گفت و گوی جذاب با بانوی آرسنال، ایمی لارنس

به گزارش "ورزش سه"، ایمی لارنس که به تازگی عنوان بهترین فوتبال نویس زن انگلیس در سال 2016 را از آن خود کرده، در دو دهه گذشته شرایط باشگاه محبوبش، آرسنال، را به دقت زیر نظر داشته و نتیجه آن نوشتن دو کتاب "شکست ناپذیرها" در سال 2014 و "انقلاب ونگر" در سال 2016 بوده است.

 

 

 

در شرایطی که به نظر می رسد برای یک فصل دیگر، توپچی ها در راه رسیدن به قهرمانی در لیگ برتر ناکام خواهند ماند و قرارداد ونگر هم در پایان این فصل به پایان می رسد، گفتگویی با او انجام دادیم و در مورد دلایل ناکامی آرسنال در سال های اخیر در راه رسیدن به قهرمانی در لیگ برتر، سهم ونگر در این ناکامی ها و گزینه های احتمالی جانشینی مربی فرانسوی صحبت کردیم:

 

 

 

 

مهمترین سوال را در همین ابتدا می پرسم؛ دلیل اصلی عدم موفقیت آرسنال در یک دهه اخیر را چه می دانید؟

 

سوال خیلی مهم و اساسی ای است. فکر می کنم اگر بخواهیم یک زمان مشخص را به عنوان آغاز افت آرسنال در نظر بگیریم، زمانی است که آنها از هایبری به امیریتس رفتند؛ زمان تغییر از فوتبال قدیمی به فوتبال جدید؛ از فوتبال سنتی به فوتبال مدرن. از فوتبالی با اقتصاد محدود به فوتبالی که در آن پول های عجیب و غریب خرج می شود؛ با حضور الیگارش های روسی و مالکان ثروتمند کمپانی های بزرگ.

 

فکر می کنم برای آرسن ونگر، در نیمه اول حضورش در آرسنال، ساختن یک تیم، یک تیم باکیفیت، تیمی که بتواند به قهرمانی برسد، خیلی آسان تر بود؛ نه تنها از نظر بازیکنان، بلکه از نظر شخصیت های تاثیرگذاری که در تیم داشت.

 

اما در نیمه دوم سال های حضورش در آرسنال این اتفاق نیفتاد. حتی در همین کنفرانس مطبوعاتی اخیرش، قبل از بازی با چلسی، مجبور شد در مورد این صحبت کند که چرا بازیکنی مانند انگولو کانته دو بار پیشنهاد آرسنال را رد کرده است.

 

 

 

 

پاسخ این است که وقتی رقابت بین پرداخت دستمزدهای بالا و مبلغ های انتقال هنگفت پیش می آید، آرسنال نمی تواند در بالاترین سطح عمل کند. قبلا خیلی راحت تر بود که هوشمندانه عمل کرد و یک ستاره جوان را به خدمت گرفت؛ مانند تیری آنری با پاتریک ویرا. می شد با یک مبلغ معقول، یک ستاره جهانی خرید. پاتریک ویرا فقط 4 میلیون یورو قیمت داشت. چیزی که الان باورنکردنی است.

 

دستمزدها هم خوب بود اما نه مانند دستمزدهایی که حالا چینی ها می پردازند. بنابراین شرایط بازار در حال حاضر خیلی دشوار شده است. بنابراین شرایط برای ونگر برای ساختن تیم مورد نظرش خیلی سخت تر شده؛ اینکه بتواند بازیکنانی را پیدا کند که بهتر از بازیکنان سایر تیم ها باشند و بازیکنان درجه یکی به حساب بیایند. واقعا کار آسانی نیست. الکسیس سانچس واقعا در آرسنال خوب کار کرده اما الان در مورد تمدید قراردادش واقعا شرایط پیچیده است. کسی نمی داند که او در 6 ماه آینده یا 18 ماه آینده در آرسنال می ماند یا نه. 

