کد خبر : 1396938 | 30 بهمن 1395 ساعت 15:59 | 104.1K بازدید | 0 دیدگاه

یادداشت ویژه حمیدرضا صدر؛

آلگری: از تورین تا لندن و بارسلونا

حمیدرضا صدر به سایه روشن های زندگی حرفه ای ماسیمیلیانو آلگری پرداخته. آلگری که حالا آرسنال و بارسلونا را شیفته خود کرده...

یکی از جمله های تکرارشونده اش ترکیب فیلسوف مابانه ای دارد "... می دانم پیروزی حرف آخر را می زند، ولی فوتبال را در غایت خود شور و شادی معنی کرده ام. فوتبال درام است، یک نمایش و برای یک نمایش بزرگ باید بازیگران مناسب برای نقش ها در اختیار داشته باشید"... ماسیمیلیانو آلگری هفته پیش برای صدمین بار روی نیمکت یووه نشست تا درام خود را اجرا کند. با 75 پیروزی، 23 تساوی و فقط 12 شکست و در کنار همه اینها 53 کلین شیت. بانوی پیر با او در آستانه فتح ششمین اسکودتو پیاپی قرار گرفته که غیرمنتظره نیست، ولی این که او در 49 سالگی اش مشتاقان پرشماری یافته چالش دیگری به نظر می رسد. خیلی ها آلگری را در پایان فصل روی نیمکت باشگاه دیگری می بینند، شاید بارسا، شاید آرسنال.

خودش گفته برای شناختنش باید به زادگاهش نگریست. به لیوورنو در جنوب ایتالیا، به دریا. تکرار کرده دلش برای دریا همیشه و همه جا تنگ می شود. تکرار کرده مردان دریا چاره ای جز سرسخت بودند نداشته اند. تکرار کرده دریا چه در طوفان و چه در آرامش، برایش الهام بخش بوده: صبور باش. او به عنوان بازیکن در میانه میدان جای گرفت. مثل ستاره یووه دوران جوانی اش: میشل پلاتینی. او می خواست مثل پلاتینی هم طراح باشد، هم گلزن. فرمانده ای که می توانست جور سربازانش را هم بکشد. آلگری طی سال های 1984 تا 2003 با پیراهن سیزده باشگاه به میدان رفت بی آن که بازیکن بزرگی شود. میان باشگاه هایش لیوورنو، پسکارا، کالیاری، پروجا و ناپولی شاخص بودند. بزرگ ترین بازیکنی که آلگری کنارش بازی کرد دونگا در پسکارا سال 1992 بود. او آن سال طی دیداری با میلان برابر فرانکو بارسی بازی کرد و بارسی بزرگ را طی رویارویی تحت چنان منگنه ای قرار داد تا دروازه خودی را باز کند، هرچند مارکو فن باستن سه گل زد و پسکارا 5-4 شکست خورد...با این وصف آلگری از جوانی گالئونه مربی اش در پسکارا طی سال های 93-1991 به عنوان معبودش یاد کرده. تاثیر گالئونه آن قدر بر آلگری عمیق بود که پس از بازی در کالیاری، پروجا، پاددوا و ناپولی دوباره برگشت پسکارا. آلگری بارها تکرار کرده همیشه وقتی در شلاق سختی ها در خلوتش فرو رفته به جمله و نصایح گالئونه پناه برده.

آلگری سال 2003 روی نیمکت آلیانسه در دسته سوم نشست، ولی توفیقش طی دو فصل 10-2008 در کالیاری چشم ها را به او بازگرداند. ماسیمو چلینیو رئیس باشگاه کالیاری که پیش از آن طی شانزده فصل بیست مربی را بیرون کرده بود می گفت "... مکس فوتبال رو مثل من دوست داره. اون بازی قشنگ رو دوست داره و آینده اش هم معرکه اس". او در فصل دوم کالیاری را تا آستانه راه یابی به رقابت های اروپایی پیش برد و سرانجام در رتبه نهم قرار داد و بالاتر از ژوزه مورینیو عنوان مربی سال 2009 را هم بدست آورد... وقتی سال 2010 راهی میلان شد، سیلویو برلوسکونی می گفت "... به مکس لباس های دولچه گابانا بدهید تا بپوشد. خوش تیپه و اون لباس ها بهش میاد، می تونه یه ستاره سینما بشه تا مربی فوتبال. از لیوورنو آمده ولی برخلاف همشهریاش کمونیست نشده، چک کردم ". او جای کارلو آنچلوتی وارد میلان شد و از زلاتان، پاتو، تیاگو سیلوا و حتی روبینیو بهترین بازی های شان را گرفت و میلان با پذیرش فقط سه شکست پس از هفت سال قهرمان سری آ شد. آن هم با دو پیروزی برابر اینتر که قهرمان اروپا بود.

