در ستایش کیانوش رستمی

به گزارش "ورزش سه"، شب طولانی ایرانی ها که هزاران کیلومتر دورتر از ریو پای تلویزیون منتظر نشسته بودند پایان خوشی داشت، پایانی به زیبایی بالا بردن یک هالتر سرخ و آبی و فریاد زدن نام ایران، سجده شکر و البته در آن لابلا لبخندن غرور آمیزی که نمونه اش را کمتر همراه ورزشکاران ایرانی ریو ٢٠١٦ دیده ایم. لبخندی حاکی از اطمینان، قدرت و به نشانه فتح طلایی که فقط حق کیانوش رستمی بود.

این طلا اما به این سادگی ها به دست نیامد.

یک وزنه بردار عجیب و غریب چینی سابه به سایه کیانوش رستمی پیش می رفت و البته مثل کابوسی برای رویای امشب ما در تعقیب مدال طلا بود. 

او که 6بار برای برداشتن وزنه روی تخته آمد تنها دوبار در برداشتن وزنه ها موفق بود و هر دو بار در آخرین حرکت یک ضرب و دو ضرب سنگین وزنه ها را بالای سر برد، چیزی که به عقیده گزارشگر مصاحبه دسته 85 کیلوگرم وزنه برداری شگرد این چینی قدرتمند برای به هم زدن اعصاب حریفانش بود.

اما کیانوش رستمی از آن دسته وزشکارهاست که فقط برای کسب طلا به میدان آمده بود و کاری به مشکلاتی مثل داوری، آب و هوا و سایر بهانه های معمول ندارد بنابراین او ابتدا در 3 حرکت یک ضرب و سپس در 3 حرکت دو ضرب کار خود را به نحواحسن انجام داد و با شکست رکورد المپیک قهرمانی خود را قطعی کرد و ایرانیان را در ساعتی غیر معمول به جشن طلبید.

از کیانوش اولین قهرمان طلا ایران در ریو اکت تماشایی اش بعد از برداشت وزنه ها؛ دست راست روی سینه و سری به نشانه تعظیم را به یاد خواهیم آورد. همین طور آن لبخند لعنتی و دوست داشتنی روی وزنه نهایی217 کیلویی که شیطنتی خاص در آن بود. شیطنتی دوست داشتنی و خواستنی و از همان چیزهایی که لابد باید هر 4 سال بگذرد و المپیک بشودو تا شبیه اش را ببینیم. البته کیانوش شبیه به هیچ کس نبود. او بعد از سالها تمرینات مشقت بار در حالی که با تشویق ایرانی های حاضر درسالن وزنه برداری روی سکوی اول ایستاد که از اول هم معلوم بود قهرمان می شود ، حتی اگر سنگ از آسمان ریو می بارید و زلزله می آمد . چه خوب که فعلا یکی مثل او هست ؛ یکی که اشتباه نمی زند!