 

می دانیم که سیاست نقل و انتقالات آرسنال منتقدان زیادی داد و خیلی ها ونگر را مسئول این می دانند که پول زیادی برای خرید بازیکنان جدید خرج نمی شود اما نقش مدیران و مالکان در این مورد چیست؟

 

فکر می کنم میزان اعتبار و اطمینانی که ونگر در دو دهه حضورش در آرسنال ایجاد کرد این اجازه را به مدیران و مالکان باشگاه می دهد که نظرات شان را خصوصی نگه دارند و به ونگر اجازه بدهند که در این زمینه تصمیم گیری کند و در مقابل تا آنجا که می توانند از او حمایت کنند.

 

مطمئن نیستم که در باشگاهی که قرار است در بالاترین سطح ورزشی رقابت کند، کاری که مالک آرسنال، استن کرونکه انجام می دهد، درست باشد؛ اینکه به ونگر اجازه داده هر کاری می خواهد بکند.

 

 

 

 

این خوب است که به مربی احترام گذاشته شود و او هر دقیقه احساس نکند که قرار است برکنار شود اما به نظر می رسد که در آرسنال، ونگر می تواند هر کاری که دوست دارد انجام بدهد، بدون اینکه بامشکلی از سوی هیچ کسی روبرو شود. فشاری که ونگر احساس می کند، از درون خودش است، نه از سوی مدیران باشگاه. نمی دانم این شیوه درستی است یا نه.

شغل او فقط از طرف خودش تهدید می شود؛ اینکه احساس کند در مسیر صحیح قرار دارد یا نه. بدون اینکه کسی او را کنترل کند.

 

چرا برای هواداران آرسنال، ونگر دلیل اصلی همه مشکلات است؟ بعد از هر نتیجه ضعیفی، آنها خواستار رفتن او می شوند اما در مورد بازیکن ها یا مدیران باشگاه چنین اتفاقی نمی افتد!

فکر می کنم این خیلی اشتباه است که همه اینها را هواداران آرسنال بدانیم زیرا هوادران آرسنال خیلی متنوع هستند و در هر دو سمت این طیف هم گروه زیادی قرار می گیرند. هنوز جمع زیادی از هواداران آرسنال به ونگر وفادار هستند و به دستاوردهای او با احترام یاد می کنند.

 

 

 

 

ضمن اینکه با توجه به تجربه منچستریونایتد، آنها حالا کمی محتاط تر هم شده اند؛ اینکه این باشگاه میلیون ها پوند هزینه کرده و سه مربی کاملا متفاوت را به خدمت گرفته اما دوران بسیار دشواری را سپری کرده تا بتواند در همان سطح قبلی و در جمع مدعیان بماند اما در بردن جام ها توفیقی نداشته است. در واقعا دوران بعد از فرگوسن در منچستریونایتد، یک مثال نزدیک و خوب برای آرسنالی هاست.

 

این مسئله قاعدتا روی نظر مدیران آرسنال برای تصمیم گیری برای آینده ونگر هم تاثیرگذار خواهد بود!

 

بی تردید! زیرا آنها می دانند که در همه دنیای فوتبال، مربی ها به دنبال یک پست هستند و میانگین دوره ای که روی نیمکت یک تیم هستند، بین 8 ماه تا دو سال و نیم است. همه جا تغییر، تغییر، تغییر تا به یک مربی برسید که برای تان جام بیاورد. واضح است که تغییر دائمی مربی از نظر اقتصادی مطلوب نیست.

فکر می کنم این طبیعی باشد که آنها ترسیده باشند که اگر روزی ونگر نباشد، چه کسی قرار است هدایت آرسنال را برعهده بگیرد و اوضاع چطور پیش خواهد رفت. آنها نیازی به مدیریت کردن ونگر نمی بینند چون رابطه بین هیئت مدیره و او خیلی محکم است. مثل این است که ازدواج تان با یک نفر برای 21 سال دوام داشته باشد و پس از آن بخواهید با یک نفر دیگر زندگی کنید. نمی دانید چه اتفاقی می افتد. مطمئنا با یک نفر جدید، شرایط مثل قبل نخواهد بود. بنابراین حق دارند که نگران باشند.

