حمله به طلسم هفت دهه ای اسپانیا
ایتالیا2017: پسران جوانِ ونتورای کهنسال
حمیدرضا صدر در آستانه دیدار اسپانیا - ایتالیا به کالبدشکافی لاجوردی پوش های پوست انداخته با یک مربی کهنه کار گمنام پرداخته...
از همان شبی که فابیو کاناوارو در برلین جام زرینه بال را بالا برد، تیم ملی ایتالیا از یک سو بر بام جهان ایستاد و از سوی دیگر در سراشیب سقوط غلتید. شادی بی حصر لاجوردی پوش ها در برلین بیش از آن که نقطه آغازی باشد، نقطه سقوط بود. در حقیقت درخشش نامتعارف مردان مارچلو لیپی در جام جهانی 2006 واکنشی بود برابر بحران های عمیق پیش رو. پس از آن ترکش های کالچو پولی و بحران مالی گریبان سری آ را چسبیدند و تیم ملی ایتالیا را بی رنگ کردند و بی حال. ایتالیا یورو 2008 را با خوش بینی آغاز کرد، ولی شکست سه گله برابر هلند زنگ خطر را به صدا درآورد. ایتالیایی ها در مرحله حذفی برابر اسپانیایی ها به میدان رفتند و هرچند طی 120 دقیقه گلی نخوردند، ولی گلی هم نزدند. نزدند تا دروسی و دی ناتاله برابر کاسیاس ضربه های پنالتی شان را از دست بدهند و فابرگاس آخرین توپ را درون دروازه کاپیتان بوفون جای دهد و آن خوش بینی هم بر باد رود. سقوط ایتالیا مترادف بود با آغاز عصر طلایی فوتبال اسپانیا.
کنار گذاشتن روبرتو دونادونی و روی آوردن دوباره به لیپی قدمی رو به عقب بود. لیپی به مردان پیر شده اش دل بست و با آنها در قعر گروه شان در جام جهانی 2010 دفن شد، بدون پیروزی، پایین تر از پاراگوئه، اسلواکی و نیوزلند. پیروزی اینتر در فینال لیگ قهرمانان 2010 شیرین بود، ولی هر چه بود پیروزی فوتبال ایتالیا نبود. ژوزه مورینیو پرتغالی روی نیمکت نشسته بود و در ترکیب اصلی نراتزوی برابر بایرن مونیخ حتی یک بازیکن ایتالیایی هم به میدان نرفت. تنها ایتالیایی به میدان رفته آن شب، مارکو ماتراتزی، در دقیقه 92 به صورت نمادینی راهی میدان شد. همان زمان ایتالیا با چزاره پراندلی جلو رفت و پا به فینال یورو 2012 گذاشت؛ ولی اسپانیا دوباره از راه رسید و این بار شکست چهار گله ای را رقم زد و حکومتش را به رخ کشید. ایتالیا جام جهانی 2014 را با پیروزی 1-2 برابر انگلیس آغاز کرد؛ ولی شکست از کاستاریکا و اروگوئه بدون زدن حتی یک گل پراندلی را هم به بند کشید.
با این وصف یک سال پیش از آن جرقه های امیدی فوتبال ایتالیا را روشن کرده بودند. ایتالیا در جام جهانی زیر بیست و یک ساله های 2013 راهی فینال شد و هرچند دوباره برابر اسپانیا زانو زد، ولی بازیکنان بااستعدادی را به رخ کشید: چیرو ایموبیله، آلساندرو فلورنزی، مانولو گابیادینی و مارکو وراتی را. در چنین قابی آنتونیو کونته رهبری تیم ملی را دست گرفت و ایتالیا در یورو 2016 پس از صدرنشینی در گروهش اسپانیا را در پلی اف 0-2 شکست داد و هرچند در یک چهارم نهایی طی ضربه های پنالتی مغلوب آلمان شد؛ ولی به نظر رسید ایتالیا در مسیر صعودی قرار گرفته.
