آرزو حکیمی: دو برابر پسرها تمرین می‌کنم

آرزو حکیمی، متولد سال 1374 و ساکن همدان است که معمولا برای ادامه تمرینات و حضور در اردوهای تیم ملی در تهران است. او درس خود را هم در تهران پیگیری می کند و نکته قابل توجه در مورد او حضور در المپیک لندن با 16 سال سن بود. او آنطور که باید در لندن دیده نشد و در المپیک ریو هم غایب بود اما اینکه چه طور در آن سن به المپیک رسید و حالا غایب بود سوالاتی است که او در گفت و گو با "ورزش سه" به آنها پاسخ می دهد:

* چه شد که در لندن موفق به کسب سهمیه المپیک شدید؟
قایقرانی در ماده ما دو مرحله انتخابی دارد. اول در مسابقات جهانی است که باید در جمع 9 نفر بهترین ها قرار بگیریم که کار بسیاری سختی است، اما مرحله بعدی در آسیا برگزار می شود که فقط نفر اول سهمیه را کسب می کند. معمولا بهترین های آسیا از چین و قزاقستان هستند که در مسابقات جهانی سهمیه را کسب می کنند و در آسیایی ایرانی ها بعد از آنها اول هستند.

* شما هم در آن مسابقات سهمیه گرفتید ؟
نه، قانون فدراسیون این طور بود که هر کسی در مسابقات اول می شود الزاما به المپیک نمی رود و در ایران بین تمام کسانی که مدعی هستند مسابقه ای می گذارند و نفر اول آن رقابت انتخابی راهی المپیک می شود و من در آن رقابت ها اول شدم اما آرزو معتمدی در رقابت های آسیایی اول شده بود.

* این سیستم به نظرتان عادلانه بود ؟
بالاخره این تصمیم فدراسیون بود و من در آن روزها خیلی آماده و سرحال بودم. آرزو معتمدی 6 سال از من بزرگتر بود و من سن خیلی کمی داشتم اما انقدر سخت و زیاد تمرین می کردم که توانستم اول شوم.

* بعد از آن موضوع آرزو معتمدی دلخور نشد؟
بعد از آن او به آمریکا رفت و تقریبا دو سال بعد در مسابقات جهانی آرزو را دیدم. با هم صحبت کردیم و بحثی در مورد این مساله نبود.

* اگر شما جای آرزو معتمدی بودید و سهمیه را در آسیا به دست می آورید و در ایران کسی دیگر به جای شما به المپیک می رفت ناراحت می شدید ؟
من هیچ وقت نمی توانم خودم را جای آرزو بگذارم. بالاخره ورزش است و رقابت در آن مساله ای طبیعی ست اما او دوست خیلی خوب من بود و من بیشتر ناراحت شدم که رفت و بیشتر ناراحتی ام به خاطر خودش بود. من هم بارها خواستم در رقابت های تک نفره و در ماده های مختلف شرکت کنم اما نشد ولی بالاخره قوانین این طور است.

* اما اینکه در آن سن برای المپیکی شدن می جنگیدید هم جالب بود.
بله. خیلی سخت کار می کردم و در روز شاید دو برابر پسرها تمرین می کردم. قبل از صبحانه می رفتم تمرین، می آمدم دوباره صبحانه می خوردم و باز هم تا شب برنامه ام این طور بود. سال 88-89 خیلی آماده بودم، مربی روس داشتم و سخت تمرین می کردم. روزی که در خط ایستادیم به خودم مطمئن بودم و می دانستم قرار است چه کار کنم.

* اما در المپیک لندن به نظر زیاد خودتان هم از نتایج راضی نبودید ؟
بله. حریف های المپیکی هم خیلی قَدَر بودند و هم سرشناس. من سن خیلی کمی داشتم و می دانستم قرار نیست مدال بگیرم.

* مدال المپیک برای دخترهای قایقرانی ایران پس تقریبا غیر ممکن است؟
نه اصلا. به نظر من مدال المپیک اصلا غیر قابل دسترس نیست و من هدفم به دست آودن آن است. من بارها سر هزارم ثانیه ها در مسابقات جهانی چهارم شده ام و باید بیشتر تلاش کنم. کار خیلی خیلی سختی است اما اینکه غیر قابل دسترس باشد؛ نه.