 

 

 

اگر بخواهم به سوال قبلی برگردم، باید بگویم که بله، گروهی از هواداران آرسنال هستند که می خواهند ونگر برود و این نتیجه مدت طولانی حضور او در این باشگاه است. در حالی که مثلا اگر تیم کلوپ برای مدتی نتایج بدی بگیرد، هواداران لیورپول خیلی به او اعتراض نخواهند کرد ونمی گویند که به یک مربی جدید نیاز دارند. یا مثلا وقتی تاتنهام فصل گذشته پشت سر آرسنال قرار گرفت، نشنیدیم که هواداران تاتنهام بگویند که باید پوچتینو را بیرون بیندازیم.

باید یک تعادلی بین دادن فرصت کافی به یک مربی و قرار گرفتن در مسیر صحیح ایجاد کرد. البته ایجاد چنین تعادلی بسیار دشوار است. به همین دلیل است که آرسنالی ها در یک برزخ قرار دارند؛ زیرا از یک سو فکر می کنند که وقت تغییر مربی رسیده و از سوی دیگر می ترسند که با رفتن ونگر، شرایط بدتر شود.

 

فکر می کنی آرسنال بتواند با ونگر بار دیگر قهرمان لیگ برتر بشود؟

 

باید گفت که این احتمال دارد؛ در واقعا باید این کار را بکند. در انگلیس معمولا از "بیگ فور" صحبت می شود اما این فصل 6 تیم شانس دارند و همه شان می توانند هنوز فکر کنند که می توانند قهرمان شوند. هرچند در نهایت 5 تا از آنها ناکام خواهند شد. نمی توان همه مربیان و بازیکنانی که قهرمان لیگ نمی شوند را کشت!

 

 

 

هر باشگاهی دیدگاه و اهداف خودش را دارد اما در حال حاضر 6 تیم در شرایط تقریبا برابر هستند. فصل گذشته لسترسیتی باورنکردنی بود و هرچند خیلی ها می گویند آرسنال نتوانست پارسال قهرمان شود اما به هر حال آنها بالاتر از همه تیم های بزرگ دیگر قرار گرفتند.

 

اما به هر حال آنها قهرمان نشدند؛ جام را به تیم دوم نمی دهند!

 

بله اما هر سال که نمی شود قهرمان شد. دنیا اینجوری کار نمی کند. اگر به تاریخ آرسنال نگاه کنید، می بینید که آنها در دهه های 1930 به افتخارات زیادی رسیدند و تقریبا 20 سال صبر کردند تا در سال 1953 قهرمان شوند و پس از آن بار دیگر 18 سال صبر کردند تا در سال 1971 قهرمان شوند؛ و پس از آن 18 سال منتظر ماندند تا در سال 1989 قهرمان شدند.

 

 

 

تاریخ آرسنال پر از سال هایی است که آنها قهرمان لیگ نشدند و اگر بخواهیم در مورد یک باشگاه تنها براساس این معیار قضاوت کنیم، شرایط خیلی ناامیدکننده خواهد بود. باید از باشگاه مورد علاقه تان حمایت کنید؛ چه ببرد و چه ببازد. اما در حال حاضر هواداران آرسنال وقتی تیم می برد، شاد هستند و وقتی می برد هو می کنند.

 

اما وقتی یک تیم شکست ناپذیر دارید که بدون باخت قهرمان می شود و پس از آن برای سال ها به هیچ جامی دست پیدا نمی کنید، طبیعی است که هواداران ناراحت و ناامید باشند.

 

درست است. در این 14 سالی که من بازی های آرسنال را به دقت دنبال می کنم، آن تیم "شکست ناپذیر" بی نظیر بود. بنابراین اگر بخواهید این اتفاق در هر فصل رخ بدهد، انتظاری کاملا غیرواقعی است.

آرسنال یک تیم ویژه با شخصیتی ویژه ساخته بود که فوتبال ویژه ای ارائه می داد. آنها می توانستند در آن فصل معجزه کنند. اما باید به یاد داشته باشید که در آن زمان، هنوز رومن آبراموویچ در چلسی نبود یا تازه به چلسی آمده بود؛ همین میلیاردرهای مالک منچسترسیتی.