ولی وقتی جیانپیرو ونتورا شصت و نه ساله جای آنتونیو کونته جوان را گرفت همه حیرت کردند؟ ونتورا گمنام ترین مربی ایتالیایی بود که طی چند دهه اخیر به یاد می آوردیم. مربی با عنوان "مسافر ابدی" که طی چهل و یک سال، بیست و یک بار از نیمکتی به نیمکت دیگر رفته بود بی آن که جامی را فتح نکند یا مدالی را به چنگ آورد. بزرگ ترین باشگاه هایی که ونتورا روی نیمکت شان نشسته بود سامپدوریا و ناپولی بودند و او در هر دو باشگاه بیش از یک فصل دوام نیاورده بود.
ولی ونتورا پا به سن گذاشته که در تورینو ده ها جوان تازه نفس را معرفی کرده بود، اعلام کرد درهای تیم ملی را به روی جوانان گمنام بازخواهد کرد. گفت باشگاه های ایتالیایی نومید شده، در رقابت بازار بازیکنان خارجی به بازیکنان بومی روی آورده اند که رخداد فرخنده ای است. گفت باشگاه هایی مثل ساسولو، سامپدوریا و آتالانتا صادرکننده چه بازیکن های بااستعدادی شده اند. ونتورا متوسط 29 سال سن بازیکنان ایتالیا در یورو 2016 را به هیچ گرفت و درها را گشود: به روی سیمونه وردی مهاجم گوش 24 ساله بولونیا، لئوناردو اسپیناتزولا مدافع 23 ساله آتالانتا و دنیلو دامبروزینو مدافع 28 ساله اینتر. او حتی آلکس مرت سنگربان 20 ساله باشگاه اسپال که در سری ب بود را هم به تیم ملی دعوت کرد. روبرو گالیاردینی مرد میان 22 ساله اینتر و متیو پالیتانو مهاجم ساسالو 23 ساله برای اولین بار به تیم ملی دعوت شدند. ونتورا با اشتیاق از آلسیو رومانولی از میلان، دنیله روگانی از یووه و ماتیا کالدرا از آتالانتا که جملگی 22 ساله هستند، حرف زد؛ ولی در عین حال جی جی بوفون که طی دو دهه مرد شماره یک ایتالیا بوده، درون دروازه باقی مانده و جیانلوییجی دوناروما 18 ساله پشت سرش قرار گرفته. ونتورا گفته بونوچی، بارزاگلی و کیلینی قابل اعتماد هستند و وراتی می تواند جای پرنشده آندره پیرلو را پر کند.
پارسال که ایتالیا و اسپانیا در تورین طی رقابت های مقدماتی جام جهانی 2018 روبه رو شدند لغزش ناباورانه بوفون به گل ویتولو انجامید و لاجوردی پوش ها با ضربه پنالتی دیرهنگام دنیله دروسی به تساوی 1-1 دست یافتند. حالا دو تیم بی شکست بالای جدول شانزده امتیازی هستند و در سانتیاگو برنابئو به میدان خواهند رفت. آخرین باری که ایتالیا در خاک اسپانیا پیروز شده شصت و هشت سال پیش بوده، در 1949 که 3-1 در شامارتین مادرید پیروز شد. ونتورا می خواهد طلسم هفت دهه ای را در همان شهر بشکند، با پسران لاجوردی پوشی که می گویند ایتالیا پوست انداخته.
حمیدرضا صدر
از همین نویسنده بخوانید:
نه، این بار کسی برای ونگر دل نسوزاند
به یاد شکوه از دست رفته یک امپراتوری
رازگشایی معمای ویمبلی: تاتنهام- چلسی
ویژه از جزیره: من خسه هستم و تو ونگر
جام برای آسنسیو، چاقو برای والورده
سرقت از رستوران ایتالیایی در لندن
آیا بارسلونا در حال فروپاشی است؟
چلسی و کونته: وحشت از سرنوشت آنچلوتی
نیمار - پاریس؛ عملیات گنگستری 2017
نیمار: بی وفایی و پول پرستی یا فرار از سایه مسی؟
چهل سالگی دیدار ایران - آرژانتین؛ جشنواره رئال
جنون خرید در فوتبال اروپا: خرج کن و فقط خرج!
