صحبت های خواندنی از زندگی مشترک دو قهرمان طلایی

 به گزارش "ورزش سه"، تیم ملی ووشوی ایران هفته پیش و در قالب رقابت های جهانی ووشو سال ۲۰۱۷ در کازان روسیه توانست  در بخش ساندا با گرفتن ۷ مدال طلا و یک نقره دست به کار بزرگی بزند و همه نگاه ها را که تا قبل از آن فقط منوط به ساندای چین بود، به سوی خود برگرداند.

اما در بین مدال آوران تیم ایران نام محسن محمدسیفی بیش از پیش می درخشد؛ چرا که این سانداکار ایرانی با کسب چهارمین طلای خود در رقابت های جهانی توانست پرافتخار ترین ووشوکار ایران لقب گیرد و در طی یک ماه گذشته به همراه همسرش، مهسا جاور مدال های طلای مختلفی را برای ایران بدست بیاورند.

در ادامه صحبت های محمدسیفی با "ورزش سه" را می خوانید:

*رقابت ها بسیار نفس گیر بود

همه تیم هایی که در مسابقه بودند با ترکیب اصلی و مبارزان مطرح خودشان آمده بودند. ۶۰ کشور دنیا در این مسابقات شرکت کرده بودند. کشور های جنوب شرق آسیا به واسطه برگزاری بازی های آسیایی سال آینده با بهترین نفراتشان حضور پیدا کرده بودند تا قبل از آن مسابقات محک خوبی خورده باشند. در کل رقابت ها بسیار تنگاتنگ و نفس گیر بود.

*گاهی اوقات اشک بچه ها از سختی تمرینات در می آمد

در وهله ی اول فکر می کنم مدیریت آقای  دکتر علی نژاد باعث  گرفتن همچین نتایج درخشانی شد که این اتفاق مربوط به یکی دوروز نیست، بلکه مربوط به تلاش های ده ساله ایشان و کادرشان برای جامعه ووشوی ایران است که طی این سال ها کشیده اند. دوم تلاش های مربی و کادر فنی تیم ملی بود که با طراحی تمرینات میدانی  و بدنسازی و فنی بچه ها را در راه رسیدن به بهترین نتیجه هدایت کردند. تمریناتی که داشتیم واقعا سخت و طاقت فرسا بودند به گونه ای که گاهی اوقات بچه ها اشکشان از این سختی در می آمد. اما خداراشکر همه این سختی ها و تلاش ها نتیجه داد و خود بچه ها هم با غیرتی مثال زدنی تلاش کردند تا با گرفتن خوشرنگ ترین مدال ها، مزد این زحمات را بگیرند.

* امیدوارم مسئولین تجدید نظری داشته باشند

چند سال پیش بچه های ووشو به مانند ورزش های دیگر جایزه برابری می گرفتند اما بعد از این که رشته ها به دو دسته المپیکی و غیر المپیکی تقسیم شدند، ما برای طلای جهان نصف ورزش های المپیکی جایزه می گیریم. یعنی آن ها برای قهرمانی در جهان دو برابر ما جایزه دریافت می کنند. من فکر می کنم همه مان یک کار انجام می دهیم و رقابت های قهرمانی جهان برای رشته های المپیکی و غیر المپیکی فرقی ندارد. چرا که این مسابقات رویدادهایی هستند که همه کشور ها با تمام قدرت شرکت می کنند. من امیدوارم که مسئولین تجدید نظری درباره پاداش ها و جوایزی که برای قهرمانان در نظر گرفته شده، داشته باشند.

از نظر من ووشو سطحش خیلی بالاتر از این حرف ها است و جوایزی که باید برای ورزشکاران در نظر گرفته شود مقداری بیشتر باشد.

*زندگی مشترکم تا به این جا زیاد مشترک نبوده!

شرایط من و همسرم (مهسا جاور) سخت است و زندگی مشترکمان تا به اینجا زیاد مشترک نبوده و بیشتر به تنهایی گذشته است!(با خنده)

چون هم من و هم همسرم درگیر اردوهایمان بودیم. ولی خداراشکر نکته مثبت این سختی ها این است که آخر همه این دوری ها و تمرینات سخت منجر به کسب مدال های طلایی تا به امروز شده است.
این که رشته هایمان مجزا است زیاد فرقی نمی کند چرا که با تمام وجود به هم کمک می کنیم که اتفاقات خوبی در زندگیمان رقم خورد‌. امیدوارم با تمریناتی که جفتمان می کنیم بتوانیم سال آینده در بازی های آسیایی جاکارتا با مدال های طلایی به خانه برگردیم.

*اوجاقی، مربی ای قدرتمند در دنیای ووشو

من هم با نظر چینی ها مبنی بر قدرتمند بودن آقای اوجاقی در دنیای ووشو هم عقیده هستم و نتایجی که ایشان در چند سال اخیر گرفته اند (مانند بازی های یونورسیاد که بچه ها صد در صد نتیجه گرفتند یا  مسابقات قهرمانی جهان که از پنج ورزشکار هر پنج نفر فینالیست شدند) همه نشان دهنده این است که ایشان مربی قدرتمندی در دنیای ووشو هستند و می توانند با طراحی تمرینات مناسب، تیم را جوری جمع کنند که این نتایج درخشان بدست بیاید.

*تمرین، تنها دلیل تداوم پیشرفت من در طی سال های گذشته

تنها چیزی که باعث تداوم روند موفقیت من در طی سال های گذشته تا به امروز بوده، تمرین بوده است چرا که من هیچوقت بدون تمرین نبوده ام. سه روز است که از مسابقات برگشته ام اما از دیروز تمریناتم را برای بازی های آسیایی شروع کرده ام و تمام تلاشم را می کنم تا بتوانم بهترین نتیجه را در این مسابقات کسب کنم. فکر می کنم مهم ترین چیزی که باعث عدم تداوم پیشرفت ورزشکاران می شود، اول این است که به باد مدالشان می خوابند؛ یعنی فکر می کنند همه چیز دیگر تمام شده است. دوم این که بی تمرینی بدترین معضلی است که برای ورزشکاران رخ می دهد و باعث می شود که قهرمانیشان دیگر تکرار نشود‌. اما من این گونه نیستم و زمانی که از سکوی قهرمانی پایین می آیم همه چیز را فراموش می کنم و به خودم می گویم زمانی که روی سکو قرار داشتی قهرمان بودی و الان تمام شده و باید همه چیز را از صفر شروع کنی.