زیدان ماند و انریکه رفت

تمام شد. انتظار پنج ساله به سر آمد. آنها برای کسب عنوان قهرمانی لیگ فقط به یک امتیاز نیاز داشتند، ولی هر سه امتیاز را کسب کردند و قهرمانی را چهار صد و شانزده کیلومتر دور از برنابئو به چنگ آوردند، جایی در کرانه های مدیترانه. آخرین باری که رئال مادرید قهرمان لیگ شد در دوردست ها به نظر می رسد. خیلی دور؛ ولو آن که بسیاری از بازیکنان آن دوران هنوز به میدان می روند. سال 2012 بود. ژوزه مورینیو روی نیمکت نشسته بود، کاسیاس بازوبند کاپیتانی را داشت، پپ گواردیولا آخرین فصلش را در نوکمپ سپری می کرد و ریکاردو کاروالیو، سامی خدیرا، مسعود اوزیل، ژابی آلونسو، گونزالو هیگواین و آنخل دی ماریا رئالی بودند. رئال آن فصل با 100 امتیاز قهرمان شد، با نه امتیاز بیشتر از بارسلونا. پس از آن فرصت ها از دست رفتند، از فصلی به فصل دیگر با فاصله های انگشت شمار. رئالی ها سال 2013 با پنج امتیاز از بارسا دوم شدند، در 2014 کنار بارسا با سه امتیاز کمتر از آتلتیکو مادرید سوم شدند، سال 2015 با دو امتیاز کمتر از بارسا دوم شدند، سال 2016 با یک امتیاز کمتر از بارسا دوم شدند... بنابراین قهرمانی 2017 با 93 امتیاز و فقط سه امتیاز بیشتر از بارسا طعم شیرینی پیدا کرد. خیلی زیاد. کسب قهرمانی طی نبردهای شانه به شانه همیشه به یادماندنی تر بوده.

قصه این فصل وارونه آغاز شد و ادامه پیدا کرد. رئال فصل را با صدرنشینی سپری کرد و بارسا بود که به دنبال مادریدی ها دوید و نه برعکس. کاتالان ها طی دو برهه سر بلند کردند و به نظر رسید می توانند رئال را پایین بکشند. پیروزی باور نکردنی برابر پاری سن ژرمن در اروپا بارقه امید را زنده کرد و پیروزی شیرین در ال کلاسیکو آنها را در یک  قدمی مادرید قرار داد. ولی مردان برنابئو پس از آن ذره ای نزول نکردند و پس از شکست 3-2 از بارسلونا طی پنج بازی در لیگ بیست گل زدند. کاتالان ها امیدوار بودند مالاگا به رهبری میشل ستاره سابق رئال مددکارشان شود. مالاگا در همین میدان 0-2 بارسا را شکست داده و سویا را 2-4 به زانو درآورده بود. میشل مرد میانه دار و دسته معروف به "لاشخورها" در رئال کنار امیلیو بوتراگوئنو، میگل پاردزا، رافائل مارتین واسکوئز، مانوئل سانچز همه را حیرت زده کرده بود، ولی گل زودهنگام رونالدو آب سردی پاشید بر هیجان روز آخر. او خیلی زود تعلیق روز آخر را تمام کرد و بنزما آخرین گل فصل رئال در لیگ را زد و رئال پس از پنج سال بر بام نشست.

وداع لوییز انریکه در نوکمپ سرد بود، خیلی سرد. بدون هورا کشیدن. بدون در آغوش کشیدن از ته دل. همه فراموش کرده بودند او همان مربی بوده که سه گانه رویایی را به ارمغان آورد. در عین حال خریدهای 175 میلیون یورویی بارسا پس از سه گانه چیزی جز ریخت و پاش نبودند. احتمالا فقط ساموئل امتیتی 25 میلیونی نمایشی در خور قیمتش ارائه داد و 150 میلیون پرداخت شده برای آردا توران، لوکاس دین، آندره گومز، آلیکس ویدال و پاکو آلکاسر گرهی را باز نکرد. خط میانی بارسا پس از 2015 با رفتن ژاوی نزول کرد و درخشش گاه و بیگاه اینیستا و راکیتیچ برای قهرمانی کافی نبودند. از دست دادن دنی آلوز حیرت آور بود، دنی آلوز که در اواخر فصل بهترین بازیکن یووه شد و در فینال لیگ قهرمانان به مصاف رئال خواهد رفت. دنی آلوز که می گفت بارسا نمی داند چگونه با بازیکنانش رفتار کند.

در سوی دیگر زیدان ایستاده. اولین مربی فرانسوی که پس از چهل و هفت سال – پس از مارسل دومینگو در آتلتیکو مادرید 1970 - لالیگا را فتح کرد. زیدان که پس از فتح لیگ به فینال لیگ قهرمانان می نگرد. زیدان که گویی همیشه این جا بوده. همیشه این اطراف. وقتی رئال مادرید با آن شوت سر ضربش برابر بایر لورکوزن نهمین قهرمانی اروپا را کسب کرد آن جا بود، وقتی رئال دهمین قهرمانی اروپا را به رهبری کارلو آنچلوتی فتح کرد آن جا بود و وقتی رئال پارسال یازدهمین قهرمانی اروپا را به چنگ آورد در سن سیرو روی نیمکت نشسته بود. زیدان برخلاف پیشداوری ها آرامش را به رئال بازگرداند و طی فصل ستاره هایش را شکوفا کرد. رونالدو 40 گل زده و کاپیتان سرجیو راموس اوج گرفته و ایسکو ستاره تیم شده... حالا زیدان و رئال در موقعیت تاریخی قرار گرفته اند: تکرار قهرمانی اروپا پس از دو قهرمانی 1989 و 1990 میلان در بیست و هفت سال پیش و تکرار قهرمانی اروپا پس از عصر طلایی دهه 1950 رئال. آنها می خواهند در کاردیف تاریخ را ورق بزنند.