یادداشت ویژه حمیدرضا صدر از پنجمین قهرمانی متوالی بایرن
کسی نمیگفت آفتاب در مونیخ میدرخشد
حمیدرضا صدر قهرمانی بایرن مونیخ در بوندسلیگا را زیر ذره بین برده، براستی بایرن تا چه حد می تواند خوشحال باشد و تا چه حد مغبون؟
به گزارش "ورزش سه"، حمیدرضا صدر قهرمانی بایرن مونیخ در بوندسلیگا را زیر ذره بین برده، براستی بایرن تا چه حد می تواند خوشحال باشد و تا چه حد مغبون؟...
پرده اول
آنها باز هم قهرمان شدند. باز هم... و کدام تیم جز آنها شایسته قهرمانی بود؟ کدام تیم یارای رقابت با ماشین جنگی شان را داشت؟ هیچ کدام... لایپزیگ شگفتی آفرین 10 امتیاز پایین تر از آنها قرار گرفته و تساوی اش با اینگلواشتاد به مفهوم پایان رسمی رقابت قهرمانی در فاصله سه دیدار تا پایان راه بود. بایرن فصل پیش هم با 10 امتیاز اختلاف با تیم دوم، بوروسیا دورتموند، قهرمان لیگ شده بود. دورتموند که هفته پیش در جام حذفی 2-3 بایرن را شکست داده و در نیم فصل اول هم با یک گل باواریایی ها را به زانو درآورده بود در جدول لیگ 16 امتیاز پایین تر از بایرن قرار دارد. سایرین در فاصله دورتری بسر می برند: هرتا برلین 27 امتیاز پایین تر، وردبرمن 28 امتیاز، کلن 31 امتیاز، شالکه 32 امتیاز، وولفسبورگ 40 امتیاز...
قهرمانی بایرن در لیگ در حال و هوایی کسب شد که طی پنج دیدار پیروز نشده و طی سه هفته از لیگ قهرمانان و جام حذفی بیرون افتاده بودند. دو شکست از رئال در اروپا، دو تساوی با لورکوزن و ماینتس در لیگ و شکست از دورتموند در جام حذفی مترادف با بر باد رفتن رویای سه گانه بود و روزنامه بیلد شرایط بایرن را برای اولین بار پس از سال 2012 - سالی که بایرن هم در لیگ، هم در جام حذفی و هم در لیگ قهرمانان دوم شد - بحرانی خوانده بود. ولی تیم ظاهرا بحران زده بایرن، قهرمان بوندسلیگا شد. باز هم. این بار در زمین وولفسبورگ نگون بخت. گرگ هایی که در نیم فصل اول پنج گل از بایرن خورده بودند این بار سه گل در نیمه اول دریافت کردند و سه گل در نیمه دوم. ماریو گومز مهاجم سابق بایرن که با پیراهن وولفسبورگ برابر بایرن قرار گرفته بود می گفت "... آخر بازی احساس می کردم تیم بچه ها برابر تیم بزرگسالان به میدان رفته بود".
اولین لیگ میان لیگ های برتر اروپایی که رقابت قهرمانی اش تمام شده بوندسلیگا است. با پنجمین قهرمانی پیاپی بایرن. با قهرمانی 27 باواریایی ها. همین طور پنجمین قهرمانی لیگ مانوئل نوئر، هشتمین قهرمانی فیلیپ لام، هفتمین قهرمانی ریبری، ششمین قهرمانی روبن، ششمین قهرمانی آلابا، سومین قهرمانی ژابی آلونسو طی سه فصل... با این وصف کسی نمی گفت "آفتاب در مونیخ می درخشد".
پرده دوم
کارل هاینتس رومنیگه تکرار کرده بود "اولویت ما بوندسلیگا است". ولی چه کسی حرفش را باور می کرد؟... آنها در لیگ فقط دو بار باخته اند و طی 31 دیدار فقط 17 گل دریافت کرده اند. ولی به قول نشریه کیکر "آنچلوتی و ستاره هایش وظایف بدیهی شان را انجام داده بودند و نه بیشتر". قهرمانی لیگ برای برخی باشگاه ها نهایت آرزو است، ولی نه برای بایرن، نه برای طرفدارانش. کارلو آنچلوتی وارد شده بود تا ماموریت نیمه تمام پپ گواردیولا را به پایان رساند: فتح لیگ قهرمانان را. کارلو رکورد دار بود و به عنوان مربی سه بار اروپا را فتح کرده بود. شکست غیرمنتظره برابر روستوف صدرنشینی مرحله گروهی لیگ قهرمانان را از بایرن گرفت، ولی زدن ده گل به آرسنال طی دو دیدار آنها را به مسیر اصلی بازگرداند. با این وصف شکست 2-1 از رئال در در دیدار اول با شکست 4-2 در دیدار دوم گره خورد، در حالی بدون درخشش نوئر شکست سنگین تری پیش رو جلب نظر می کرد.
در چنین قابی از دست دادن مهدی بن عطیه و هولگر باداشتوبر در قلب دفاع از نگاه خیلی ها زیر سئوال رفت. این که بایرن فقط دو مدافع میانی کارساز داشت: بواتنگ و هاملز و ژاوی مارتینز هرگز مدافع میانی نبود. لواندفسکی بهترین گلزن لیگ بشمار می رود، ولی مصدومیتش پیش از نبرد با رئال نشان داد بایرن گزینه دیگری برای نوک حمله نداشت. توماس مولر که قرار بود در 27 سالگی اش در اوج پرواز کند بدترین فصلش را در بایرن سپری کرد و دوگلاس کاستا 26 ساله سایه ای از خودش شده بود.
