یادداشت: پایان عصر آرسن ونگر در آرسنال

به گزارش "ورزش سه"، اگر تا همین دو فصل قبل هم طعنه تند ژوزه مورینیو به ونگر که او را ‏متخصص ناکامی توصیف کرده بود، کمی زیاده روی به نظر می رسید، دو شکست پیاپی این هفته مقابل ‏منچستریونایتد و سوانسی، احتمالا خیلی از هواداران آرسنال را به این نتیجه رساند که عصر ونگر در این ‏باشگاه به پایان رسیده است.؛ پایانی تلخ برای مردی که حضورش در لیگ برتر، آغاز یک عصر جدید ‏بود.‏
وقتی ونگر هدایت آرسنال را برعهده گرفت، این تیم همچنان با نمایش های دوران جورج گراهام به یاد ‏آورده می شد؛ با پیروزی های 1-0 و آفسایدگیری های پرتعداد اما فرانسوی بلندقامتی که بازیکنان ‏تیمش را به یاد معلم های ریاضی می انداخت، نه تنها توپچی ها را متحول کرد، که متدهای تمرینی و ‏اصول تغذیه ای اش، خیلی زود به سایر تیم های انگلیسی هم راه یافت.‏




آرسنال برای چند فصل رقیب اصلی منچستریونایتد در مسیر قهرمانی بود و وقتی در فصل 04-2003، ‏بدون حتی یک شکست، لیگ برتر را فتح کردند، نام ونگر در تاریخ فوتبال انگلیس جاودانه شد. در آن ‏روزها کسی تصور نمی کرد که در یک دهه بعد، ونگر و تیمش تنها به فتح دو جام حذفی اکتفا کنند؛ با ‏دلخوش بودن به حضور در چمپیونزلیگ و راه یافتن به مرحله حذفی؛ جایی که حتی برای تیم هایی مانند ‏وولفسبورگ، خنت و دیناموکیف هم دست یافتنی شده است.‏
رفتن به ورزشگاه جدید برای چند فصل بهانه اصلی ونگر در ناکامی بود؛ هزینه سرسام آور ساخت ‏امیریتس، اجازه خرید بازیکنان درجه یک را نمی داد و او از هواداران انتظار داشت تا منتظر بزرگ شدن ‏پسرانش باشند. اما حتی وقتی بدهی های گذشته صاف شد، خبری از خریدهای تازه نبود. اتفاقی که حتی ‏ستاره های تیم را هم کلافه کرد؛ پس یکی بعد از دیگری امیریتس را ترک کردند. سمیر نصری، سسک ‏فابرگاس، روبین فن پرسی و ... راهی تیم هایی شدند که می توانستند علاوه بر گرفتن دستمزد بیشتر، به ‏فتح جام هم امید داشته باشند. هرچند پروفسور ترجیح می دهد انگشت اتهام را به سوی بازیکنانش بگیرد و ‏ناکامی هایش را به پای آنها بنویسد:" حواس بعضی از بازیکنان به بستن قرارداد با باشگاه های دیگر ‏بود ‏تا رسیدن به قهرمانی زیرا در آن زمان ما بازیکنان مان را می فروختیم. وقتی به ماه آوریل می ‏رسیدیم، ‏بعضی بازیکنان به فکر رفتن بودند و این حفظ تمرکز را دشوار می کرد‎.‎‏"‏




وقتی انتقادها به سیاست عجیب نقل و انتقالات باشگاه آرسنال بالا گرفت، ونگر در ابتدای هر تابستان مقابل ‏خبرنگاران می نشست و از بودجه لازم برای خرید ستاره های جدید می گفت اما در پایان بازار نقل و ‏انتقالات، ستاره جدیدی پای به امیریتس نمی گذاشت. در سه تابستان اخیر، آنها تنها سه بازیکن تاثیرگذار ‏به خدمت گرفتند؛ مسوت اوزیل، الکسیس سانچز و پتر چک ( البته خوش شانس بودند که دروازه بان سابق ‏چلسی مایل بود در لندن بمانند و گزینه دیگری جز آرسنال نداشت) اما آرسنال همچنان در خط دفاعی و ‏حمله به گزینه های مورد اعتمادتری نیاز داشت.‏
لورن کوشیلنی و پرمرتساکر معمولی تر از آن بودند که زوج دفاعی تیم قهرمان لقب بگیرند و در خط ‏حمله هم، تئو والکات و الیویه ژیرو، جرقه هایی بودند که آبی از آنها گرم نمی شد. والکات بعد از یک ‏دهه حضور در آرسنال، همچنان برای پیدا کردن جایی در ترکیب اصلی دست و پا می زند و ژیرو همیشه ‏وصله ناجوری در ترکیب توپچی ها به نظر می رسد.‏
اما اگر تا فصل گذشته، می شد ناکامی های آرسنال را با قدرت حریفان و توان مالی بیشتر آنها توجیه کرد، ‏این فصل ونگر دیگر چنین بهانه ای هم ندارد؛ چه اینکه رقبای تیمش برای قهرمانی، نه چلسی و ‏منچستریونایتد، که لسترسیتی و تاتنهام هستند اما به نظر می رسد آرسنال باز هم با همان اشتباهات ‏همیشگی، در حال از دست دادن قهرمانی است. راضی بودن ونگر به دستاوردهای حداقلی مانند رسیدن به ‏چمپیونزلیگ، تیمش را هم از جاه طلبی خالی کرده و به یک سد ذهنی بزرگ برای بازیکنان این تیم تبدیل ‏شده است.‏





قرار گرفتن آرسنال پشت سر لسترسیتی و تاتنهام را می توان با شکست این تیم به موناکو در یک هشتم ‏نهایی فصل قبل چمپیونزلیگ مقایسه کرد؛ زمانی که هواداران آرسنال امیدوار بودند با داشتن قرعه ای ‏بهتر از روبرو شدن با بایرن و بارسا، بتوانند بعد از مدت ها به مراحل بالاتر لیگ قهرمانان برسند اما ‏شکست سنگین خانگی برابر شاگردان ژاردیم، یک ناکامی دیگر را برای شان رقم زد.‏
ناکامی این فصل آرسنال در فتح لیگ برتر، اتفاقی که حالا دیگر غیرمنتظره نیست، پایان عصر ونگر در ‏آرسنال خواهد بود؛ حتی اگر او چند فصل دیگر هم در امیریتس بماند. به هر حال او هنوز اخراج بروس ‏ریوش در تابستان 1996 را فراموش نکرده؛ وقتی مربی وقت توپچی ها بعد از یک مشاجره بر سر ‏خریدهای تابستان باشگاه، اخراج شد و ونگر در همه این سال ها نشان داده برای این "مسائل پیش پا ‏افتاده" وقتش را هدر نمی دهد!‏