کد خبر : 1425537 | 14 تیر 1396 ساعت 16:35 | 91.1K بازدید | 1 دیدگاه

مورینیو چگونه رونی را از اولدترافورد کنار گذاشت؟

طناب داری که آرام و بی صدا بافته شد

حمیدرضا صدر به جایگاه مبهم وین رونی در منچستر یونایتد پرداخته، به این که رونی جایی در تیم مورینیو ندارد.

فصل 17-2016 با "یکی بود، یکی نبود" شیرینی برای وین رونی آغاز شد. همه با ورود ژوزه مورینیو از آغاز عصر نوینی در تاریخ منچستر یونایتد حرف زدند و عصر نو هم با پیروزی برابر لسترسیتی در چریتی شیلد آغاز شد.

رونی در آن بعد از ظهر دومین جام را به عنوان کاپیتان یونایتد بالا برد. یک ماه بعد رکورد صد پاس گل در تاریخ لیگ برتر را با پاس گلی که به زلاتان برابر سوانسی داد بر جای گذاشت. دو هفته بعد برابر فاینورد با پشت سر گذاشتن رود فن نیستلروی به رکورد 39 گل در رقابت های اروپایی یونایتد دست یافت. در پاییز رکورد 116 بازی برای تیم ملی را ثبت کرد و پشت سر پیتر شلیتون شد نفر دوم آن سیاهه. در ژانویه 2017 رکورد 249 گل بابی چارلتون را شکست و شد بهترین گلزن تاریخ یونایتد. ولی رکوردشکنی ها برای مورینیو بی اهمیت بودند و رونی نیمکت نشین شد و در ترکیب اصلی فقط پانزده بازی راهی میدان شد. گرت ساوت گیت نمی توانست بازیکنی را که در باشگاهش نیمکت نشین شده با پیراهن ملی روانه میدان کند و بنابراین به دله علی و آدام لالانا روی آورد و بازوبند کاپیتانی تیم ملی انگلیس را هم داد به هری کین.

یکی از چالش های مورینیو طی اولین فصل حضورش در اولدترافورد، کنار گذاشتن بی هیاهوی رونی بود. کنار گذاشتن بزرگ ترین گلزن تاریخ باشگاه، کاپیتان تیم ملی و بهترین گلزن انگلیس. مورینیو رابطه خوبی با رونی برقرار ساخت. از او ستایش کرد. تکرار کرد رونی در تیمش خواهد ماند. تکرار کرد رونی هم کاپیتان یونایتد است و هم کاپیتان او، ولی او را پس از دو شکست متوالی در لیگ برابر منچستر سیتی و واتفورد که رونی پشت سر زلاتان بازی کرد کنار گذاشت. پس از آن رونی طی هشت ماه رقابت های لیگ نقش حاشیه ای پیدا کرد. یادمان نرفته بود مورینیو پیش از آغاز لیگ درباره پست یک بازیکن بی پرده حرف زده بود، فقط درباره پست وین رونی. گفته بود از رونی در خط میانی استفاده نخواهد کرد. گفته بود رونی برایش یا شماره 9 است یا 10 و به طعنه افزوده بود شاید هم شماره 5/9، ولی بی تردید نه شماره 6، نه حتی شماره 8.

رونی خودش را برای بازی در پست های عقب تر آماده کرده بود. برای لویی ونگال متمایل به خط میانی بازی کرده و در فینال جام حذفی برابر کریستال پالاس کنار مایکل کریک پشت سر فلینی و راشفورد فوق العاده ظاهر شده بود، ولی ورود هنریک مخیتاریان و پل پوگبا جای رونی را در میانه میدان تنگ کرده و زلاتان، راشفورد، مارسیال و ماتا هم در سایر پست ها قرار گرفته بودند. حقیقت این بود رونی کسی را متقاعد نکرد که بهتر از رقبا است. او در دو فصل گذشته فقط 13 گل در لیگ زده، آن هم در پنجاه و سه بازی.