بایرن حتی بسان پارسال به نیمه نهایی لیگ قهرمانان هم نرسیده بود: تساوی 2-2 برابر آتلتیکو مادرید طی دو دیدار و حذف به دلیل گل دریافت کرده در خانه اش. یا مثل یک فصل قبل تر که در نیمه نهایی برابر بارسلونا زانو زد، یا یک سال پیش از آن که باز هم در نیمه نهایی برابر رئال مادرید شکست خورد... بایرن پس از سه گانه رویایی 2013 با رهبری یوپ هاینکس در اروپا نومید کننده ترین نتیجه را کسب کرد: سقوط در مرحله یک چهارم...
پرده سوم
سایت بوندسلیگا جمع سن لام، روبن، ریبری و آلونسو - 135 سال - را به رخ کشیده بود، و در عین حال افزوده بود "این است پیروزی پا به سن گذاشته ها". این که هر چه باشد آنچلوتی در به خدمت گرفتن کهنه کارها استاد بوده. او بوده که پائولو مالدینی 39 ساله را در ترکیب اصلی روانه میدان می کرده... کارلو، محافظه کاری اش را پنهان نکرده بود و فقط دو بازیکن زاده شده در دهه 1990 را بیش از 20 بازی در ترکیب اصلی روانه میدان کرده بود: تیاگو 26 ساله و داوید آلابا 25 ساله را. جاشوا کیمیچ هافبک دفاعی 22 ساله فقط سه بار در لیگ قهرمانان به میدان رفت و رناتو سانچز 19 ساله سی و پنج میلیونی فقط در هفت بازی در ترکیب اصلی جای گرفت. در حالی که ژابی آلونسو 35 ساله در 35 دیدار روانه میدان شد یا آرتورو ویدال بیش از 2400 دقیقه و تیاگو آلکانتارا - شکوفا شده - بیش از 2400 دقیقه بازی کردند.
فیلیپ لام و ژابی آلونسو کفش ها را خواهند آویخت، و سباستین رودی دفاع و مرد میانی جناح راست 27 ساله هافنهایم که چهارده بار پیراهن ملی آلمان را برتن کرده وارد می شود تا جای لام افسانه ای را بگیرد. نیکلاس سول مدافع میانی 21 ساله هوفنهایم هم که در المپیک 2106 مدال نقره گرفت راهی مونیخ خواهد شد تا قلب دفاع با صلابت تر شود... ولی احیا بایرن چه با خانه تکانی بزرگ همراه باشد و چه نباشد باید به پرواز اروپایی بینجامد و نه کمتر. در غیر این صورت نیش خرده گیران ادامه خواهد یافت. این که زندگی بایرن طی هر فصل در سه مرحله خلاصه می شود: در لیگ قهرمانان آرسنال را شکست بده، سپس برابر نماینده اسپانیا در همان لیگ زانو بزن و کمی بعد قهرمانی بوندسلیگا را جشن بگیر!
حمیدرضا صدر
از همین نویسنده بخوانید:
ال کلاسیکو: شب خوک زده با فیگو
تونی آدامز و سالاد فصل هجده ملیتی گرانادا
یوونتوس - بارسلونا: هفت پرده از نبرد انتقامی
میلان؛ فیل بزرگ در تاریکی مطلق
منچستریونایتد؛ چرا این تیم خود را پیدا نمیکند؟
مرگ تدریجی فوتبال هلند: چرا و چگونه؟
سایه روشنهای جذابترین لیگ جهان
مارچلو لیپی: مردی برای همه فصول
قطر - ایران؛ بازخوانی نبرد تلخ دوحه 1376
بهشت بر تو ارزانی باد پسرجان...
سیتی - موناکو؛ کبریت خیس برابر آتش گداخته
بازخوانی اولین فصل مورینیو در چلسی
سیندرلا؛ نیمه شب چهارشنبه به وقت نوکمپ
نه، این همه آرزوهای ناپولی نبود...
انریکه و بارسا: اینجا زمان برای کسی متوقف نخواهد شد
خوردن استیک با دندانهای مصنوعی
معجونی که فوتبال انگلیس را تغییر داد
آلگری: از تورین تا لندن و بارسلونا
بارسا در پاریس: ده پرده از کشتار والنتاین
لیگ قهرمانان: ناقوسها برای که بهصدا در میآیند؟
ردبول؛ بوندسلیگا علیه نوشیدنی شیطان!
ظهور و سقوط لستر: وداع با رمانتیسم؛ سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری
آرسن ونگر: گربه خانگی میان ببرهای گرسنه
یادداشت حمیدرضا صدر درباره تیم محبوب ایتالیایی؛ رم، کولوسئوم در غیاب سزار
لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور
از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن
از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش
رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟
جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار
از اوفارل تا کیروش: همان شهرزاد قصهگو
بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ
یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال
قربانگاه والنسیا، نفرین خفاشها
فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ
آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشتهاند؟
آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم
از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن
لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ
یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی
میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه
ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!
هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد
ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد
هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین
تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو میتواند؟
رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق
هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!
استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