفته اند. آنها پس از دیدار با کلن در لیگ اروپا سه روز استراحت کرده اند و مردان کونته پس از رویارویی با قره باغ در لیگ قهرمانان، پنج روز. شاید آنها برابر چلسی بهترین فرصت برای عوض کردن حال و هوای شان را بدست آورند، ولی می توانند به صف پنج تیم قعرنشین هم بپیوندند.
حمیدرضا صدر
از همین نویسنده بخوانید:
از رئال کهکشانی تا رئال ضد کهکشانی
نیمار: خروج از سایه مسی و رونالدو
پیراهن باشگاه سنگین‌تر است یا پیراهن ملی؟
قصه امروز: فوتبال همان آرزو است
ایتالیا2017: پسران جوانِ ونتورای کهنسال
نه، این بار کسی برای ونگر دل نسوزاند
به یاد شکوه از دست رفته یک امپراتوری
رازگشایی معمای ویمبلی: تاتنهام- چلسی
ویژه از جزیره: من خسه هستم و تو ونگر
جام برای آسنسیو، چاقو برای والورده
سرقت از رستوران ایتالیایی در لندن
آیا بارسلونا در حال فروپاشی است؟
چلسی و کونته: وحشت از سرنوشت آنچلوتی
نیمار - پاریس؛ عملیات گنگستری 2017
نیمار: بی وفایی و پول پرستی یا فرار از سایه مسی؟
چهل سالگی دیدار ایران - آرژانتین؛ جشنواره رئال
جنون خرید در فوتبال اروپا: خرج کن و فقط خرج!
مورینیو و یونایتد: فصل دوم، فصل پرواز؟
چلسی و دیگو کاستا: جنگ با خروس جنگی
انتقال جنجالی بونوچی: چرا سرباز کهنه کار یووه راهی میلان شد؟
خامس رودریگز: وداع طولانی و تلخ از نوع مادریدی
جان تری در آستون ویلا: نه نمی تونی از روی سایه‌ات بپری
طناب داری که آرام و بی صدا بافته شد
تابستان از نوع آرسنالی؛ بهترین‌ها را از دست بده
سایه و روشن های یک انتقال جنجالی
بازگشت رونالدو به منچستریونایتد: هفت پرسش
نگاه انتقادی اکونومیست به صعود ایران!
کی‌روش: از منچستر تا تهران برخلاف مسیر آب
روزی که بلیت جام جهانی مهر باطل خورد
از رونالدو تا بوفون؛ از آسمان تا زمین
زیدان - آلگری: نیش‌ها را به هیچ بگیر
توخل و دورتموند: وداع سرد سرد با دیوار زرد
فرانچسکو توتی: پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد
گاسکویین 50 ساله: بدون نامه‌ای از محبوبه بی‌وفا
آیا دو جام یونایتد، جام های میکی ماوس بودند؟!
سه سقوط کرده: ونگر، گواردیولا، مورینیو
جان تری: وداع مرد احساساتی تک باشگاهه
شبی در آمستردام برخلاف جریان آب
وقتی هیولا، سرخپوست‌ها را بلعید
بازنگری تاریخی‌‌ترین قهرمانی پرسپولیس؛ جام 1352
کسی نمی‌گفت آفتاب در مونیخ می‌درخشد
ال کلاسیکو: شب خوک زده با فیگو
تونی آدامز و سالاد فصل هجده ملیتی گرانادا
یوونتوس - بارسلونا: هفت پرده از نبرد انتقامی
میلان؛ فیل بزرگ در تاریکی مطلق
منچستریونایتد؛ چرا این تیم خود را پیدا نمی‌کند؟
مرگ تدریجی فوتبال هلند: چرا و چگونه؟
سایه روشن‌های جذاب‌ترین لیگ جهان
مارچلو لیپی: مردی برای همه فصول
قطر - ایران؛ بازخوانی نبرد تلخ دوحه 1376
بهشت بر تو ارزانی باد پسرجان...
سیتی - موناکو؛ کبریت خیس برابر آتش گداخته
بازخوانی اولین فصل مورینیو در چلسی
سیندرلا؛ نیمه شب چهارشنبه به وقت نوکمپ
نه، این همه آرزوهای ناپولی نبود...
انریکه و بارسا: اینجا زمان برای کسی متوقف نخواهد شد
خوردن استیک با دندان‌های مصنوعی
معجونی که فوتبال انگلیس را تغییر داد
آلگری: از تورین تا لندن و بارسلونا
بارسا در پاریس: ده پرده از کشتار والنتاین
لیگ قهرمانان: ناقوس‌ها برای که به‌صدا در می‌آیند؟
ردبول؛ بوندسلیگا علیه نوشیدنی شیطان!
ظهور و سقوط لستر: وداع با رمانتیسم؛ سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری
آرسن ونگر: گربه خانگی میان ببرهای گرسنه
یادداشت حمیدرضا صدر درباره تیم محبوب ایتالیایی؛ رم، کولوسئوم در غیاب سزار
لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور
از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن
از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش
رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟
جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار
از اوفارل تا کی‌روش: همان شهرزاد قصه‌گو
بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ
یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال
قربانگاه والنسیا، نفرین خفاش‌ها
فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ
آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشته‌اند؟
آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم
از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن
لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ
یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی
میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه
ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!
هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد
ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد
هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین
تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو می‌تواند؟
رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق
هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!
استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟
گزارش خطا
کاربر گرامی ،
به منظور بررسی بهتر و دقیق تر مشکل مورد نظر، فرم زیر را تکمیل نمایید.