 

 

 

نه تنها در لیگ برتر، که در سایر لیگ ها هم حضور مالکان ثروتمند، تیم هایی به شدت متمول و پرقدرت ایجاد کرده که کار را برای آرسنال در اروپا هم دشوار کرده است. به همین دلیل من کمی با آرسنال احساس همدردی می کنم زیرا شرایط، برای خرید بهترین بازیکنان، دیگر مانند گذشته نیست.  در واقع خیلی شرایط سخت شده است.

 

البته خیلی ها هم هستند که معتقدند فقط مسئله خرید بازیکن مطرح نیست و معتقدند که ذهنیت پیروزی خواهی ونگر تغییر کرده و او فقط به کسب سهمیه چمپیونزلیگ راضی است.

 

این نتیجه گیری سخت گیرانه ای است. او نمی خواهد که تیمش فقط در بین چهار تیم اول باشد. او به دنبال قهرمانی است. او نمی خواهد که تیمش در مرحله یک هشتم نهایی از چمپیونزلیگ حذف بشود. او می خواهد در این رقابت ها هم به قهرمانی برسد. البته یک فاصله زیادی بین خواستن این جام ها و رسیدن به آنها وجود دارد.

البته معتقدم که یک شکنندگی ذهنی در این تیم وجود دارد. آنها به بازیکنانی مانند پاتریک ویرا نیاز دارند تا آنها را به پیش ببرد. اما این منصفانه نیست که بگوییم آرسن ونگر فقط به دنبال رساندن تیمش به جمع 4 تیم اول جدول است.

 

اگر شما مدیر آرسنال بودی، قرارداد او را در پایان این فصل که احتمالا یک فصل بدون جام دیگر خواهد بود، تمدید می کردی؟

 

اول از همه بگویم که این مسئله به هیئت مدیره خیلی ارتباطی ندارد. بعضی از اعضای هیئت مدیره آرسنال دانش خوبی در مورد فوتبال دارند و بعضی از آنها سال هاست که طرفدار آرسنال هستند اما تنها یک نفر است که در این مورد تصمیم گیری می کند؛ استن کرونکه (مالک آمریکایی آرسنال) کسی است که قرارداد جدید را به ونگر پیشنهاد خواهد داد.

 

 

 

و نقش کرونکه در تصمیم گیری های باشگاه از راه دور است (او در آمریکا ساکن است). اگر شما بخواهید احساس یک هوادار را درک کنید، باید در کنار باشگاه باشید، از همه جزئیات خبر داشته باشید و تک تک بازی ها را دنبال کنید. آیا کرونکه این کار را می کند؟

 

اگر باشگاه آرسنال بخواهد ونگر را کنار بگذارد، فکر می کنی چه کسی می تواند بهترین گزینه برای جانشینی او باشد؟

 

خیلی سوال سختی است. با توجه به شخصیت او و نفوذی که روی تیم دارد، دشوار است که آرسنال را به یک مربی بدون کاریزما سپرد.

اینجا در رسانه های انگلیسی گاهی از ادی هاو (مربی بورنموث) به عنوان جانشین ونگر نام برده می شود. گفته می شود او مربی خیلی خوبی خواهد شد اما من مطمئن نیستم. این یک شغل خیلی خیلی خیلی خیلی بزرگ برای ادی هاو خواهد بود.

