کامنت نذار، کری نخون، چیپ هم نزن!

به گزارش "ورزش سه"، طارمی وقتی برای هواداران پرسپولیس طارمی شد که در بازی مقابل النصر عربستان در لیگ قهرمانان، تک گل پیروزی بخش پرسپولیس را با یک ضربه پنالتی چیپ به ثمر رساند و پس از آن با علامت دست به نشانه سر بریدن، شادی کرد.

آن روز دل اکثر هواداران پرسپولیس از این حرکت و گل به تعبیر خودشان تحقیرآمیز آن هم در مقابل تیمی عربستانی خنک شد و همه طارمی را ستودند. وقتی او در یک بازی حساس مقابل سپاهان آن هم پس از باخت در دربی، ضربه پنالتی را با همکاری رضاییان به آن شکل نمایشی نواختند و داور نیز از خطای او در ورود زودهنگامش به محوطه جریمه گذشت، باز اکثر هواداران او و رضاییان را ستودند و با این حرکت این دو بازیکن پزها دادند. هواداران همان کاری را کردند که طبیعت فوتبال است، نمی‌توان چندان بر آنها خرده گرفت، اما بازیکنی که دائما قصد دارد با اقدامات نمایشی خود را بر سر زبان‌ها بیندازد و دل از هواداران کم سن‌وسال‌تر برباید باید صابون ناکام ماندن در این جور مواقع را هم به تن بمالد و منتظر شماتت شدن از سوی هواداران و مربیان باشد. این هزینه‌ای است که یک ستاره باید به وقت اشتباه غیرقابل قبول و غیرفنی بپردازد. همان‌طور که دیوید بکام و اریک کانتونا و چندین ستاره دیگر پرداختند. تا زمانی که پنالتی چیپ به تور بچسبد نمی‌توان چندان از بازیکن خرده گرفت اما اگر توپ راهی به دروازه نیابد می‌توان بازیکن را به دلیل انتخاب نکردن راه‌های ساده‌تر برای گلزنی شماتت کرد. این حق هوادار است و هزینه‌ای که بازیکن برای فخرفروشی می‌پردازد. 

پس از بازی با سپاهان،طارمی و رضائیان اقرار کردند که قرار آنها این بوده که حتی در دقیقه نود بازی حساسی چون دربی هم پنالتی را به آن شکل بزنند. این موضوع شجاعت آنها را نمی‌رساند بلکه غرق شدن آنها در فضای جلوه‌گری و نمایش را نشان می‌دهد. اینکه آنها برای بیشتر مطرح کردن خود حاضرند، تیم را فدا کنند. برانکو عذر یکی از آن بازیکنانی که خود را مقدم بر تیم می‌دانست خواسته و حال دیگری را پس از دست دادن پنالتی های مهمی چون پنالتی در دربی فروردین ۹۵ و پنالتی مقابل الریان، از زدن پنالتی محروم کرده است. مشکل طارمی همین تمایل بیش از حدش برای نمایش دادن است. زیدان هم یک‌بار در یک بازی مهم پنالتی چیپ زد، اما فقط یک بار. توتی تنها یک‌بار در بازی مهمی چون نیمه‌نهایی یورو ۲۰۰۰ پنالتی چیپ زد و بس. مسی و سوارز یک بار برای ستایش و زنده کردن یاد یوهان کرایف پنالتی را به شیوه پاس دادن زدند آن هم وقتی تیم‌شان از حریف پیش بود و دیگر این کار را تکرار نکردند و بسیار بعید است که پس از این نیز تکرار کنند. اما چه بسیارند هواداران پرسپولیس که دعا می‌کردند طارمی پنالتی‌اش را چیپ نزند. اما زد و حسرت برای قرمزها به ارمغان آورد.

این روزهای سخت نیز برای طارمی می‌گذرد و او دوباره با گلزنی‌هایش دل هواداران پرسپولیس را بدست خواهد آورد اما مهم درسی‌ است که او باید از اتفاق بازی دیروز بگیرد. اینکه نباید انتظار داشته باشد کسی اشتباه دیروز او را با یادآوری لذتی که با زدن پنالتی چیپی که دو سال پیش به النصر زد برده ببخشد. آن پنالتی جای خود را داشت و پنالتی دیروز جای خود را. کاش طارمی خاطره خوب آن پنالتی را با پنالتی دیروز خراب نمی‌کرد. می‌توان او را بدشانس خواند و او می‌تواند از این بدشانسی از زمین و زمان گله‌مند باشد، اما باید متوجه شده باشد که هزینه‌ی نمایش دادن همین است. یا موفقی و ستایش می‌شوی و یا ناموفق که در این صورت کمتر کسی به تو حق می‌دهد.

می‌توان تمایل طارمی و رضائیان به جلوه‌گری و انجام کارهای نمایشی را به دلیل غرق شدن آنها در جو فضای مجازی دانست. نه تنها این دو که برخی بازیکنان دیگری چون مسلمان، احمدزاده و ... نیز در پرسپولیس و یا بازیکنانی چون کریمی، حسینی و ... در استقلال، بیش از حد تحت تاثیر فضای کری‌خوانی‌های مجازی شده‌اند و خود گاهی نقش آتش‌بیار معرکه را ایفا می‌کنند. اینکه بازیکنی به دلخواه هواداران احساسی و بیشتر کم سن‌وسال رو به کری‌خوانی و نمایش بیاورد، اثرش را در مواقعی چون بازی دیروز پرسپولیس نشان می‌دهد. طارمی و بازیکنان نظیر او نیاز دارند تا از این جو فاصله گرفته و به دنیای واقعی‌تر بازگردند. آنها انگار در زمین بازی می‌کنند تا مصالح کری‌خوانی در فضای مجازی را فراهم کنند.

حجت شفیعی