* چه شد در المپیک ریو غایب بودید؟
دلایل خیلی زیادی داشت. بعد از بازی های آسیایی اینچئون وضعیت فدراسیون خیلی آشفته شد. تغییرات پشت سر هم مدیران و تصمیمات مختلفی که برای ورزشکاران می گرفتند کار را سخت کرده بود. یک هفته اردو بود بعد می رفتیم تا چند ماه دیگر و این برای یک ورزشکار خیلی تاثیرات بدی دارد. با خانواده مشورت کردم و برای ادامه تمریناتم به لهستان رفتم و با توجه به اینکه چین و قزاق هم سهمیه گرفته بودند گرفتن سهمیه برای من در رقابت های آسیایی کار خیلی سختی نبود. خیلی آماده بودم و داشتم آماده مسابقه می شدم که تنها 12 روز مانده به رقابت ها مصدوم شدم. این بزرگترین بدشانسی من بود.

* شدت مصدومیت چه قدر بود؟
شانه ام کاملا در رفت و برای درمان در لهستان کار خیلی سختی داشتم. با پاسپورت بودم و چون شهروند قانونی محسوب نمی شدم گرفتن MRI و بقیه درمان ها خیلی سخت می شد. با این حال دکتر گفت 5 ماه اصلا هیچ فعالیت نباید داشته باشی و 10 دکتر دیگر گفتند فقط باید عمل کنی اما من به مسابقه انتخابی رفتم اما شدت مصدومیت خیلی بالا بود.

* اگر آماده بودید می توانستید یک بار دیگر به المپیک بروید ؟
وقتی من نرفتم سهمیه ای را یک قایقران ازبک گرفت که همیشه با اختلاف 2، 3 ثانیه پشت سر من بود. اما بالاخره نشد.

* حالا وضعیت کتف تان چه طور است؟
تمام دکترهایی که پیش آنها رفتم گفتند که باید عمل کنم اما اگر این کار را انجام می دادم یک سال و نیم از ورزش عقب می افتادم. الان با فیزیوتراپی و تمرین شرایطم را عادی نگه داشتم اما درد همیشه با من هست.

* به شرایط طبیعی برگشتید ؟
دوباره شروع کردم و تمرین می کنم. حالا خودم را به نفر دوم کشوری رساندم اما همین طور که می گذرد کتفم بهتر می شود و بهتر می توانم تمرین کنم و مسابقه بدهم.

* اگر به ریو می رفتید مدال می گرفتید ؟
نه در ریو هم نمی توانستم مدال بگیرم چون هنوز بهترین رکوردهایم با مدال المپیک کمی هنوز فاصله داشت اما می توانستم به فینال بروم و ثانیه هایی کم داشتم.

* چرا به طور مثال ایرانی ها هیچ وقت در المپیک یا مسابقات مهم انتظار مدال از قایقرانی ندارند؟
رشته هایی مثل کشتی و وزنه برداری در ایران بسیار پرطرفدار است و توجه به آنها زیاد است اما شما قایقرانی را با این رشته ها مقایسه کنید اصلا توجهی به آنها نیست. نه مربی خارجی نه وضعیت تمرینی مناسبی نه اسپانسری. در گذشته ما در فصل سرما به اردو می رفتیم و در کشورهایی که هوای بهتری داشتند تمرین می کردیم اما حالا باید در این هوای بسیار سرد به آب برویم که خیلی شرایط را سخت می کند. حالا آلمان و مجارستان کشورهای صاحب سبک در قایقرانی هستند و ما خیلی با آنها فاصله داریم اما با این حال ما با تمرین و سخت کوشی تلاش می کنیم خودمان را به مدال برسانیم.

* حالا برنامه برای فصل سرما چه طور است؟
5 ماه آخر سال خیلی برای ما مهم است و باید هر جور شده است تمرین کنیم. قایقرانی مثل دو و میدانی ماده های مختلفی دارد که اگر روی آن سرمایه گذاری شود و جدی گرفته شود می تواند پر مدال باشد اما حالا شرایط با ایده آل بسیار فاصله دارد.

* رویداد بعدی که باید در آن به آب بروید کجاست؟
من خودم را برای مسابقات جهانی زیر 23 سال آماده می کنم و تقریبا از اردیبهشت سال آینده رقابت های مهم ما شروع می شود.

* هنوز شما برای زیر 23 سال هم می توانید مسابقه دهید ؟
من تازه 21 سال دارم و اینکه در آن سن به المپیک رفتم همه فکر می کنند سن خیلی زیادی دارم. من دو سال دیگر می توانم حتی در زیر 23 سال پارو بزنم و اینکه معمولا سن اوج یک قایقرانی در 26 تا 28 سالگی است.

* پس المپیک بعدی برای مدال تمرین می کنید.
همانطور که گفتم مدال المپیک غیر ممکن نیست اما کاربسیار سختی است. خودمان باید حسابی تمرین کنیم و تلاش خیلی زیادی می خواهد به اضافه حمایت هایی که خیلی می تواند موثر باشد.