کد خبر : 1413013 | 13 اردیبهشت 1396 ساعت 09:16 | 123K بازدید | 0 دیدگاه

رئال - آتلتیکو؛

وقتی هیولا، سرخپوست‌ها را بلعید

حمیدرضا صدر به دیدار رفت نیمه نهایی 2017 لیگ قهرمانان بین دو همشهری مادرید پرداخته، به سقوط آتلتیکو و پرواز رئال...

به گزارش "ورزش سه"، طرفداران آتلتیکو مادرید طی سال های اخیر یکی از شعارهایشان را بیش از گذشته بر زبان جاری کرده اند. شعاری با متن "بازیکنان، بازیکنان، ما این جا اومدیم تا ببریم، بزار اون وایکینگ ها بدونن کی حاکم پایتخته"... "ما" یعنی آتلتیکو و "وایکینگ ها" هم یعنی رئال مادرید.

آنها این شعار را طی سال های اخیر بارها از ته دل فریاد زده اند. پس از فتح جام حذفی 2013 با پیروزی برابر رئال در برنابئو، پس از قهرمانی لیگ در 2014، پس از له کردن 0-4 رئال در لیگ در 2015، پس از گل آنتوان گریزمان در همین فصل که پیروزی را از رئال گرفت و رویای قرار گرفتن در کورس قهرمانی را به آتلتیکو بازگرداند. لشگر سیمونه، برنابئو را در لیگ باز هم بی شکست ترک کرده و پیش از آن هم در سه بازی آخر لیگ در آن کارزار پیروز شده بود. ماموریتی که هیچ تیم در لیگ آن را انجام نداده. غرور آتلتیکویی ها برابر رئالی ها احیا شده بود. هر چه باشد طی چهار فصل اخیر در اسپانیا پرواز کرده اند: یک جام حذفی، یک قهرمانی لیگ، یک سوپر کاپ.

ولی قصه اروپایی دو تیم جور دیگری روایت شده. با متنی نوشته توسط رئال و با نمایشی اجرا شده توسط رئال. وقتی سوت پایان اولین دیدار دو تیم در نیمه نهایی 17-2016 کشیده شد طرفداران رئال بنری را در جبهه شمالی برنابئو بالا بردند. روی آن بنر نوشته شده بود "بگو چه حالی داری". طرفداران آتلتیکو، آنهایی که هنوز سکوها را ترک نکرده بودند نگاه می کردند. نگاه و فقط نگاه. لشگر آنها برای چهارمین سال پیاپی در اروپا برابر رئال قرار گرفته و برای چهارمین سال پیاپی مغلوب شده بود. آنها این بار هم - احتمالا در آخرین فصل حضور سیمونه روی نیمکت شان - نتواسته بودند وایکینگ ها را در لیگ قهرمانان به زانو درآورند. هیچ تیمی طی سال های اخیر نتوانسته مردان سیمونه را در اروپا حذف کند. هیچ تیمی جز آنها، جز رئالی ها، جز وایکینگ ها.

گابی پیش از دیدار رفت اروپایی نیمه نهایی این فصل گفته بود "دو بازی تا سومین فینال طی چهار سال فاصله داریم، ولی نمایش مان باید کامل باشد"، ولی نمایش شان کامل نبود. کریستیانو رونالدو آن جا بود تا نمایش خود را کامل کند. " Bicho " - لقبی که برخی رسانه های اسپانیایی به رونالدو به معنی "هیولا" داده اند - آن جا بود تا هت تریک 42 اش با پیراهن رئال ثبت کند. تا 399 گل در 389 بازی زده باشد. او که در مرحله پیش پنج بار دروازه بایرن مونیخ را فتح کرده بود، این بار سه گل زد. آن هم در 32 سالگی. 11 گل اخیر رئال در همه رقابت ها در نیمه دوم زده شده بودند، ولی رونالدو این بار خیلی زود دروازه آتلتیکو را گشود. زودتر از آن چه رئالی های خوش بین تصور می کردند. او گل اولش را در دقیقه 10 زد و گل سومش را در دقیقه 86 و مردان سیمونه طی 76 دقیقه میان این دو گل نه تنها یک گل دیگر خوردند، بلکه یک شوت راهی دروازه رئال کردند، فقط یک شوت که بدترین رکوردشان در این فصل بود.