مورینیو و یونایتد: فصل دوم، فصل پرواز؟
چلسی و دیگو کاستا: جنگ با خروس جنگی
انتقال جنجالی بونوچی: چرا سرباز کهنه کار یووه راهی میلان شد؟
خامس رودریگز: وداع طولانی و تلخ از نوع مادریدی
جان تری در آستون ویلا: نه نمی تونی از روی سایهات بپری
طناب داری که آرام و بی صدا بافته شد
تابستان از نوع آرسنالی؛ بهترینها را از دست بده
سایه و روشن های یک انتقال جنجالی
بازگشت رونالدو به منچستریونایتد: هفت پرسش
نگاه انتقادی اکونومیست به صعود ایران!
کیروش: از منچستر تا تهران برخلاف مسیر آب
روزی که بلیت جام جهانی مهر باطل خورد
از رونالدو تا بوفون؛ از آسمان تا زمین
زیدان - آلگری: نیشها را به هیچ بگیر
توخل و دورتموند: وداع سرد سرد با دیوار زرد
فرانچسکو توتی: پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد
گاسکویین 50 ساله: بدون نامهای از محبوبه بیوفا
آیا دو جام یونایتد، جام های میکی ماوس بودند؟!
سه سقوط کرده: ونگر، گواردیولا، مورینیو
جان تری: وداع مرد احساساتی تک باشگاهه
شبی در آمستردام برخلاف جریان آب
وقتی هیولا، سرخپوستها را بلعید
بازنگری تاریخیترین قهرمانی پرسپولیس؛ جام 1352
کسی نمیگفت آفتاب در مونیخ میدرخشد
ال کلاسیکو: شب خوک زده با فیگو
تونی آدامز و سالاد فصل هجده ملیتی گرانادا
یوونتوس - بارسلونا: هفت پرده از نبرد انتقامی
میلان؛ فیل بزرگ در تاریکی مطلق
منچستریونایتد؛ چرا این تیم خود را پیدا نمیکند؟
مرگ تدریجی فوتبال هلند: چرا و چگونه؟
سایه روشنهای جذابترین لیگ جهان
مارچلو لیپی: مردی برای همه فصول
قطر - ایران؛ بازخوانی نبرد تلخ دوحه 1376
بهشت بر تو ارزانی باد پسرجان...
سیتی - موناکو؛ کبریت خیس برابر آتش گداخته
بازخوانی اولین فصل مورینیو در چلسی
سیندرلا؛ نیمه شب چهارشنبه به وقت نوکمپ
نه، این همه آرزوهای ناپولی نبود...
انریکه و بارسا: اینجا زمان برای کسی متوقف نخواهد شد
خوردن استیک با دندانهای مصنوعی
معجونی که فوتبال انگلیس را تغییر داد
آلگری: از تورین تا لندن و بارسلونا
بارسا در پاریس: ده پرده از کشتار والنتاین
لیگ قهرمانان: ناقوسها برای که بهصدا در میآیند؟
ردبول؛ بوندسلیگا علیه نوشیدنی شیطان!
ظهور و سقوط لستر: وداع با رمانتیسم؛ سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری
آرسن ونگر: گربه خانگی میان ببرهای گرسنه
یادداشت حمیدرضا صدر درباره تیم محبوب ایتالیایی؛ رم، کولوسئوم در غیاب سزار
لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور
از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن
از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش
رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟
جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار
از اوفارل تا کیروش: همان شهرزاد قصهگو
بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ
یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال
قربانگاه والنسیا، نفرین خفاشها
فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ
آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشتهاند؟
آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم
از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن
لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ
یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی
میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه
ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!
هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد
ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد
هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین
تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو میتواند؟
رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق
هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!
استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