هادی همیشه سی ساله خواهد ماند...

هادیِ جوان اما در ذهنِ ما دیگر هرگز پیر نخواهد شد، پسرکی با موی مشکی و فر با گوش های شکسته که نبض پر طپش تشک کشتی را لمس کرده بود اما روزگار او را رساند به جایی که همیشه در یاد ما بماند ؛ تصور کنید از گرفتن زیرِ خم حریفان در بابل با دوبنده آبی تا گلزنی به استقلال در آزادیِ صد هزار نفری با پیراهن قرمز.
هادی شاید نمونه ای باشد از عمو محراب های فوتبالِ ما که در آرزوی تماشای جنب و جوش های دوران فراغت شان، کمی ناکام مانده ایم ؛ حداقل برای او که در نسل یاغی ها، میلیاردرهای فوتبال را با سکوتی عبرت انگیز در چرخِ گردون این رقابت دور زده، چه چیز بهتر که همینگونه آرام با سکوتش جاودانه خاموش شود ؟

این ساعت ها شاید تنها نکته امیدوار کننده برای تسلی خاطر ما همین باشد که او هرگز سپیدی روزگار بر روی زلف هایش را در مقابل دیدگان ما به نمایش نگذاشت تا آه و افسوس روزگار را با چاشنی عرق پیری بر روی پیشانی چروک افتاده اش یکجا، پشت دستی خشک کند. هادی حداقل همیشه سی ساله خواهد ماند اگر خاطرات ثبت شده از او در ذهنِ ما جوان تر از سن واقعی اش نباشد.