رئال طی 58 بازی آخرش در همه رقابت ها دروازه ها را گشوده بود، ولی طی 16 دیدار آخر فقط در یک دیدار دروازه اش را حفظ کرده بود. آنها در لیگ پنجمین دفاع را معرفی کرده اند: پشت سر آتلتیکو، ویارئال، بارسا و بیلبائو. آتلتیکو که سه گل از رئال دریافت کرد با 25 گل خورده بهترین دفاع لیگ را معرفی کرده بود. آنها طی همه دیدارهای پلی آف لیگ قهرمانان این سال ها هم فقط 20 گل دریافت کرده بودند ولی خب 9 گل آن برابر رئال بوده. رئال در لیگ قهرمانان این فصل طی همه بازی هاش هم گل زده بود و هم گل خورده بود، ولی نه این جا، نه این بار، نه امشب. نه برابر آتلتیکو...

سوت پایان که کشیده شد پایان فینال لیگ قهرمانان 2014 در لیسبون را دوره کردیم. همان دیداری که رئال در پایانش برای دهمین بار قهرمان اروپا شده بود. همان دیداری که سرجیو راموس شعار "سرخپوست ها خوب می دونن چرا نمی تونن" را سر داد. "سرخپوست ها" همان آتلتیکویی ها بودند. او آنها را با لقب شان در اسپانیا خطاب کرده بود. ولی با خفت، ولی با خواری. با شکست. شکست تلخ لیسبون دو سال بعد با فینال لیگ قهرمانان 2016 در میلان گره خورد. با ضربه پنالتی از دست رفته خوانفران. با شکستی دیگر. با حسرتی دیگر. حالا آتلتیکو 2017 در همین دیدار اول نیمه نهایی برابر وایکینگ ها حذف شده که حرف آخر هم نیست. نیست و از آن عذاب آورتر، شکنجه سپری کردن نود دقیقه دیدار برگشت در ویسنته کالدرون هم خودنمایی می کند.

رقابت های اروپای برای دو باشگاه دو چهره به کلی متفاوت داشته. رئال یازده بار قهرمان شده و آتلتیکو در سه فینال زانو زده. بخشی از هویت رئال طی درخشش های اروپایی اش شکل گرفته، در حالی که آتلتیکو را با فرصت های از کف رفته اروپایی به یاد می آورند. با گل دقیقه 120 هانس شوارتزنبگ بایرنی در واپسین لحظات وقت اضافی فینال 1974 که جام قهرمانی را از دست های اتلتیکو که با یک گل جلو بود بیرون کشید و آنها در بازی تکراری 0-4 شکست خوردند. با گل دقیقه 93 سرجیو راموس رئالی در آخرین ثانیه های فینال 2014 که باز هم جام قهرمانی را از دست های آتلتیکو که با یک گل جلو بود بیرون کشید و آنها در پایان وقت اضافی 1-4 له شده بودند. "نفرین اروپایی آتلتیکو" ادامه یافته. تا نیمه نهایی لیگ قهرمانان 2017. تا سپری کردن شبی تلخ در برنابئو.

حالا رئال پس از 1958 به دوگانه / دوبل طلایی نزدیک شده: هم قهرمانی اروپا و هم قهرمانی لالیگا. حال زیدان در یک قدمی دو قهرمانی پیاپی اروپا قرار گرفته. در آستانه قرار گرفتن در معبد بزرگان. جایی کنار خوزه ویالانگا رئالی، آریگو ساچی، دیتمار کرامر، باب پیسلی، رینوس میشل، هلنیو هررا، بلا گاتمن و برایان کلاف.

حمیدرضا صدر

از همین نویسنده بخوانید:

بازنگری تاریخی‌‌ترین قهرمانی پرسپولیس؛ جام 1352

کسی نمی‌گفت آفتاب در مونیخ می‌درخشد

مسی: خرمن آتش در میعاد

ال کلاسیکو: شب خوک زده با فیگو

تونی آدامز و سالاد فصل هجده ملیتی گرانادا

سی ال؛ لبخند دارودسته مادریدی

یوونتوس - بارسلونا: هفت پرده از نبرد انتقامی

میلان؛ فیل بزرگ در تاریکی مطلق

منچستریونایتد؛ چرا این تیم خود را پیدا نمی‌کند؟

مرگ تدریجی فوتبال هلند: چرا و چگونه؟