تیم کی‌روش، فرصت طلبی که فرصت نمی‌دهد

به گزارش "ورزش سه"، خوب دفاع کردن یک هنر است که این هنر را تیم  ملی دارد اما در انتقال توپ از خط دفاع به حمله کمی محتاط و شاید هم حساب شده رفتار می کند که این به مذاق برخی از تماشاگران و منتقدین که علاقمند به بازی تهاجمی هستند خوش نمی آید. این گلایه قابل احترام است و البته سبکی که کی روش در تیم ملی پیاده می کند. کی روش سه امتیاز و هم چنین صعود به جام جهانی را می خواهد و اصلا دوست ندارد این اهداف را قربانی بازی تهاجمی و حمله بی محابا کند.

بهتر است به جای اینکه نیتی به تقابل و یا طرفداری از کی روش و حمله به منتقدین او را داشته باشیم این سوال را مطرح کنیم چرا کره جنوبی به رغم اینکه در بیشتر دیدارهای خود ارایه گر بازی تهاجمی است در این بازی صاحب موقعیت های خوب و متعدد گلزنی نشد؟

هر مربی برای خود ایده ای دارد و ملاک ارزیابی او نتیجه و میراثی است که به یادگار می گذارد. امروز در رنکینگ فیفا ایران تیم نخست آسیا است و در رتبه بندی فیفا بیشترین پیشرفت را در سال های اخیر داشته. بنابراین باید به ایده های کی روش احترام گذاشت حتی اگر تیم ملی سبکی را ارایه می دهد که بر خلاف میل باطنی است.

نگاهی داریم به بازی ایران – کره جنوبی. دیداری که در آن تیم ملی مقتدر بود. هم در فاز دفاعی و هم در فاز تهاجمی و البته بیشتر در فاز دفاعی.

فقط تیم ایران نیست که پرتعداد و به قول بعضی از برخی منتقدین اتوبوسی دفاع می کند! حساسیت بازی های مقدماتی حتی کره جنوبی را بر آن داشته که پرتعداد دفاع کند. در این صحنه می بینید هر ده بازیکن تیم کره جنوبی در منطقه یک سوم دفاعی نزدیک به توپ هستند. اما این آرایش به تیم ملی کمک کرد که در جریان بازی صاحب چند موقیعت خوب گلزنی شود و در نهایت از یکی از آنها بهره ببرد و به سه امتیاز بازی دست یابد. خوشبختانه کره جنوبی در این بازی لایه های دفاعی اش را روی دو خط تنظیم کرده بود و این فرصت را برای ایران مهیا ساخت که در بین این دو لایه و هم چنین "درهای" عمقی صاحب موقعیت شود.

تیم ملی در فاز دفاعی به مراتب بهتر از کره جنوبی عمل کرد. تیم کی روش نه در بازی با ازبکستان به حریف فرصت خودنمایی داد و نه در بازی با کره جنوبی. حریفان ناگزیر اقدام به شوتزنی می کردند. این یک دلیل خاص دارد. آرایش جنگلی در دفاع است. دفاع جنگلی یعنی استقرار نامنظم در منطقه یک سوم دفاعی که همه روزنه ها را می بندد. البته این شکل دفاع کردن توام با آفساید گیری هم هست اما در صورت لزوم. وقتی تیم مدافع روی دو خط خاص و تعیین شده با حضور مدافعان و هافبک ها دفاع کند حریف بین دو لایه و هم چنین عمق صاحب توپ خواهد شد.

تیم کره جنوبی به سمت منطقه ای که توپ در جریان است شیفت شده و تصور نمی کرده رامین رضاییان در منطقه راست صاحب توپ شود. نمی شود در این جا به خط دفاعی کره جنوبی ایراد گرفت چون بازیخوانی در این صحنه بسیار سخت است. بدن علیرضا رو به رضاییان نیست و از همه مهمتر اینکه او در مسیر حرکت سه بازیکن روی دست داشت که می توانست توپ را برای آنها پاس کند اما جهانبخش با یک چرخش توپ را به رامین می سپارد. این پاس نشان می دهد که علیرضا پیش از دریافت توپ دور و اطراف خود را دیده است و آگاهی محیطی پیدا کرده بود. این پاس یک پاس فوق العاده بود.

پاس های مورب و زودهنگام از کناره ها به اندازه کات بک ها و سانتر خطرناک هستند. شاید خطرشان بیشتر هم باشد چون در چنین پاس هایی عمق را بهتر می شود دید و این فرصت برای مهاجم مهیا می شود که به "درها"، بزند و به سوی عمق حرکت کند. رامین این پاس ها را به خوبی می دهد. او فقط سانتر نمی کند. در بازی با ازبک هم پاس مشابه ای البته روی هوا به رضا قوچان نژاد داد و او را صاحب موقعیت خوبی کرد. سردار چنین گلی را در روستوف سابقه دارد. او به سرعت به سوی یکی از "درها"، حرکت کرد و بلافاصله به پای مخالف یک ضرب توپ را به قعر دروازه حریف فرستاد.

باز هم در این صحنه می بینید که کره جنوبی در منطقه یک سوم دفاعی نسبت به ایران برتری عددی دارد اما همان طور که اشاره شد بازیکنان این تیم روی دو خط دفاعی مشخص استقرار یافته اند و فضا برای ایران برای بردن توپ به کناره ها و حرکت به سوی دو لایه دفاعی وجود دارد. بنابراین باید گفت پرتعداد بودن در منطقه یک سوم دفاعی دلیلی برای خوب دفاع کردن نیست و خوب دفاع کردن خود یک هنر است که این را تیم ایران دارد.

تیم ملی اگر در زدن ضربات نهایی دقت عمل بیشتری به خرج می داد و بازیکنان ضربه زننده روی دست را خوب می دیدند کره جنوبی با شکست سنگین تری ایران را ترک می کرد.

سردار آزمون زننده گل سه امتیازی ایران در برابر کره جنوبی در این صحنه فرصت داشت تا ایران را به یک گل دیگر برساند. او در شرایطی که یک در برابر دو است و دو بازیکن روی دست دارد اقدام به پیشروی و شوتزنی می کند که یک تصمیم اشتباه و احساسی بوده و اتفاقا تصمیم درست در این صحنه ها است که سردار را نسبت به دیگر مهاجمان متمایز خواهد کرد. او وقتی در کانال های یک و چهار دو بازیکن روی دست دارد باید توپ را برای آنها پاس می کرد و خود به عمق می زد. در چنین شرایطی او می توانست زننده گل دوم تیم ملی هم در این بازی باشد.

علی بنی شیخ الاسلامی