لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور

به گزارش "ورزش سه"  ژانویه، ژانویه لعنتی. طرفداران تیفوسی لیورپول از روی سکوهای " Kop " نمایش مردانشان را نگاه می کردند و آه می کشیدند. نگاه می کردند و جایشان را در جدول می شمردند. لیورپول در 4 ژانویه در رتبه دوم جدول قرار داشت، در 15 ژانویه به رتبه سوم غلتیده و در 22 ژانویه در رده چهارم قرار گرفته بود. شکست 3-2 از سوانسی قعرنشین نقطه پایانی بود بر پایان بازی های بی شکست این فصل در آنفیلد. بهترین خط حمله لیگ با 51 گل برابر تیمی با 51 گل خورده و عنوان بدترین دفاع لیگ زانو زده بود. شرنگ این سقوط برایشان با به یاد آوردن دو شکست دیگر تلخ تر شده بود و سیاه تر. شکست از برنلی (0-2) و بورنموث (3-4) یعنی 9 امتیاز بر باد رفته برابر تیم هایی که لیورپول برای ماندن در نبرد قهرمانی باید آن را به چنگ می آورد و نیاورده بود.

 

 

 

 

آنها دیده بودند مردانشان در نیمه اول چگونه توپ را بیشتر در اختیار داشتند، بیشتر شوت زده بودند، بیشتر ضربه کرنر نواخته بودند، ولی توپ در قاب دروازه فابیانسکی قرار نگرفته بود، حتی یک بار. آنها بی اعتنایی کلوپ به تغییر در آغاز نیمه دوم را دیده بودند. بی میلی اش به ترکیب دو مهاجم مثلا اوریجی - فیرمینو، اوریجی - استاریج یا فیرمینو – استاریج را. این که او در این فصل فقط در یک بازی در جام حذفی برابر پلیموث به دو مهاجم نوک یعنی اوریجی - استاریج روی آورده بود. دیده بودند کلوپ زمانی به تغییر روی آورد که یورنته طی چهار دقیقه دو بار دروازه مینیوله را گشود. دیده بودند استاریج پنج دقیقه پس از گل دوم یورنته جای کوتینیو راهی میدان شد و جریان بازی را به کلی تغییر داد. آنها دو گل متوالی فیرمینو که نتیجه را 2-2 کرد دیده بودند، همین طور گل سوم را. ولی نه درون دروازه سوانسی، بلکه درون دروازه خودشان را. درون دروازه مینیوله با ضربه سیگوردسون را. آنها آخرین تعویض بیهوده کلوپ را با عذاب تماشا کرده بودند. همان تعویض مستاصلانه را. ورود ماتیپ مدافع 95/1 متری را در وقت تلف شده برای زدن ضربه به توپ های سانتر شده. به هوا پریدن های بی ثمرش را. آنها زمزمه می کردند "... مگر کلوپ همین چند روز پیش طعنه ای به منچستر یونایتد برای روی آوردنش به "توپ های بلند" نزده بود؟" آنها با سوت پایان شروع کردند به شمردن گل های خورده: 27 گل در 22 بازی لیگ که یعنی لیورپول میان هفت تیم بالانشین پس از منچسترسیتی بدترین دفاع را معرفی کرده. یعنی 2 گل خورده بیشتر از میدلزبورو رده شانزدهمی.

 

 

 

 

آنها نمایش نومید کننده مردان میانی شان را دیده و پاس های بی دقت هندرسون را شمرده بودند. بازی محتاطانه و آمیخته به ترس امره جان را دنبال کرده بودند، تعویضش را. ترکیب امره جان - وینالدوم همان قدر وارفته بود که هفته پیش در جام اتحادیه طی شکست برابر سوتهامپتون ست ظاهر شده بود. آنها ترکیب لاورن - کلاوان در قلب دفاع را مصیبت بارتر از همیشه دیده بودند. همان ترکیبی که طی دو دیدار اول فصل 5 گل از آرسنال و برنلی دریافت کرده بود. همان ترکیبی که 4 گل از بورنموث خورده و 2 گل از ساندرلند. آنها کمی بعد در دنیای مجازی به لاورن حمله می کردند، هجوم می بردند و دشنام می دادند. آنها درباره گل اول یورنته که پس از سانتر توپ از روی نقطه کرنر و سردرگمی لاورن - در به هوا پریدن یا نپریدن، ضربه سر زدن یا نزدن – حرف می زدند و حرف. نمایش مینیوله برایشان تکرار شاهکار کاریوس برابر بورنموث نبود، ولی مجموعه دیدار همان قصه را تداعی کرده بود: لیورپول 3-1 جلو افتاد، طی سه دقیقه 76 تا 79 دو گل خورد و در واپسین ثانیه ها گل چهارم را دریافت کرد و 3-4 مغلوب شد.

 

 

 

 

شکست از سوانسی برای آنها یادآور شکست 2-1 لیورپول از کاونتری در آنفیلد با گل دقیقه 91 دیان دابلین طی فصل 97-1996 بود که سرخپوش ها را از دایره رقابت قهرمانی بیرون انداخت، همان فصلی که به رتبه چهارم قناعت کردند. آنها می دانستند شکست از سوانسی یعنی بیشتر شدن فاصله با چلسی، چنان که مردان بریج روز بعد هال سیتی را شکست دادند و فاصله شان با لیورپول به 10 افزایش پیدا کرد. می دانستند شانزده بازی باقی مانده و چلسی باید حداقل سه برابر امتیازی که طی شانزده بازی قبلی اش از دست داده (فقط سه امتیاز برابر تاتنهام) از دست بدهد و آنها هم اجازه لغزش نداشتند... ژانویه برای آنها طولانی شده بود، عذاب آور و طاقت فرسا. لیورپول در سال 2017 تاکنون شش بار به میدان رفته و فقط یک بار در بازی تکراری برابر پلیموث در جام حذفی، آن هم با یک گل، پیروز شده بود. با مردانی خسته، چه جسمی، چه ذهنی. با همان بازیکنانی که ژانویه را با سه بازی دیگر به پایان خواهند برد. آنها می دانستند آن سه بازی برابر سوتهامپتون در جام اتحادیه، مقابل وولوز در جام حذفی و نبرد با چلسی در لیگ و در آنفیلد برگزار خواهند شد، برابر چشمان آنها. ژانویه 2017 تمام نمی شد، نه برای آنها، نه برای کلوپ.

 

 

حمیدرضا صدر

 

 

 

 

 

از همین نویسنده بخوانید:

 

 

از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن

 

از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش

 

رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟

 

جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار

 

از اوفارل تا کی‌روش: همان شهرزاد قصه‌گو

 

بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ

 

یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال

 

قربانگاه والنسیا، نفرین خفاش‌ها

 

فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ

 

آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشته‌اند؟

 

آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم

 

از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن

 

لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ

 

یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی 

 

گواردیولا در باتلاق انگلیسی

 

میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه

 

ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!

 

هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد

 

ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد

 

هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین

 

تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو می‌تواند؟

 

با این بارسلونا چه باید کرد؟

 

رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق

 

هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!

 

استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟

 

 وداع با منصور پورحیدری؛ آن چروک‌های عمیق