خانزاده: بند کفش نه، خاک پای پیشکسوتانم

او در دل نوشته ای که در اختیار "ورزش سه" قرار داده نوشته است:

سلام. من نویسنده نیستم اما احساس می کنم برای نوشتن حرف دلم نیازی نیست که کلمات را به خوبی اساتید اهل قلم کنار هم قرار دهم. پس پیشاپیش ادبیان و نگارش ضعیفم را ببخشید..چند ساعتی است من محمدرضا خانزاده با خودم درگیرم.درگیر بابت اینکه فیلمی از من دارد در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی دست به دست می چرخد که خودم هم شرمم می آید آن را تماشا کنم.

نمی دانم چه باید بگویم اما از اینکه در وهله اول به عنوان یک جوان ایرانی این تصویر را از خود بر جای گذاشته ام باید از همه مردم کشورم عذرخواهی کنم.آنچه در قطر رخ داد و واکنش من ، چیزی جز پشیمانی برایم به دنبال نداشت.اینکه به من چه گفتند و من چرا چنین رفتاری را مرتکب شدم را به هر زبانی بگویم می دانم به نظر فقط توجیه است.پس آنچه بین و آن فرد رخ داد بماند به روز قیامت و در دادگاه خداوند متعال .در این رابطه دیگر نیازی نیست حرفی بزنم و چیزی بنویسم.

رسانه ها در این مدت هر چه خواستند نوشتند و نشان دادند. از آنها دلگیر نیستم چون یادم نرفته همین رسانه ها روزهای خوب من را هم تیتر کرده بودند. از آنها هم بابت اینکه این روزها سوژه سیاه و مرد بد مطالب شان شده ام معذرت می خواهم.

جامعه فوتبال جامعه بزرگ و محترمی است. وقتی می گویم جامعه فوتبال منظورم همه افراد درگیر در فوتبال هستند. از آن تماشاگری که پول توجیبی اش را خرج دیدن بازی ماها می کند تا کسی که حتی همان پول را هم ندارد که تا ورزشگاه بیاید و ناچار است از پای تلویزیون خانه اش بازی ها را ببیند.من عضو کوچک این خانواده حالا مرتکب اشتباهی بزرگ شده ام.وظیفه ام ایجاب می کند از همه جامعه فوتبال جداگانه عذرخواهی کنم .اینکه آنها پوزش مرا بپذیرند یا نپذیرند به خودشان ارتباط دارد اما من در این بن بستی که برای خودم ساخته ام غیر از این راهی به ذهنم نمی رسد و البته به بزرگواری آنها ایمان دارم و می دانم در بخشش یک جوان خطاکار و پشیمان سخت گیری نمی کنند.

خانواده بزرگ پرسپولیس مخاطب بعدی ام هستند. هواداران عزیزی که این فصل کم به آنها خون دل نداده ایم.از آنها هم طلب بخشش دارم و البته پیشکسوتان عزیز. خط به خط مصاحبه هایشان را خوانده ام و هر کدام از جملاتشان برایم حکم یک سیلی برای تنبیه شدن را داشت. از آن سیلی های پدرانه که پشت آن چیزی جز دلسوزی نیست.به خدا قسم می دانم پیراهنی که امروز برتن من بوده سالهای سال بزرگانی پوشیده اند که افتخارات این باشگاه را رقم زده اند.می دانم اگر امروز به من انتقادی دارند به خاطر این است که هر رفتار من و امثال من آنها را دل آزرده می کند. می دانم آنها پرسپولیس شان را در صدر می خواهند. همانگونه که نسل به نسل تحویل بعدی ها داده اند و رفتار امروز من برای آنها غیر قابل توجیه است.چه آن عزیزی که گفته بود خانزاده باید از فوتبال برود ، چه آن بزرگواری که برایم نوشته بود «بازیکن جوان بی ادب، تو و گنده تر از تو بند کفش علی آقای پروین هم نیستی» همه حق دارند.برای بازیکن خطاکار فرش قرمز پهن نمی کنند و انتظار تشویق ندارم.اصلا بگذارید خودم هم بنویسم قیاس من و علی پروین حتی در این حد هم صحیح نیست.نه فقط علی آقای پروین، نه فقط محمود خان خوردبین و جعفر خان کاشانی و آقایان کلانی و بهزادی و مایلی کهن و قلیچ و سلطانی تا نسل های بعدی از آقایان پیوس و محمدخانی و عابدزاده و دایی و پیروانی و رهبری فر و باقری و علی کریمی بلکه همه و همه پیشکسوتانی که نامشان از قلم می افتد مقابل سیلی هایتان سرم را بالا می گیرم و بند کفش که نه، خاک پای همه شماهایی هستم که پرسپولیس را ساخته اید و من امروز جز شرمندگی حرفی مقابل تان ندارم. از همبازیانم و کادر فنی و همه اعضای تیم و مدیران باشگاه هم عذر می خواهم و در مقابل تصمیماتی که باشگاه و کمیته اخلاق برایم بگیرند تسلیم هستم. فقط یک جمله را دلم میخواهد بنویسم و آن این است که با خودم عهد بسته ام از امروز جوری رفتار کنم که نسل های بعدی اگر خبر و فیلم آن رفتار زشتم را بخوانند و ببینند بگویند امکان ندارد خانزاده این خطای نابخشودنی را مرتکب شده باشد.

همه عزیزانی که نام و وصف شان در بالا آمد، له کردن من در این شرایط کار سختی نیست اما یک سئوال خواهش گونه دارم.آیا به یک جوان خطاکار و پشیمان فرصت جبران اشتباهش را می دهید؟