رم، کولوسئوم در غیاب سزار

با رم چه باید کرد؟ چرا رمی ها نمی توانند کسوت دومی را به دور افکنند؟ دوباره و دوباره، از فصلی به فصل دیگر...

این هفته که شروع شد رمی ها پس از یووه بهترین خط دفاع لیگ را داشتند، در شش بازی از هفت دیدار آخرشان پیروز شده بودند که یعنی 9 امتیاز بالاتر از جایگاهشان در مقایسه با فصل پیش. آنها می توانستند با پیروزی برابر سامپدوریا در لیگ در فاصله یک امتیازی یووه پیش از بازی این هفته اش قرار بگیرند. همان سامپدوریا که طی هفت بازی آخرش 11 گل خورده و طعم پیروزی را هم نچشیده بود، همان سامپدوریا که هفته پیش جام حذفی 0-4 با دو گل ناینوگولان و گل های ژکو و الشراوی برابر رم له شده بود، همان سامپدوریا که پارسال 2-3 با ضربه پنالتی دقیقه 91 فرانچسکو توتی برابر رم زانو زده بود... ولی قصه این بار وارونه می شد. رم دو بار جلو می افتاد. جلو می افتاد، ولی سرانجام 2-3 شکست می خورد. پنجمین شکستش طی فصل پس از شکست از فیورنتینا (با تک گل دقیقه 88)، تورینو (با سنگین ترین شکست فصل تا این جا با نتیجه 1-3)، آتالانتا (با جلو افتادن با یک گل و شکست 2-1 با دریافت گل دقیقه نود از روی نقطه پنالتی) و البته یووه (با گل نیمه اول هیگواین).

کاستاس مونالاس جایی در ترکیب رم نداشت و محمد صلاح در جام ملت های آفریقا به سر می برد. الساندرو فلورنزی مصدوم بود و توماس فرمالن برای پنجمین بار در ایتالیا به میدان می رفت. آغاز رمی ها  خوشایند بود، برونو پرس در آغاز بازی دروازه سامپدوریا را گشود و وقتی پرات بازی را به تساوی کشید، ادین ژکو دروازه را گشود که گل 21 او به شمار می رفت (تساوی با رکورد باتیستوتا بزرگ در رم  فصل 2001-2000 )، ولی اسچیک و موریل در دقایق 71 و 73 دروازه ژسنی را گشودند تا سامپدوریا 2-3 جلو بیفتد. در آن لحظات واکنش نمونه ای مربیان رم را دیدیم. تعویض های بی ثمر را.

رمی ها پس از جلو افتادن سامپدوریا به دو تعویض روی آوردند:  پرس در دقیقه 77 جای ال شراوی را گرفت و همان زمان توتی جای دی روسی را. ولی چیزی تغییر نکرد. نه ورود پدرس جای فرمالن و نه سرنگون شدن ژکو درون محوطه جریمه. ماتزولینی، داور دیدار خطای برژینسکی را دید، ولی در سوتش ندمید. ندمید و نقطه پنالتی را نشان نداد. نشان نداد و رم شکست خورد. فاصله رم پیروز آن هفته برابر سامپدوریا تا رم این هفته شکست خورده برابر همان تیم هفت گل زده و خورده بود، هفت گل.

همه این ها با لوچانو اسپالتی، همان مربی که پس از رفتن فابیو کاپلو جانی به جیالوروسی بخشید. همان مربی که پس از  فصل تب زده 2005 -2004 با چزاره پراندلی (در حد معرفی به عنوان مربی)، رودی فولر (فقط شش بازی)، لوییجی دل نری (فقط نیم فصل) و برونو کونته (تا ورود اسپالتی) روی آن نیمکت نشست. همان مربی که با رم دو بار جام حذفی را فتح کرد. همان مربی که با فرانچسکو توتی در نوک حمله بازی های تماشایی را به نمایش گذاشت. همان مربی که در فصل 2006-2005 رکورد یازده پیروزی پیاپی را ثبت کرد و از رده پانزده جدول در رتبه پنجم قرار گرفت. همان کسی که مربی سال 2006 ایتالیا شد. مردان او بودند که اینتر به رهبری مانچینی را برای اولین بار در همه رقابت ها در سن سیرو 3-1 شکست دادند. رم با او در فصل 2008-2007 رئال مادرید را به رهبری برند شوستر - با کاسیاس، راموس، کاناوارو، گوتی و رائول - در لیگ قهرمانان هم در برنابئو و هم در خانه 1-2 مجموعا 2-4 شکست داد. وقتی اسپالتی در سپتامبر 2009 پس از دو شکست برابر جنوا و یووه رفت کسی تصور نمی کرد او دوباره روی  آن نیمکت بازگردد.

اسپالتی رفت و پس از دو قهرمانی با زنیت در روسیه دوباره به رم بازگشت، روی همان نیمکت. جای رودی گارسیا که رویاهای رمی را عینیت نبخشیده بود، که قهرمانی سری آ را به ارمغان نیاورده بود...  رم این فصل با او کماکان هیجان انگیز است؛ ولی ترکیب دیرآشنای جیالوروسی را محو نکرده: تیمی با 44 گل زده و در عین حال با پنج شکست. تیمی  پشت سر یوونتوس و زیر سایه دراز شده ناپولی و اینتر. 

همه اینها یعنی با رم چه باید کرد؟ آنها کی و کجا کسوت تیم دوم را به دور خواهند افکند؟ و البته اسپالتی این بار تا کی دوام خواهد آورد؟

حمیدرضا صدر

از همین نویسنده بخوانید:

لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور

از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن

از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش

رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟

جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار

از اوفارل تا کی‌روش: همان شهرزاد قصه‌گو

بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ

یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال

قربانگاه والنسیا، نفرین خفاش‌ها

فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ

آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشته‌اند؟

آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم

از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن

لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ

یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی 

گواردیولا در باتلاق انگلیسی

میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه

ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!

هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد

ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد

هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین

تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو می‌تواند؟

با این بارسلونا چه باید کرد؟

رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق

هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!

استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟

 وداع با منصور پورحیدری؛ آن چروک‌های عمیق