 

 

 

البته او در دوران حرفه ای اش خیلی خوب کار کرده و آدم خیلی فوق العاده ای است اما رفتن به یک ورزشگاه 60 هزار نفری که هواداران در آن انتظارات زیادی دارند، با هوادارانی در سراسر دنیا، 9 میلیون فالوئر در توئیتر؛ همه این ها را در کنار رابطه متفاوت هر کدام از بازیکنان با مربی تیم قرار دهید و همین طور رابطه با مدیربرنامه های قدرتمند. برای هاو یک شبه همه چیز تغییر می کند. آیا او می تواند اینها را مدیریت کند؟ من نمی دانم. ریسک خیلی خیلی بزرگی است. فکر می کنم او به تجربه خیلی بیشتری نیاز دارد تا بتواند این مسئولیت را برعهده بگیرد؟

 

مربی انگلیسی یا خارجی؛ این برای آرسنال اهمیت دارد؟

 

فکر نمی کنم اهمیتی داشته باشد. آرسنال باشگاهی است که به این مسئله اهمیت نمی دهد. آنها این مسئله را با انتخاب ونگر و خرید بازیکنانی از سراسر دنیا نشان داده اند. ونگر هم همیشه این را به عنوان فلسفه اش اعلام کرده که به پاسپورت بازیکنان اهمیتی نمی دهد و برایش کیفیت بازیکن مهم است.

 

برای آرسنال فقط این باید مهم باشد که بهترین گزینه را به خدمت بگیرند. البته اینکه مربی جدید مشکلی برای برقراری ارتباط زبانی با بازیکنان نداشته باشد، خیلی می تواند کمک کننده باشد.

 

یک نفر دیگر که در موردش زیاد صحبت می شود، دیگو سیمئونه است که با اتلتیکو مادرید فوق العاده کار کرده است. او همیشه گفته که می خواهد با اتلتیکو مادرید قهرمان چمپیونزلیگ شود و بعد به ایتالیا برود. نمی دانم او چقدر می تواند انگلیسی صحبت کند اما به نظر می رسد که می تواند گزینه جذاب باشد. او شخصیت فوق العاده ای دارد، از چیزی نمی ترسد اما اینکه آیا بازیکنان در رختکن با او راحت هستند یا نه، موضوع دیگری است.

 

 

 

 

یک گزینه دیگر که متفاوت با دو گزینه قبلی ای است، توماس توخل، سرمربی بروسیا دورتموند است. او شباهت بیشتری به ونگر دارد. یک مربی جوان با آینده درخشان که تا به حال خیلی خوب کار کرده است.

 

یک گزینه دیگر که می توان به آن فکر کرد اما انتظار چندانی نمی رود که انتخاب شود، پاتریک ویراست. بازیکن سابق آرسنال که در حال کسب تجربه در مربیگری است. او دقیقا می داند که در آرسنال باید چه کار کند زیرا این باشگاه و لیگ برتر را می شناسد.

 

اما اینکه کدام یک از این گزینه ها در نهایت انتخاب می شوند را باید در زمان مناسب بررسی کرد؛ وقتی که زمانش انتخاب برسید. امیدوارم آرسنال بهترین انتخاب را داشته باشم.

 

و به عنوان آخرین سوال؛ میراث آرسن ونگر برای لیگ برتر چه خواهد بود؟ آیا می توانیم بگوییم که او راه را برای سایر مربیان خارجی باز کرد؟

 

حتما اینطور بوده است. به یاد دارم وقتی او به آرسنال آمد، همه فکر می کردند مربی بعدی آرسنال انگلیسی خواهد بود. در آن زمان مربیان انگلیسی زیادی در لیگ برتر نبودند. جوزف ونگلوش در استون ویلا و رودگولیت در چلسی. به هر حال گولیت بازیکن معروفی بود اما کسی ونگر را نمی شناخت.

 

 

 

 

اما او با تعهد و هوش اش به اینجا آمد؛ با اراده برای ارائه فوتبالی که کاملا متفاوت بود. شاید آنهایی که سن زیادی ندارند، از سابقه آرسنال قبل از ونگر خیلی مطلع نباشند اما این تیم به "آرسنال خسته کننده" معروف بود. او کاملا سبک بازی آرسنال را تغییر داد و تیمش به تیمی که فوتبالی خلاقانه و هجومی ارائه می دهد، شهرت پیدا کرد. او نقش زیادی در تغییر نگرش و سبک فوتبال انگلیس داشت و فکر می کنم این میراث فوق العاده ای است.

 

مصاحبه از: بهنام جعفرزاده