آلگری با 44 سال سن پس از مانچینی جوان ترین مربی قهرمان سری آ شده بود و در توصیف راه و رسم مربیگری اش می گفت "... فرهنگ ها و انتظارات متفاوت هستند. کسی نمی تواند راهی انگلیس شده و DNA آن را تغییر دهد، همین طور در ایتالیا و آلمان. هر باشگاهی DNA خود را دارد. به چیزی به عنوان "فوتبال خوب" و "فوتبال بد" هم اعتقاد ندارم. آریگو ساچی و فابیو کاپلو نشان دادند می توان از مسیرهای مختلف به پیروزی چنگ زد. ساچی یک انقلابی معتقد به حمله بود و کاپلو یک محافظه کار دل بسته به دفاع. فوتبال فقط حمله نیست. فوتبال دفاع هم هست. تلاش کردم به توازنی در این زمینه دست پیدا کنم"... ولی فصل 13-2012 میلان بد شروع شد: 8 امتیاز در هفت دیدار اول، با این وصف او در میلان ماند تا در ژانویه 2014 اخراج شود. آن چه احتمالا یکی از بدترین تصمیم های مدیریتی برلوسکونی و گالیانی بود. چنان که پس از آن سیدرف، اینزاگی، میهایلوویچ، بروچی آمدند و رفتند و کسی نمی داند مونته لا در سن سیرو خواهد ماند یا نه.

آلگری پنج ماه پس از جدایی از میلان به عنوان مربی یووه معرفی شد و طرفداران یووه با سردی به او خوشامد گفتند. گرفتن جای آنتونیو کونته آسان نبود، ولی آلگری - یکی از شیفتگان مارچلو لیپی - اعتقاد داشت یووه می تواند جلوتر از آن برود و جلوتر هم رفت. یووه با او دوباره اسکودتو را فتح کرد و با پشت سر گذاشتن رئال مادرید در نیمه نهایی پا به فینال 2015 لیگ قهرمانان - پس از دوازده سال - گذاشت و مقابل بارسا شکست خورد. همان سالی که او عنوان بهترین مربی سری آ را بدست آورد. انعطاف تاکتیکی اش غیرقابل کتمان بود. او در آغاز 2-5-3 کونته را پی گرفت و سپس به دفاع چهار نفره خصوصا در دیدارهای اروپایی روی آورد و سیستم 3-3-4 خود در میلان را در تورین هم تکرار کرد. مردان او می توانستند هم با ضد حمله های برق آسا گل بزنند و هم با آغازی کند و پایانی سریع. آندره ی پیرلو در ستایش از او می گفت "... او نوعی آرامش برای مان به ارمغان آورد که بدان نیاز داشتیم. آرامشی آمیخته به اعتماد به نفس فراوان". آلگری در فصل بعد برغم رفتن پیرلو، ویدال و توز و لغزیدن یووه به رتبه دوازدهم در نیم فصل اول سرانجام با کسب پانزده پیروزی پیاپی بانوی پیر را دوباره قهرمان سری آ کرد.

حالا او در صف اول نامزدهای رهبری توپچی ها ایستاده، جلوتر از پاتریک ویرا، تیری آنری، دیگو سیمونه، توماس توخل، راجر اشمیت... چرا طرفداران آرسنال از او استقبال نکنند؟ پارسال یک ایتالیایی، کلودیو رانیری، قهرمان لیگ برتر شد و امسال هم احتمالا یک ایتالیایی دیگر، آنتونیو کونته، جام را در آغوش خواهد کشید...

حمیدرضا صدر

از همین نویسنده بخوانید:

بارسا در پاریس: ده پرده از کشتار والنتاین

لیگ قهرمانان: ناقوس‌ها برای که به‌صدا در می‌آیند؟

اولین توفان: وسترن در امجدیه

ردبول؛ بوندسلیگا علیه نوشیدنی شیطان!

ظهور و سقوط لستر: وداع با رمانتیسم؛ سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری

آرسن ونگر: گربه خانگی میان ببرهای گرسنه

یادداشت حمیدرضا صدر درباره تیم محبوب ایتالیایی؛ رم، کولوسئوم در غیاب سزار

لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور

از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن

از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش