پپ از نمایش تیمش در شروع بازی به وجد آمده بود. به خصوص زمانی که سیتی توانسته بود به لطف پرس سنگین خود، بارسلونا را وادار به اشتباهات فردی کند اما 17 دقیقه کافی بود تا بارسا به لطف یک اشتباه فرناندینیو، روند بازی را تغییر دهد.
همه چیز از ماسکرانو شروع شد که توپ را به مسی رساند؛ او هم اینیستا را به خوبی صاحب توپ کرد و طی یک فعل و انفعال و اشتباه زابالتا و سپس لیزخوردن فرناندینیو، توپ به مسی رسید. در آن لحظه به هم خوردن تعادل فرناندینیو، شاید تمام جهان می ایستاد ولی مسی حرکت کرد، به توپ رسید و پس از دریبل براوو، توپ را به درون دروازه غلتاند. با توجه به شرایطی که بازی تا آن لحظه داشت، گل مسی دو برابر می ارزید.
بارسلونا در این بازی، شرایطی مشابه بازی با اتلتیکو را تجربه کرد؛ با مصدومانی غیرقابل انتظار. انریکه پیش از بازی متوجه شده بود که نمی تواند از سرجی روبرتو استفاده کند و در جریان بازی نیز پیکه و آلبا را در همان نیمه اول از دست داد. تعویض پیکه که در فرمی باورنکردنی به سر می برد، می توانست برای بارسا گران تمام شود اما اومتیتی، اجازه نداد تا شب رویایی مسی خراب شود.
بارسا در دقایق پایانی نیمه اول تا حدودی دچار سختی شد و اینجا بود که تراشتگن باید ظهور می کرد. او با دفع شوت گوندوغان که از فاصله نزدیکی شلیک شده بود، بارسا را در بازی نگه داشت و کمی بعد، سوارز می توانست بارسا را پیش بیندازد اما براوو با دو مهار عالی اجازه نداد سیتی با بیش از یک گل در کیسه به رختکن برود.
در ثانیه های پایانی نیز استونز با ضربه سر خود، تقریبا سیتی را به گل تساوی رسانده بود که با خوش شانسی بارسا توپ به بیرون رفت.
نیمه دوم، سیتی با همان فرم اواخر نیمه اول، سوار بر بازی شد و به وضوح مشخص بود که بارسا در کناره های زمین اذیت می شود.
MSN به ندرت صاحب توپ می شد و واضح بود که حمایت هافبک ها را خود ندارد. حضور پرتعداد بازیکنان سیتی در میانه زمین نیز برتری عددی را به این تیم داده بود تا اینکه دقیقه 56، پرنده شانس روی شانه های بارسا نشست.
براوو روی توپی ساده توپ را به اشتباه به سوارز تقدیم کرد و سپس مجبور شد بیرون محوطه با دست، شوت او را مهار کند. داور بازی نیز او را با کارت قرمز جریمه کرد تا سیتی 10 نفره شود. نولیتو از زمین خارج شد تا ویلی کابایه رو وارد زمین شود.
در ادامه، زابالتا نیز مصدوم شد و پپ مجبور شد کلیشی را وارد زمین کند. در این لحظات به نظر می رسید که سیتی از لحاظ روحی آسیب پذیر شده و پپ باید تیم خود را دوباره سر و سامان می داد.
خیلی طول نکشید تا مسی حساب کار را 2-0 کند. بوسکتس باعث شد تا دی بروین در کنترل توپ اشتباه کرده و توپ به اینیستا برسد و او هم مسی را صاحب توپ کرد و تمام. بارسا فاصله را به دو گل افزایش داد. با این گل و در دقیقه 61، خیال بارسلونا نیز راحت شد.
این پایان جشن مسی نبود. او بازهم روی اشتباه بازیکنان سیتی و با پاس عالی سوارز توانست دروازه خالی را گشوده و دقیقه 66 کار را 3-0 کند. اینجا بود که 96200 هوادار بارسا ایستاده به تشویق مسی پرداخته و نام او را صدا زدند. تشویقی که سزاوارش بود.
چند دقیقه پس از گل سوم، شرایط بازی برابر شد؛ چرا که متیو به واسطه دو خطای متوالی روی استرلینگ، با گرفتن دو کارت زرد از زمین اخراج شد تا دو تیم از لحاظ نفری برابر شوند. در این شرایط، پپ ترجیح داد آگوئرو را همچنان روی نیمکت نگاه دارد و انریکه، گومز را به جای اینیستا وارد زمین کرد تا استحکام خط میانی خود را بالاتر ببرد.
بازی هنوز برای مسی تمام نشده بود و او توانست یک پنالتی از مدافعان سیتی بگیرد اما نیمار آن را از دست داد. ای کاش خود مسی پشت توپ قرار می گرفت تا یک 4 گله تاریخی از خود به یادگار می گذاشت.
نیمار دقایقی بعد، پنالتی از دست رفته خود را جبران کرد و با چند حرکت انفرادی موفق شد بارسا را به گل چهارمش برساند.
بازی 4-0 به سود بارسا تمام شد و پپ یک بار دیگر نوکمپ را با کیسه ای پر از گل ترک کرد؛ در حالیکه تیمش را با برنامه خاصی به زمین فرستاده بود. پپ اما فراموش کرده بود که بهترین تاکتیک برای رسیدن به پیروزی، مسی است و بس.
فرانسیس آگیلار: موندودپورتیوو