او از 2011 که برابر بایرن مونیخ آسیب دید - همان پایی که آخر فصل 2006 طی برخورد با پائولو فریرا طی دیدار با چلسی آسیب دید - نزول کرد و تعداد گل هایش پس از آن فصل از 34 کمتر از نصف شدند و رسیدند به 16 گل. رونی از 2014 شد کاپیتان یونایتد، ولی همان فصل فقط 14 گل زد. همان دوره ای که خرده گیران به دستمرد بالایش اشاره کردند و گفتند کریستیانو رونالدو که نه ماه بزرگ تر از رونی بوده در فصل 61 گل برای رئال زده.

مورینیو حتی وقتی رونی با آن ضربه آزاد تماشایی دروازه استوک را گشود و رکورد بابی چارلتون را شکست دوباره او را نیمکت نشین کرد و تلویحا گوشزد کرد رونی طی هجده ماه باقیمانده از قراردادش تباید انتظار قرار گرفتن در ترکیب اصلی را داشته باشد. او اواخر فصل زمانی که زلاتان برابر اندرلشت مصدوم شد به رونی روی آورد و گفت "وین ذهنیت قوی دارد و یک جنگجو است، ولو آن که در اوج نباشد". ده بازی تا پایان فصل مانده بود و رونی در بازی بعدی برابر برنلی تک مهاجم تیم شد و بازوبند کاپیتانی را هم بست و یکی از دو گل را هم زد، ولی مورینیو در دیدار بعد راشفورد را جایش روانه میدان کرد. زلاتان رفته بود، ولی رونی تا پایان فصل هم جایی در ترکیب اصلی نیافت. در آخرین بازی یونایتد در لیگ برابر پالاس در نوک حمله به میدان رفت، ولی مورینیو او را در فینال جام اروپا هم کنار گذاشت و در واپسین دقیقه زمانی که یونایتد با دو گل جلو بود جای خوان ماتا روانه میدانش کرد تا فقط حین کشیده شدن سوت پایان آن جا باشد. تا فقط برابر دوربین ها جام را در دست بگیرد.

رونی در آستانه سی و دو سالگی قرار گرفته و برخلاف رونالدو و زلاتان همیشه با جسمی که تمایل به فربگی داشته و دست و پنجه نرم کرده. مورینیو سیاستمدارانه رونی را کنار گذاشته و مجبورش کرده درباره آینده اش، خودش - ظاهرا - تصمیم بگیرد و نه او. یکی دو نارنجک دستی انداخته، ولی از ترکش ها دور مانده و رونی را به نیمکت نشینی وادار ساخته. اکنون رفتن رونی نه هیاهویی برپا می کند و نه کسی را حیرت زده. پیوستن ایوان پریسیچ یا آلوارو موراتا و ماندن مارسیال، پوگبا، مخیتاریان، راشفورد و ماتا یعنی کنار گذاشتن بازیکنی با دستمزد هفته ای سیصد هزار پوند که هزینه بالایی برای باشگاه به شمار می رود.

اگر بی رحمانه به آن چه سپری شده نگاه کنیم، گویی مورینیو طنابی به رونی داده، ولی آن ریسمان را نه برای بالا رفتن، بلکه برای به دار آویختنش آماده کرده. مورینیو تلاش کرده جنگ را بدون خونریزی تمام کند. رونی پس از چهارده سال برود، مثلا به ماوای اولش در اورتون. برود و بشود یکی از شمایل های تاریخ منچستر یونایتد. پس از آن، زمان جایگاه رونی در اولدترافورد را تعیین خواهد کرد. فوتبال همان جایی است که نام ها را فراموش نمی کنند، ولی خب بسیاری از چهره ها از یاد می روند و سپرده می شوند به دست باد.

دانلود اپلیکیشن اندروید

مورینیو چگونه رونی را از اولدترافورد کنار گذاشت؟

طناب داری که آرام و بی صدا بافته شد

گزارش خطا

منچستر یونایتد مشاهده برنامه و نتایج منچستر یونایتد، بازی بعدی منچستر یونایتد و ویدئو خلاصه بازی های منچستر یونایتد

دیدگاه‌ها

منچستر یونایتد
مشاهده برنامه و نتایج منچستر یونایتد، بازی بعدی منچستر یونایتد و ویدئو خلاصه بازی های منچستر یونایتد